Sa gitna ng ulan, habang nagmamadali ang mga tao sa ilalim ng payong at kotseng tinted, isang basang dalaga ang tumayo sa harap ng marangyang gusali ng Santiago Holdings, isa sa pinakamalalaking kumpanya sa bansa. Nakasuot siya ng lumang blusa, may hawak na folder ng mga papel, at sa kanyang mga mata — hindi ambisyon, kundi desperasyon.

Ang pangalan niya ay Rina Dela Cruz, 22 anyos, panganay sa tatlong magkakapatid. Matapos mamatay ang kanilang ina at iwan sila ng ama, si Rina ang nagsilbing magulang sa mga kapatid. Ang bunso niyang si Jun, dalawang taong gulang, ay matagal nang kulang sa nutrisyon at walang pambili ng gatas.

Araw-araw, tumatayo siya sa labas ng mga opisina para mag-apply ng kahit anong trabaho. Pero dahil sa maruming kasuotan at kakulangan sa credentials, palaging “We’ll call you” ang sagot sa kanya.

Hanggang isang araw, napadpad siya sa opisina ni Leonardo Santiago, isang bilyonaryo na kilala sa pagiging istrikto at walang simpatya sa mahihirap.

“Sir,” mahinahon niyang sabi habang nanginginig sa lamig, “hindi po ako humihingi ng limos. Kahit janitress, kahit maglinis po sa labas, basta may maipambiling gatas para sa kapatid ko.”

Tumingin sa kanya ang sekretarya, handa nang paalisin siya, pero narinig pala ito ni Leonardo mismo, na noon ay palabas ng elevator. Tahimik niyang pinagmasdan ang dalaga—basang-basa, nanginginig, at halatang gutom.

“Anong pangalan mo?” malamig niyang tanong.

“Rina po, sir.”

“Tingin mo,” sabi ni Leonardo, “mareresolba ng isang araw na trabaho ang problema mo?”

“Hindi po,” sagot ni Rina, halos pabulong. “Pero baka po mabigyan ako ng pag-asang mabuhay pa bukas.”

Tahimik si Leonardo. Kinuha niya ang wallet, at iniabot sa dalaga ang isang sobre ng pera. “Ito. Bumili ka ng gatas, pagkain, kahit damit. Hindi mo kailangang magtrabaho rito.”

Pero imbes na tanggapin, pinigilan ni Rina ang kamay niya. “Salamat po, sir… pero hindi po ako humihingi ng tulong. Gusto ko pong magtrabaho, hindi umasa.”

Doon napahinto ang bilyonaryo. Matagal na panahon na mula nang may magsalita sa kanya nang ganoon—may dangal, kahit walang laman ang bulsa.

Kinabukasan, ipinatatawag niya si Rina. “Kung gusto mo talagang magtrabaho,” sabi niya, “simula ngayon, ikaw ang magiging assistant sa pantry. Wala pang regular na sweldo, pero may pagkain at tirahan sa staff quarters.”

Laking pasasalamat ni Rina. Araw-araw, masigasig siyang naglilinis, nag-aayos ng kape, at tumutulong sa lahat. Madalas siyang mapansin ni Leonardo, lalo na tuwing gabi kung kailan nakikita niyang nag-aaral pa rin ito habang inaantok sa kusina.

Minsan, tinanong niya ito, “Bakit hindi ka tumigil kahit pagod ka na?”
Ngumiti lang si Rina. “Sir, kapag tumigil ako, sino pa ang lalaban para sa mga kapatid ko?”

Lumipas ang ilang linggo, at isang araw, habang may ginaganap na board meeting, dinala ni Rina si Jun sa opisina dahil walang magbabantay. Napansin ito ni Leonardo—ang batang payat na may hawak na bote ng gatas, nakangiti sa kanya.

“Anak mo?” tanong niya.
“Kapatid ko po,” sagot ni Rina, “siya po ang dahilan kung bakit ako nandito.”

Lumapit si Leonardo, marahang pinahid ang gatas sa pisngi ng bata, at parang may kung anong tumama sa puso niya. Marami nang taon mula nang mawalan siya ng sariling anak sa aksidente—isang sugat na hindi niya kailanman pinagaling.

Simula noon, nag-iba ang pagtingin niya kay Rina. Hindi bilang kawani, kundi bilang paalala ng kung ano ang tunay na halaga ng buhay: pagmamahal, hindi kayamanan.

Isang araw, dumating si Rina sa opisina at nagulat—may kahon sa kanyang mesa, may pangalan niyang nakasulat. Sa loob, naroon ang kontrata. Regular employee na siya, may sapat na sweldo, health benefits, at scholarship para sa kanyang mga kapatid.

At sa loob ng sobre, isang sulat na nakapirma ni Leonardo:

“Ang unang araw mong humarap sa akin, akala ko isa ka lang sa libo-libong humihingi ng tulong. Pero ikaw ang nagturo sa akin kung ano ang ibig sabihin ng dignidad. Huwag mong hayaang mawala ‘yon, Rina. Dahil ikaw ang nagpapaalala sa akin kung bakit ako nagsimulang mangarap.”

Ngayon, si Rina ay nagtatrabaho pa rin sa kumpanya, at si Jun ay malusog na. Sa tuwing tinitingnan niya ang mga bote ng gatas sa aparador, hindi niya nakikita ang kahirapan—kundi ang araw na pinili niyang lumaban, at ang taong naniwalang muli sa kabutihan.

Minsan, ang isang maliit na pakiusap lang para sa gatas ng kapatid ay nagiging simula ng kwento ng pag-asa at pagbabago—para sa parehong mayaman at mahirap.