Sa isang gabi na wala namang dapat mangyari, isang pangyayaring hindi inaasahan ang biglang bumiyak sa katahimikan ng gusaling matagal nang sanay sa mga lihim. Alas-onse cuarenta y tres nang mag-blink ang isang terminal sa East Wing, at isang pulang folder na hindi kailanman lumabas sa sistemang iyon ang biglang sumulpot: CLASS V – CONFIDENTIAL – RESTRICTED BY MANUAL OVERRIDE. Ang mismong technician na naka-duty, si Santiago, ay hindi dapat nakakakita ng ganoong uri ng file, pero kahit sinong tao sa posisyon niya, hindi matatanggihang hindi buksan ang isang bagay na biglang nag-auto-open kahit walang command.

Paglabas ng unang attachment, nanigas siya hindi dahil sa eksaktong nilalaman nito, kundi dahil sa mga initial na naka-watermark sa sulok, mga initial na nauugnay sa mga taong hindi dapat nagtatagpo sa iisang dokumento. Ang background ng blurred video ay isang silid na kilala niya: isang area na para lamang sa pinakamataas sa loob ng compound. Habang lumalalim ang kaba niya, biglang nag-blackout ang buong corridor—ilaw, CCTV feed, control panel—lahat sabay-sabay tumigil sa loob ng anim na minuto, isang pangyayari na wala pang precedent sa buong record ng gusali.

Tatlong lalaking naka-dark jacket, walang kahit anong insignia, ang dumating. Ang Internal Stabilization Team. Hindi niya pa iyon nakikita nang personal; puro blurred photos lang sa orientation slides. Pero ngayon, andun sila, malamig ang mukha, walang emosyon, at diretsong nagtanong nang hindi kumukurap: “May nakita ka bang hindi mo dapat makita?” Nanginginig si Santiago habang nagsisinungaling na nag-freeze lang ang terminal, pero alam niyang nabasa ng dalawang lalaki ang takot sa boses niya. Isang maling salita lang sana, at baka hindi na siya makabalik sa bahay. Sa tatlong segundo bago sila umalis, ramdam niya ang tibok ng puso niya sa sikmura.

Kinopya niya ang kaya niyang makuha—2% lang ng file—sa isang micro-SD bago tuluyang bumagsak ang terminal. Walang log, walang trace, parang may nag-sakal sa buong system mula sa loob. Kinabukasan, tatlong events ang biglang kinansela sa Palasyo nang walang dahilan. May mga personalidad na dapat mag-appear sa press pero biglang naglaho mula sa schedule. Mga staff na madaldal kahapon ay biglang nagsita-himik ngayon, at ang iba ay umiwas sa hallway na parang natatakot may makakita ng anumang reaksyon sa mukha nila. Sa loob ng ilang oras, isang screenshot ang kumalat sa private chat ng ilang empleyado: isang folder icon na may code na R-34 / N-TRK / S-DELTA. Walang nakakaintindi ng code, pero ang nakakatakot ay ang tatlong initial sa ibaba nito—initial lang, walang pangalan—pero sapat para magliyab ang bulong-bulungan.

Habang lumalala ang tensyon, sa kabilang bahagi ng siyudad, si Usec Claire (fictional portrayal) ay naghahanda lang sana para sa isang simpleng briefing. Dapat ordinaryong araw lamang. Pero may kumatok bago magsimula. Isang taong walang ID, walang pangalan, tahimik lang na iniabot ang isang envelope na may maliit na seal. Sa loob nito ay USB at isang papel na tinype gamit ang typewriter: “Bago ka magsalita, tingnan mo muna ito.” Nang i-play niya ang clip, lumitaw ang boses na distorted na nagsabing may nagbukas ng file na hindi dapat mabuksan, at kapag nag-react ang Palasyo, may babagsak. “Kung mananahimik ka, may mawawala. Kung magsasalita ka, may gagalaw.” Pagkatapos ng sentence na iyon, nag-cut ang video at nagdilim ang screen. Sa dulo, may huling linyang parang bulong: “Huwag mong isipin na sila lang ang target. Lahat tayo kasali.”

