Si Alejandro “AJ” Reyes ay isang alamat sa mundo ng teknolohiya. Ang kanyang mukha ay nasa pabalat ng mga sikat na business magazines. Siya ang batang taga-Tondo na naging bilyonaryo sa Amerika bago pa man mag-treinta. Ang kanyang buhay ay isang perpektong kwento ng tagumpay. Halos perpekto.

Sa bawat keynote speech niya, sa bawat interview, lagi niyang binabanggit ang kanyang inspirasyon: ang kanyang ama, si Mang Tomas. Isang simpleng karpintero na nagpalaki sa kanya nang mag-isa, na nagbenta ng lahat ng kagamitan para lang makapag-aral siya. “Ang tatay ko ang nagturo sa akin na walang imposible,” lagi niyang sabi sa mga Amerikano, na may kasamang pilit na ngiti.

Ngunit ang katotohanan ay mas komplikado. Sampung taon na silang hindi nagkikita.

Ang huling pag-uusap nila ay isang argumento sa telepono, limang taon na ang nakalipas. “Alex,” sabi ni Mang Tomas sa mahinang boses, “kaarawan mo, anak. Umuwi ka naman kahit isang linggo lang. Miss na miss ka na ng Tatay.”

“Dad, ‘di mo naiintindihan,” inis na sagot ni AJ. “Nasa gitna ako ng isang multi-billion dollar deal. Hindi ko pwedeng iwan ‘to! Nagpadala na ako ng 500,000 d’yan. Mag-party kayo! ‘Yan na muna ang regalo ko.”

“Hindi pera ang kailangan ko, Alex,” sabi ng matanda. “Ikaw.”

“Dad, please. Next time. I promise.” Ibinaba niya ang tawag.

Ang “next time” ay hindi dumating. Ang mga tawag ni Mang Tomas ay naging mga text na lang, na sinasagot ni AJ ng “Can’t talk, in a meeting,” o “Just sent you funds.” Ang 500,000 ay naging isang milyong padala bawat buwan. Nagpadala siya ng sapat na pera para bumili ng isang daang bahay, ngunit hindi siya nagbigay ng isang araw ng kanyang oras.

Isang umaga, habang tinitingnan ni AJ ang kanyang kalendaryo, nakita niya ang isang entry: “Dad’s 65th Birthday.” Isang ideya ang pumasok sa kanyang isip. Ang ‘ultimate surprise.’ Sampung taon. Ito na ang oras. Gagamitin niya ang kanyang yaman para sa pinakamalaking pagbawi.

Agad siyang kumilos. Tinawagan niya ang kanyang Tita Mila, ang kapatid ng kanyang ama, na siyang nag-aasikaso sa matanda.

“Tita, huwag kang maingay kay Dad,” sabi ni AJ sa telepono. “Uuwi ako para sa birthday niya. Gusto ko, ‘yung pinakamalaking party sa buong Tondo. Mag-hire ka ng pinakamahusay na caterer. Isang daang bisita. Magdala ka ng banda. Lechon. Lahat. Ako ang bahala sa bayad.”

Narinig niya ang paghikbi ni Tita Mila sa kabilang linya. “Talaga, anak? Uuwi ka na?”

“Yes, Tita. At may dala akong regalo. Huwag na huwag ninyong sasabihin sa kanya. Sorpresa ‘to.”

Bumili siya ng isang mansyon sa isang mamahaling subdibisyon sa Quezon City. Kumuha siya ng isang tseke na nagkakahalaga ng limang milyong piso. Sumakay siya sa kanyang private jet, iniwan ang kanyang mga meeting, at lumipad pauwi.

Habang nasa eroplano, iniisip niya ang reaksyon ng kanyang ama. Ang mga luha ng kagalakan. Ang mga yakap. Ang pagmamalaki. Handa na siyang maging ang ‘Best Son in the World.’

Paglapag niya sa Maynila, hindi siya dumaan sa regular na immigration. Isang itim na chopper ang naghihintay sa kanya sa tarmac. Ayaw niyang ma-late sa party na nakatakda sa alas-singko ng hapon.

Ang chopper ay lumapag sa isang bakanteng lote malapit sa Tondo. Mula doon, isang bagong-bagong Mercedes Benz S-Class na ipinabili niya ang naghihintay, dala ang titulo ng bahay at ang tseke. Siya mismo ang magmamaneho papunta sa kanilang lumang eskinita.

Alas-kwatro y media ng hapon. Huminto ang makintab na kotse sa harap ng kanilang maliit, luma, at halos magibang apartment. Ang bahay na nilakhan niya.

Ang buong eskinita ay tahimik.

Nagtaka si AJ. Nasaan ang banda? Nasaan ang mga bisita? Nasaan ang ingay?

Bumaba siya ng kotse. Ang kanyang mamahaling sapatos na gawa sa Italy ay tumapak sa maputik na daan. Nagsimula siyang kabahan.

Itinulak niya ang pinto ng kanilang apartment.

Ang sala ay puno ng mga tao. Ngunit hindi sila naka-barong o bestida. Sila ay nakaitim. Ang kanyang Tita Mila ay nakaupo sa isang sulok, ang kanyang mukha ay basa sa luha. Ang mga upuan ay nakaayos sa mga hilera, lahat ay nakaharap sa gitna ng sala.

