Maagang gumising si Marcus Villaverde, isa sa pinakabatang negosyanteng umangat sa siyudad. Sanay siya sa mabilis na takbo ng buhay—meeting sa umaga, deal sa hapon, at mundo ng mga taong puro negosyo ang iniisip. Hindi siya masama, pero hindi rin siya kilala sa pagiging malambot ang puso. Para sa kanya, ang oras ay pera, at ang mga taong nakaharang sa daan ay sagabal sa pag-unlad.

Kaya nang araw na iyon, habang naglalakad siya papunta sa parking lot mula sa isang hotel meeting, tumigil ang buong mundo niya nang marinig niyang may humarang sa kanya.

Isang babae—marungis, sobrang payat, at tila nilamon ng pagod ang buong katawan. Nakatayo siya sa gilid, hawak ang lumang bag, at may kapayapang hindi karaniwang nakikita sa isang taong walang tirahan.

“Sir… sandali lang po.”

Napahinto si Marcus, hindi dahil sa awa, kundi dahil sa inis. Ayaw niya ng abala.

“Sorry, miss,” sagot niya, malamig at walang emosyon. “Wala akong dala ngayon.”

Pero hindi umatras ang babae. Hindi rin siya nagmakaawa. Tahimik lang siyang nakatingin, parang may sinusukat sa mukha ni Marcus.

“Sir, kailangan ko lang magsabi ng isang bagay.”

Umirap si Marcus. “Miss, marami akong kailangan—”

At bago pa niya matapos ang sasabihin, iyon ang sandaling binitawan ng babae ang limang salitang hindi niya malilimutan habambuhay.

“Hinahanap po kita, kuya.”

Parang may bomba na sumabog sa dibdib niya.

Kuya.

Bumagsak ang lahat ng ingay sa paligid. Ang araw, ang sasakyan, ang yabag ng tao—naging parang bulong na lang.

Tinitigan niya ulit ang babae. Ang mata. Ang kilay. Ang hugis ng mukha.

At doon tumama ang isang katotohanang kinatatakutan niyang harapin nang matagal na panahon.

“A-Anika?” bulong niya.

Ang kapatid niyang matagal nang nawala. Ang batang inakala niyang tumalikod sa mundo dahil sa depresyon matapos mamatay ang kanilang ina. Limang taon siyang hinanap ng pamilya—pero walang bakas, walang ulat, walang kahit anong palatandaan.

At narito siya ngayon, nasa harap niya, mukhang gutom, pagod, at halos hindi na makilala.

Nanginig ang tuhod ni Marcus. Hindi dahil sa hiya—kundi dahil sa bigat ng pagkukulang.

“Paano?… Bakit ka—”

Hindi makatitig si Anika. Hindi rin siya agad sumagot. Para siyang batang natatakot na baka bigla siyang itaboy.

“Hindi ako umalis, kuya,” mahinang sagot niya. “Nawala ako.”

At doon nagsimula ang kuwento na hindi kayang tanggapin kahit sinumang may puso.

Nang mamatay ang kanilang ina, nagiba ang mundo ni Anika. Tahimik siyang nagdusa. Hindi nakapagsalita. Hindi nakahingi ng tulong. Hanggang isang gabi, habang naglalakad siya pauwi, sinundan siya ng isang lalaking nagsabing tutulungan siya. Sa halip, kinuha nito ang bag at sinaktan siya. Nawalan siya ng malay.

Nagising siya ilang araw pagkatapos, walang wallet, walang telepono, walang pagkakakilanlan, at nasa ibang lungsod—marumi, may sugat, walang direksyon.

Doon nagsimula ang limang taong pag-aalipin sa kalye. Natuto siyang mabuhay sa tirang pagkain. Matulog sa karton. Umiwas sa masasamang loob. At araw-araw, inuusal niya ang pangalang matagal na niyang gustong tawagin:

Kuya.

“Hinahanap kita,” patuloy ni Anika, umiiyak na. “Pero kapag sinasabi kong may kapatid ako, walang naniniwala. Wala akong ID. Wala akong boses. Wala akong kahit ano.”

Napaluhod si Marcus sa harap niya, hindi alintana ang dumi, ang mga tao, o ang tingin ng mundo.

“Anika… patawad. Hindi kita hinanap nang sapat. Hindi ko pinansin ang mga senyales. Hindi ko—”

“Kuya,” putol ng babae, “nandito naman ako.”

Iiiyakan sana ni Marcus iyon, pero ang kapatid niyang anim na taong mas bata ay ngumiti, mahina pero totoo. At doon niya nakita ang batang tinuruan niyang magbisikleta, ang batang tumatago sa likod niya tuwing may kulog, at ang batang naniniwalang hindi siya iiwan ng kuya niya.

Pero iniwan niya. O iyon ang akala niya.

Sa una niyang pagkakataon sa buong buhay niya bilang negosyante, hindi pera, hindi deal, hindi negosyo ang minadali niya—kundi ang yakapin ang kapatid niyang inakala niyang wala na.

Dinala niya si Anika sa ospital. Ilang araw siyang hindi pumasok sa trabaho. Hindi niya inisip ang board meetings o investors. Ang mahalaga: nakakain si Anika nang maayos, malinis ang damit niya, at nakatulog siya sa kama na hindi gawa sa karton.

Sa ospital, nalaman nila ang buong katotohanan: trauma, pagkaligaw, pagkawala ng identity, takot, at paghihirap na hindi kayang ilarawan.

Ngunit ang mas mahalaga—buhay siya.

At sa bawat sandaling kasama niya ang kapatid, tumitibay ang desisyon ni Marcus:

Hindi niya hahayaang mawala ulit si Anika.

Hindi dahil sa hiya.

Kundi dahil sa pag-ibig na matagal na niyang hindi ipinakita.

At ang limang salitang iyon—“Hinahanap po kita, kuya”—ang nagbalik ng lahat.

Minsan, hindi pulubi ang taong nasa harap mo. Minsan, sila ang pinakamahalagang taong nawala sa buhay mo—at dala nila ang katotohanang puwedeng baguhin ang puso mo habang-buhay.