Sa mismong oras na iyon, sa loob ng compound, may nangyayaring hindi pinapansin ng media. May tinted vehicles na dumating sa mga gate na dati ay nakatengga lang para sa ceremonial visits. May mga opisyal na hindi dapat naroon pero napansin ng ilang staff sa hallway. May isang wing na biglang sinara “for maintenance,” ngunit walang dumating na maintenance team. May mga tawag na ginawa sa tatlong magkakaibang opisina nang sabay-sabay, at walang transcript ni isa man. Ang pinaka-nakakatindig-balahibo ay nang i-activate ng system ang BLACK VEIL Phase One, ang internal protocol na hindi a-activate nang hindi manual trigger. At kung manual trigger, ibig sabihin may nangyaring seryoso. Ang problema: walang sinuman sa authorized personnel ang nag-confirm na sila ang nag-trigger. Kaya ang tanong: sino ang nagbukas ng protocol kung wala namang dapat magbukas nito?

Kasabay nito, biglang nawala si Santiago. May nakakita raw sa kanya sa bus terminal alas-kwatro ng umaga, naka-hoodie, may dalang maliit na envelope. May nagsabing sumakay siya ng bus. May nagsabing dalawang tinted SUV ang sumunod sa kanya. May nagsabing tumakbo siya papunta sa likod ng terminal. Wala ni isa ang kumpirmado. Ang tiyak lang: hindi na siya pumasok at walang record kung saan siya lumabas ng lungsod. Walang opisyal na nag-acknowledge sa pagkawala niya. Parang hindi siya umexist.

Ilang oras matapos ang pagkawala niya, sa isang live briefing na inaasahang simple lang dapat, biglang nag-shift ang boses ni Usec. Claire. Hindi niya binanggit ang video, ang USB, o ang envelope. Pero nagsalita siya ng linyang nagpasiklab ng mga hinala: “May mga tanong ngayon na hindi masagot, hindi dahil wala tayong kapasidad… kundi dahil may ilan na ayaw nating malaman ng taumbayan.” Walang pangalan. Walang diretsong tirada. Pero sapat iyon para magalit ang ilan, matakot ang iba, at magtago ang marami.

Sa backstage, may dalawang opisyal na hindi dapat magkausap ang biglang nagkulong sa isang silid. May staff na nakita silang parehong hawak ang cellphone na may black screen—isang internal communication line na hindi ginagamit para sa normal na usapan. Ilang minuto pa, tatlong message ang sabay-sabay na na-receive sa tatlong magkakaibang opisina, lahat naka-flag as urgent internal. Walang nakakaalam kung anong laman, pero pagkatapos nito, may mga security restriction na biglang nagbago. May mga tao na dati may access, ngayon biglang denied.

Habang lumalalim ang gabi, may mga bulong na lumalakas: hindi raw tungkol sa pera ang laman ng folder, hindi tungkol sa scandal, kundi tungkol sa mga desisyong hindi dapat nag-overlap. Tatlong initial na hindi dapat magkasama sa iisang file. Tatlong kampo na hindi dapat nagtatagpo sa anumang classified timeline. At ang mas kinatatakutan: may isang taong nag-compile ng file na iyon na hindi lumalabas sa kahit anong roster.

Pinakamatindi sa lahat ang huling usap-usapan: ang Black Veil protocol ay manual trigger, pero walang sinumang may access ang nag-trigger nito. Kaya lumitaw ang tanong na gumugulo sa buong gusali: kung hindi authorized personnel ang nag-activate ng protocol… sino ang nagbigay ng command?

At bakit?

Sa puntong ito, walang opisyal na pahayag, walang transcript, walang report, walang umamin, at walang lumalabas na kahit anong paliwanag. Pero ang realidad na hindi maikakaila: may file na ayaw makita ng sinuman, may mga taong may alam na maaaring hindi na muling lumitaw, at may protocol na gumalaw nang hindi dapat gumalaw.

At sa gitna ng lahat ng ito, ang 2% ng file—ang tanging ebidensya—ay nasa kamay ng taong hindi alam ng mundo kung nasaan na.