Sanay sa kapangyarihan, pera, at kontrol si Adrian Velasco—isang kilalang bilyunaryong halos hindi matitinag sa negosyo at sa buhay. Ngunit pagdating sa pagiging ama, may isang bagay na hindi niya makontrol: ang pag-aalaga sa kambal niyang sina Liam at Liana, na lumaki nang may distansya sa kanya matapos pumanaw ang kanilang ina.

Dahil sa biglaang pagbabago sa ugali ng kambal nitong mga huling buwan—pagkakaroon ng takot sa gabi, pag-iyak nang walang paliwanag, at pagtangging matulog nang mag-isa—nagduda si Adrian. Bilang isang ama na halos hindi sanay makiramdam, ang unang pumasok sa isip niya ay banta, hindi emosyon. Kaya ginawa niya ang desisyong hindi niya ipinaalam kahit sa mga kasambahay: nagpakabit siya ng CCTV camera sa loob ng kwarto ng kambal.

Hindi iyon para manmanan sila, ayon sa sarili niyang paliwanag. Kundi para “masigurong ligtas ang mga bata.” Pero sa totoo lang, kaya niya iyon ginawa dahil hindi niya alam kung paano maging ama—at ang kamera ang nagsilbing paraan niya para “makitang” unti-unti ang mundong hindi niya alam kung paano papasukin.

Isang gabi, habang abala siya sa trabaho, narinig niyang umiyak si Liana mula sa baby monitor. Dali-daling binuksan ni Adrian ang CCTV feed. Akala niya, baka may nangyaring masama. Ngunit ang sumunod na eksena ay hindi niya kailanman inasahan.

Sa CCTV, nakita niya ang kambal na parehong nagising. Si Liam ang unang bumangon mula sa kanyang kama. Imbes na umiyak o tumakbo palabas, mahinang lumapit ang bata kay Liana, pinunasan ang luha nito gamit ang maliit na kumot, at umupo sa tabi ng kama ng kapatid.

“Don’t cry, Ate,” bulong ni Liam. “Mommy said we should be brave… Even if she’s not here anymore.”

Napatigil si Adrian. Parang napako ang kanyang katawan habang pinapanood ang sitwasyon. Hindi niya alam na ganoon na pala kalalim ang sakit ng kambal. Hindi niya alam na gabi-gabi, sa katahimikan ng kwarto, sila mismo ang nagbibigay-lakas sa isa’t isa—dahil siya mismo ay hindi makapagbigay noon.

Umupo si Liam sa tabi ng kapatid at marahang hinawakan ang kamay nito. “Daddy is busy. But don’t worry… I’ll protect you from the monsters.”

“Do you think… Daddy misses Mommy too?” mahina namang tanong ni Liana.

Dito na napahawak si Adrian sa sariling bibig, pinipigilan ang damdaming matagal na niyang kinulong.

“Maybe that’s why he doesn’t look at us,” dagdag pa ni Liana. “Maybe it hurts him.”

Hindi niya akalaing ganoon pala ang tingin sa kanya ng mga anak. Hindi galit, hindi takot—kundi akalang hindi siya lumalapit dahil nasasaktan siya. Sa unang pagkakataon matapos ang mahabang panahon, nasaktan si Adrian hindi bilang bilyunaryo, kundi bilang ama.

Habang pinapanood niya ang kambal na yakap-yakap ang isa’t isa hanggang sa makatulog, isa lang ang naisip niya: hindi dapat kamera ang tumutulong sa kanya para “kilalanin” ang sarili niyang anak.

Kinabukasan, ginawa niya ang bagay na hindi niya inasahan sa sarili: umuwi siyang maaga. Tahimik na pumasok sa kwarto ng kambal at naupo sa paanan ng kanilang kama. Hindi niya alam kung paano magsimula, pero nang magising ang kambal at medyo matulala sa presensya niya, siya mismo ang unang nagsalita.

“Can I… sleep here tonight?” mahina niyang sabi.

Hindi na niya kinailangang magpaliwanag pa. Tumakbo ang kambal papunta sa kanya at sabay-sabay siyang niyakap. At doon, tuluyang bumigay si Adrian. Ang matagal niyang itinagong sakit, ang takot, ang pagkukulang—lahat iyon lumabas sa tahimik na pagluha niya habang yakap niya ang dalawang munting nilalang na matagal na niyang tinitingnan bilang obligasyon, hindi bilang bahagi ng kanyang puso.

Mula nang gabing iyon, hindi na kinailangan ni Adrian ang CCTV para bantayan ang mga anak niya. Siya na mismo ang tumabi sa kanila gabi-gabi. Siya mismo ang humawak sa kanilang kamay kapag natatakot sila. Siya mismo ang nagbabantay, hindi dahil kailangan, kundi dahil gusto.

At ang kwarto na dati’y puno ng CCTV at distansyang emotional, naging lugar kung saan muling nabuo ang isang pamilyang nabasag ng lungkot.

Minsan, hindi kayamanan ang nagbubukas ng mata ng isang tao—kundi ang inosenteng salita ng dalawang batang nagmamahal kahit gaano ka imperfect ang kanilang ama.