Sa bawat tahanang tahimik, hindi palaging may kapayapaan. Minsan, ang pinakatahimik na bahay ay siyang tahanan ng sigawan sa loob, ng mga matang puno ng takot, at ng mga batang pinipiling manahimik dahil ang pagsigaw ay tila walang makikinig.

Isang batang babae na kinilalang si Riana Rivera Cuevas, 13 taong gulang, ang lumakas ang loob na magsalita sa social media upang humingi ng tulong. Ang kanyang panawagan ay hindi lang para sa sarili niya, kundi pati na rin sa mas nakababatang kapatid na babae. Ang kanilang ina ay nagtatrabaho bilang isang OFW — malayo, abala, at, sa hindi inaasahan, tila bulag sa sitwasyon ng mga anak.

Sa kanyang mensahe, malinaw ang desperasyon ni Riana. Hindi na raw niya kaya ang pisikal at emosyonal na pananakit na ginagawa sa kanila ng kanilang stepfather na si Joreniel Solisid. At higit sa lahat, masakit na kahit paulit-ulit siyang nagsusumbong, tila walang naniwala — lalo na ang taong inaasahan niyang magtatanggol sa kanila… ang sariling ina.

“Sinasaktan Kami… Pero Hindi Siya Naniniwala”
Hindi ito ang unang ulat ng ganitong uri ng karahasan. Ngunit sa bawat pagkakataong may batang humihingi ng tulong, may mas malalim na sugat sa lipunan ang nabubunyag — ang pagiging manhid ng ilan sa mga ina sa sarili nilang anak, lalo na kung ito’y laban sa lalaking kanilang pinili.

Ayon kay Riana, sinasaktan umano sila palagi ng kanilang stepfather. Ngunit kapag isinusumbong nila ito sa kanilang ina, ang tanging sagot ng ina ay, “Pinapagalitan lang kayo para matuto.”

Isang pangungusap na parang kutsilyong paulit-ulit na hinihiwa ang tiwala at pag-asa ng isang bata. Kapag ang mismong ina ang nagbubulag-bulagan, saan pa aasa ang mga anak?

Isang Tahanan na Dapat ay Kanlungan, Ngunit Naging Kulungan
Sa edad na 13, hindi dapat ito ang laman ng isip ng isang bata. Dapat ay nasa eskwela siya, kasama ang kaibigan, o naglalaro. Pero si Riana? Mas inuna ang humingi ng tulong sa publiko, umaasang marinig siya ng kahit sinong may malasakit.

Ang kwento niya ay tila isang pamilyar na bangungot sa marami — isang OFW na ina, isang madrasta o padestapdad na nagiging tagapag-alaga, at mga batang napag-iwanan ng proteksyon. Ngunit sa halip na kalinga, sakit ang kanilang nararanasan.

Ang tahanan na dapat sana’y lugar ng pagmamahal ay naging kulungan ng pang-aabuso at pananahimik.

Walang Bata ang Dapat Matutong Manahimik sa Harap ng Karahasan
Ang mas nakakasuklam sa lahat ay ang kawalan ng aksyon ng mismong magulang. Sa bawat reklamo, sa bawat luha, tila wala itong saysay sa pandinig ng inang OFW.

Minsan, ang paniniwala ng isang ina sa kanyang partner ay mas matimbang kaysa sa sigaw ng sarili niyang anak. At ‘yan ang trahedyang hindi madalas napag-uusapan: Kapag pinili ng magulang ang relasyon kaysa sa kaligtasan ng anak.

Hindi kailangan ng bata ng sermon. Hindi nila kailangan ang “pagtutuwid” na may kasamang pananakit. Ang kailangan nila ay yakap, seguridad, at tiwala na kapag sila’y nagsalita, may makikinig.

Kapag Social Media na ang Huling Pag-asa
Marami ang nagsasabi, “Bakit sa social media ka humihingi ng tulong? Bakit hindi sa pulis, sa barangay, o sa DSWD?” Pero ang mga batang tulad ni Riana ay bihag ng isang sistemang madalas walang ginagawa hanggang may namatay na.

Kaya’t ang social media, gaano man ito ka-ingay at ka-marahas, ay naging tahanan ng mga sigaw na hindi naririnig sa loob ng mga tunay na tahanan.

At sa post ni Riana, hindi lang ito isang hinaing. Isa itong hiyaw ng isang bata na pagod na — pagod ng masaktan, pagod ng hindi paniwalaan, pagod ng matahimik.

Panawagan Para sa Aksyon
Ang kwentong ito ay dapat maging mitsa ng mas malalim na diskusyon:

Bakit maraming ina ang hindi naniniwala sa anak kapag laban sa partner nila?

Nasaan ang mga awtoridad sa mga kasong ganito?

Bakit kailangang umabot pa sa social media para lang may kumilos?

Ang panawagan ni Riana ay simple lang: iligtas sila. Hindi siya humihingi ng pera. Hindi siya humihingi ng limos. Ang hinihingi niya — ay ang karapatang mabuhay nang walang pananakit. Karapatan nilang mga bata.

Kay Ina, Kung Mabasa Mo Ito…
Kung sakaling marating sa’yo ang artikulong ito, sana’y basahin mo nang buong puso. Hindi ito para siraan ka. Hindi ito para ipahiya ka.

Pero sana, maunawaan mo: kapag ang isang anak ay nagsumbong, masakit na iyon para sa kanya. Pero mas masakit kapag hindi siya pinaniwalaan.

Huwag mong hintaying mawala ang mga anak mo bago mo maramdamang ikaw pala ang nawalan. Huwag mong ipikit ang mata mo sa mga sugat na ikaw ang may kapangyarihang gamutin.

Sa Bawat Isa na May Puso
Hindi natin kilala si Riana. Hindi natin personal na alam ang kanilang kwento. Pero sa panahon ngayon, hindi na dapat kailanganin pa ng personal na koneksyon para kumilos. Sapat na ang simpleng pakiramdam ng pagkatao — na kapag may batang humihingi ng saklolo, dapat may sumagot.

Ang mga bata ay hindi dapat maging biktima ng sariling tahanan.

Ang tahanan ay hindi dapat pinagmumulan ng takot. Dapat ito ang kanlungan ng lakas.

Ngayon, tanong ko sa’yo: kung ikaw ang makabasa ng panawagang ito — mananahimik ka rin ba?