Tahimik ang gabi nang pumanaw si Marco, ang kabiyak ni Elena. Bata pa sila, wala pang limang taon ang kanilang pagsasama, ngunit kinuha na siya ng aksidente sa kalsada. Para kay Elena, bumagsak ang langit. Ang lahat ng pangarap na itinayo nilang mag-asawa, gumuho sa isang iglap.

Nang libing ni Marco, halos hindi makalapit si Elena sa puntod. Nanginginig siya sa lamig ng gabi at sa bigat ng sakit sa dibdib. Ngunit isang bagay ang nakapansin sa kanya: ang mga mata ng kanyang biyenan na si Don Ernesto. Walang salitang lumabas sa kanilang mga labi, pero sa tingin pa lang, alam niyang pareho silang winasak ng pagkawala ni Marco.

Lumipas ang mga buwan. Si Elena ay nanirahan pa rin sa bahay ng mga magulang ni Marco dahil wala siyang ibang matutuluyan. Ang mga kapitbahay ay nagsimulang magbulungan. “Ang bata pa niya para maging biyuda… tiyak mag-aasawa ulit.” “Pero bakit sa bahay pa rin siya ng biyenan nakatira?”

Ngunit para kay Elena, wala siyang iniisip kundi ang makaraos bawat araw. Ang kanyang tahanan ay puno ng alaala ni Marco, at si Don Ernesto lang ang natitirang koneksyon niya rito.

Sa paglipas ng panahon, unti-unting nabuo ang kakaibang samahan nila ni Don Ernesto. Hindi ito romansa agad, kundi pagkakaunawaan ng dalawang pusong parehong sugatan. Kapag nagluluto si Elena, lagi siyang tinutulungan ni Ernesto sa paghahanda. Kapag dumarating ang gabi, sabay silang nagdarasal sa altar para kay Marco.

Hanggang isang araw, nagkaroon ng malaking pagtitipon sa kanilang baryo. Lahat ng mata ay nakatuon kay Elena at kay Don Ernesto, na magkasamang dumating. Hindi maiwasan ng mga tao ang mag-isip. Ilang linggo lang, kumalat na ang tsismis: “Nagiging malapit sila. Baka may relasyon.”

Sa una, itinanggi ni Elena at ni Ernesto. Ngunit pagkalipas ng isang taon mula nang mamatay si Marco, isang desisyon ang ikinagulat ng lahat: ikinasal si Elena at si Don Ernesto.

Parang bomba ang balita. Ang buong baryo ay nagulat, ang ilan ay nandidiri, ang iba ay hindi makapaniwala. “Paanong nangyari ‘yon? Manugang at biyenan?” “Hindi ba’t parang kalapastanganan iyon?”

Ngunit sa araw ng kanilang kasal, sa halip na maluoy, tumingkad ang mga mata ni Elena. May isang sikreto silang itinago—isang lihim na ngayon lang mabubunyag.

Sa gitna ng pagtitipon, bago sila magpalitan ng mga sumpa, tumayo si Ernesto at huminga nang malalim. “Alam kong marami ang humuhusga sa amin. Pero ngayong araw na ito, panahon na para ilabas ang katotohanan.”

Humarap siya sa lahat, hawak ang kamay ni Elena. “Ang totoo… si Elena ay hindi lamang manugang sa akin. Siya ay matagal ko nang kilala, bago pa man siya naging asawa ng anak ko.”

Nagkagulo ang mga tao. “Ano’ng ibig niyang sabihin?” bulong ng iba.

Napaluha si Elena habang nagsimulang ikwento ni Ernesto ang lahat. Noong kabataan ni Elena, siya ay lumaki bilang ampon ng isang kaibigan ni Ernesto. Madalas siyang nasa bahay ng pamilya nina Marco. At sa mga panahong iyon, si Ernesto mismo ang unang nakapansin sa kanya bilang isang anak na walang ama. Siya ang tumulong sa kanyang pag-aaral, nagbigay ng suporta, at nagprotekta sa kanya nang walang kapalit.

Ngunit nang dumating ang panahon, mas pinili ni Elena si Marco dahil siya ang kabataan, kaedad, at mahal din niya. Si Ernesto, kahit may lihim na pagmamahal sa dalaga, ay tahimik na nagparaya para sa kaligayahan ng kanyang anak.

Ngunit nang mawala si Marco, bumalik lahat ng sugat—at kasabay noon, lumitaw ang katotohanang hindi namatay ang damdaming iyon. Hindi ito basta romansa ng kapritso. Ito ay pag-ibig na itinago, pinigil, at muling nabuhay nang pareho silang sugatan at naghilom nang magkasama.

Tahimik ang lahat. Walang nagsalita. Ngunit ang mga mata ni Elena, puno ng luha. “Mahal ko si Marco, at hindi kailanman magbabago iyon. Pero natutunan ko ring mahalin si Ernesto—hindi dahil siya ay biyenan, kundi dahil siya ang taong hindi ako iniwan, mula pa noon hanggang ngayon.”

Sa huli, natanggap ng karamihan ang katotohanan. Hindi lahat, pero sapat upang mapayapa ang puso ni Elena at ni Ernesto. Ang kanilang pag-iibigan ay hindi simpleng kapritso, kundi patunay na minsan, ang tunay na pag-ibig ay dumaraan sa mahahabang pagsubok, maling panahon, at hindi inaasahang pagkakataon bago tuluyang makamit.

At sa araw ng kanilang kasal, habang bumubuhos ang ulan na parang biyaya mula sa langit, naramdaman ni Elena ang presensya ni Marco. Parang tinanggap nito ang kanilang piniling landas.

“Magpatuloy ka, mahal,” bulong niya sa hangin. “Dahil ang pag-ibig, hindi natatapos sa isang pagkawala—ito ay nagpapatuloy, sa iba’t ibang anyo, sa iba’t ibang tao, ngunit laging totoo.”

At doon nagtapos ang kanilang kwento. Isang pag-ibig na hindi naunawaan ng lahat, ngunit nagbigay ng bagong pag-asa sa dalawang pusong sugatan.