At sa gitna ng sala, kung saan dapat nakalagay ang lechon, ay may isang puting kabaong.

Ang limang milyong tseke ay nahulog mula sa kanyang nanginginig na kamay.

“T-Tita…” bulong niya.

Tumingala si Tita Mila. Ang kanyang mga mata ay puno ng galit at kalungkutan. “Alex… sinubukan kitang tawagan. Sinubukan kong sabihin sa’yo. Bakit ngayon ka lang?”

Dahan-dahan siyang lumakad papunta sa kabaong. Ang kanyang mga paa ay parang may nakakabit na semento. At doon, nakita niya siya.

Si Mang Tomas. Mapayapa. Payat. Ang kanyang buhok ay mas puti na kaysa sa kanyang naaalala. Suot niya ang polo shirt na ipinadala ni AJ noong Pasko… limang taon na ang nakalipas.

“A-anong nangyari?” tanong ni AJ, ang kanyang boses ay basag.

“Inatake sa puso,” sabi ni Tita Mila, lumalapit sa kanya. “Tatlong araw na ang nakalipas.”

“Tatlong araw?”

“Oo, Alex. Tatlong araw siyang naghintay sa ospital. Akala namin aabot ka. Ang sabi niya, ‘Darating si Alex… birthday ko bukas… sabi niya… uuwi siya.’ Paulit-ulit niyang sinasabi ‘yan.”

Napaluhod si AJ. Ang kanyang tuxedo ay nabasa ng dumi sa sahig. Ang kanyang Patek Philippe ay tila sumisigaw sa kanya sa bawat segundo ng kanyang pagkahuli.

“Pero… pero ang party…”

“Ito na ang party, Alex,” mapait na sabi ni Tita Mila. “Ito na ang mga bisita. Ito na ang handa. Ang tatay mo. Ang sabi niya sa akin bago siya mawalan ng malay… ‘Mila, ‘pag dumating si Alex… sabihin mo… salamat sa lahat. Sabihin mo… mahal na mahal ko siya.’”

Ang mga luha ni AJ ay walang tigil. Niyakap niya ang malamig na kabaong. “Dad… Dad, gumising ka! Nandito na ako! Umuwi na ako! Dad! May dala akong bahay! May dala akong pera! Dad, please!”

Ngunit ang kanyang ama ay hindi na sumagot.

“Alam mo ba, Alex,” pagpapatuloy ni Tita Mila, habang inaabot sa kanya ang isang lumang passbook. “Ang isang milyong pinapadala mo bawat buwan? Hindi niya ginagalaw. Nakatira pa rin siya dito sa Tondo. Namumuhay pa rin siya bilang karpintero. Ang sabi niya, ‘Para ‘to kay Alex. Para ‘pag umuwi siya, may ipon pa rin siya dito sa Pilipinas. Baka balang araw, kailanganin niya.’”

Binuksan ni AJ ang passbook. Nakapangalan sa kanya. Ang laman: mahigit isandaang milyong piso. Ang perang pinaghirapan niya, ay binalik lang sa kanya.

“Hindi pera ang kailangan niya, Alex,” bulong ni Tita Mila. “Oras. Oras mo.”

Ang sorpresang binalak ni AJ ay naging isang bangungot. Ang taong gusto niyang pasayahin ay wala na. Dinala niya ang lahat ng kayamanan sa mundo, ngunit nakalimutan niya ang tanging bagay na mahalaga.

Kinabukasan, sa araw ng libing, si AJ mismo ang bumuhat sa kabaong ng kanyang ama. Wala na ang mamahaling kotse. Wala na ang tuxedo. Nakalakad siyang nakayapak sa putik, kasama ang mga tunay na nagmamahal kay Mang Tomas.

Hindi na bumalik si AJ sa Amerika. Ibinenta niya ang kanyang kumpanya. Ang mansyon na binili niya ay ginawa niyang isang foundation para sa mga ulilang bata, ipinangalan sa kanyang ama: “Tomas Reyes Carpentry and Hope Foundation.” Ginamit niya ang isandaang milyong piso na inipon ng kanyang ama para magtayo ng mga paaralan para sa mga mahihirap na karpintero.

Mula sa pagiging isang CEO ng teknolohiya, si AJ Reyes ay naging isang simpleng guro, tinuturuan ang mga bata kung paano humawak ng martilyo at pako—ang mga bagay na unang itinuro sa kanya ng kanyang ama. Natagpuan niya ang kanyang yaman, hindi sa mga bank account, kundi sa lumang eskinita na minsan niyang tinalikuran. Huli na para sa kanyang ama, ngunit hindi pa huli para tuparin ang kanyang pamana.

Lahat tayo ay may ‘Mang Tomas’ sa ating buhay—isang magulang, isang kapatid, isang kaibigan na naghihintay sa ating pag-uwi. Sasagutin ba natin ang kanilang tawag habang naririnig pa natin ang kanilang boses, o tatawag lang tayo pabalik kapag katahimikan na ang sumagot? Kanino mo ibibigay ang oras mo ngayon? I-share ang inyong mga saloobin.