“Ang unang pagkikita ko sa anak ng boyfriend ko—isang maliit na mundo ng kalat, halakhak, at kababalaghan—ay nagturo sa akin ng bagong klase ng takot at kagalakan.”

Ako si Risa, at sa bawat araw ng trabaho ko, sanay na ako sa abala, deadline, at stress. Ngunit kahit gaano ka-busy ang opisina, may kakaibang excitement sa puso ko tuwing papasok ako sa trabaho, naghahanda, at nakikita ang mga kaklase at kaopisina sa mundong punong-puno ng katha at ideya.

Sa unang tunog pa lang ng alarm, napakislot ako. Agad kong inabot ang cellphone sa tabi ng unan. 6:15 na pala. Bumangon ako, maligo, nag-blow dry ng buhok, at pumili ng puting blouse at high-waist slacks. Pagpasok sa opisina, sinalubong ako ng ingay ng printer, kaluskos ng papel, at ang pamilyar na boses ni Kim, ang kaibigan at minsang kalaban sa friendly office rivalry.

“Oy Risa, guess what?” Masigla siyang bumungad, may hawak na ice latte. “Nauna ako sayo today. Ilalagay ko to sa calendar.”

“Wow! Achievement!” natawa akong sagot. Nagtawanan kami bago ako naupo sa desk at sinimulan ang araw. Isa-isa kong binuksan at sinagot ang mga email, pinipilit hindi magpatalo sa dami ng trabaho.

Pagdating ng 10:30 a.m., nasa conference room na ako kasama ang creative team. Lead ako sa isang campaign para sa malaking retail brand. “Risa, can you walk us through the updated concept?” tanong ng boss ko, si Marjury. Tumayo ako, kinuha ang clicker, at nagpakita ng slide deck. Ramdam ko ang lakas ng loob na palaging pinaghuhugutan ko—ang pangarap na umangat, gumawa ng pangalan, at maging isang tao na may direksyon sa buhay.

Tumataas ang kumpiyansa ko sa bawat tawa at pagtango ng creative director. Ito ang mundong minahal ko—kahit nakakapagod, punong-puno ng thrill at saya. Nang matapos ang meeting, lumapit si Kim. “Girl, ang talino mo. Parang hindi ka pa stress.”

“Stressed ako,” sagot ko, sabay tulak sa balikat niya, “pero magaling akong magpanggap.”

Lumipas ang araw. Hindi ko namalayan, 7 p.m. na pala. Sa kalagitnaan ng paghahanda kong mag-logout, nag-vibrate ang cellphone ko. Si Primo, ang boyfriend ko, nag-text. “Hindi ka pa ba tapos? Pauwi na ako galing sa work. Dinner tayo. Miss na kita.”

Napangiti ako. Laging may pagod sa mata si Primo, mabagal minsan, pero mabait at sincere. May anak siya, si Teo, apat na taong gulang. Hindi madaling tanggapin iyon, ngunit hindi ko rin tinatakasan ang komplikasyon. Maya-maya, nag-reply ako: “On the way na ako. Text kita kapag malapit na.”

Pagdating ko sa maliit na Japanese diner, nakita ko si Primo sa corner booth, nakayuko, may hawak na cellphone. Ngunit nang mapansin niya ako, ngumiti siya. “Hay Risa, traffic ba?”

“Hindi naman masyado,” sagot ko, umupo sa harap niya. “Parang pagod ka,” puna ko.

“Medyo, pero gumaan pagkakita ko sa’yo,” sagot niya, napangiti. Nag-order kami ng ramen para sa akin at katsudon para sa kanya. Habang hinihintay ang pagkain, nagsimula kaming magkwentuhan.

“Kumusta ang work mo?” tanong ni Primo.

“Grabe, nakakapagod. Pero masaya. Nakakatuwa yung campaign project ko, parang nagugustuhan ni ma’am.”

“I told you. Magaling ka talaga sa ganyan.” Ngiting-ngiti siya.

“Hindi naman, ginagawa ko lang ang best ko,” sagot ko.

“Risa, yung best mo, mas mataas pa sa best ng ibang tao.” Napangiti ako at medyo natigilan. Hindi sanay ang puso ko sa ganoong papuri. Ngunit kakaiba pala kapag may taong nakatingin sa’yo ng ganito—parang proud na proud. Siguro dahil matagal na akong ulila at tita ko na lang ang nagkupkop sa akin, kaya hinayaan ko na lang maging independent sa buhay.

Humawak ako sa braso niya para maitago ang init sa pisngi ko. “Naku, baka bulero ka lang.”

“Hindi, totoo lang,” sagot niya. Dumating ang pagkain, at habang kumakain, nagbukas ng bagong topic si Primo. “Kanina nagkulitan kami ni Teo. Medyo nahilig siya sa drawing ngayon.”

Ngumiti ako, naiimagine ang cute at makulit na batang iyon. “Pero mahal ko ‘yun. Siya ang pinakamahalaga sa buhay ko,” dagdag niya. Tumango ako. Kung pipiliin ko si Primo, pipiliin ko ring tanggapin ang anak niya. Ilang buwan pa lang naman kami, kaya hindi ko pa kilala si Teo.

“Gusto mo siyang makilala?” tanong ni Primo. Kumabog ang puso ko, ngunit mahinahong sagot, “Hindi ko pa alam. Hindi pa siguro ngayon, pero someday.”

Tumango siya, “Ayoko lang madaliin ka.” Habang inihahatid niya ako papunta sa sakayan, tahimik kaming magkahawak ng kamay. “Thank you sa dinner,” sabi niya.

“Gusto ko rin kasing kasama ka,” sagot ko.

“Pwede ba ulit tayo magkita this week?” Ngumiti siya. “Sige, kahit coffee lang.”

Bago ako pumasok sa taxi, humarap siya sa akin. “Risa, thank you for staying. Alam kong hindi simple ang sitwasyon ko. Sorry kung natatakot akong baka magbago ang isip mo tungkol sa pagiging single dad.”

Hinawakan ko ang braso niya at pinisil. “Pareho lang tayo. Nagulat lang ako sa sinabi mo, pero okay lang iyon. Promise, hindi na big deal.”

Sumandal ako sa upuan ng taxi at napabuntong-hininga. Nang dumating ang sunod na linggo, handa na akong makilala si Teo. Kumatok ako sa maliit na apartment ni Primo, may kaba sa dibdib.

Bumukas ang pinto at bumungad si Primo, nakangiti. Sa sahig, kumalat ang mga laruan—kotse, building blocks, flash toys. Medyo magulo, ngunit hindi nakaka-stress.

“Pasok ka lang, huwag mahihiya,” bati niya habang naglalakad patungo sa sala. Ako’y napangiti, handa na sa bagong kabanata ng buhay—isang mundo ng saya, responsibilidad, at pag-ibig na mas malaki kaysa sa anumang deadline sa opisina.