Sa bawat “mahal kita” na binigkas sa’yo, ilang beses mo bang tinanong ang sarili mo kung totoo ba ito? Ilang gabi ka nang nagtitiis ng sakit, ng katahimikan, ng hindi mo maintindihang dahilan kung bakit tila kahit anong gawin mo — hindi ka pa rin pinipili?

Ang artikulong ito ay isang bukas na paalala para sa lahat ng kababaihang nasaktan, niloko, ginamit, o naiwan — kahit sila na ang lumaban ng sobra. Isang tinig para sa mga tahimik na umiiyak sa gabi, sa mga babae na iniwan sa ere habang patuloy na umaasang “baka bukas, babalik pa siya.”

Kapag Pagmamahal ay Nagiging Lason

Hindi lahat ng relasyon ay kailangang ipaglaban. At hindi lahat ng pagmamahal ay nagdudulot ng kagalingan. Minsan, ang taong akala mong mahal ka, siya rin palang unti-unting bumubura sa sarili mong halaga. Sa bawat sigawan, paninisi, pambabalewala, at pananakit — dahan-dahan mong nalilimutan kung sino ka.

Kapag ang pagmamahal ay nagiging dahilan ng takot, ng pasa, ng pagkawasak ng tiwala sa sarili — hindi na ito pagmamahal. Isa na itong lason.

Pansamantalang Tahanan — Hindi Panghabambuhay

Marami sa atin ang naniniwala na basta kasama mo siya gabi-gabi, basta tinatawag kang “mahal”, basta may mga pangakong kasal, tahanan, at kinabukasan — ay sapat na. Pero minsan, kahit pa pinangakuan ka ng lahat, ikaw lang pala ang naniniwala.

May mga lalaki na gagamitin ang iyong pagmamahal bilang komportableng lugar habang hindi pa nila nahahanap ang talagang gusto nila. Sa panahong ikaw ay umaasa, sila naman ay naghahanap ng mas “tama” sa paningin nila.

Masakit mang tanggapin, pero minsan, ginawa ka lang palipasan ng oras.

Hindi Ka Obligadong Magpakatanga

Ilang beses ka na bang nagpaumanhin kahit hindi mo kasalanan? Ilang pagkakataon ka na bang nanahimik para hindi na lang lumala ang away? Ilang beses mong pinilit ipaglaban ang taong malinaw namang hindi na lumalaban para sa’yo?

Hindi mo obligasyon ang ayusin ang pagkatao ng taong paulit-ulit kang sinisira. Hindi mo tungkulin ang magsakripisyo ng sarili mong katahimikan at dignidad para lang manatili siya.

Ang pagmamahal ay hindi dapat magpakababa ka. Hindi ito dapat magpaikot sa mundo mo sa isang taong hindi kayang pahalagahan ang kabuuan mo.

Walang Tunay na Pag-ibig sa Gitna ng Takot

Kapag ang isang relasyon ay puno ng pangamba, pananakot, o pananakit — pisikal man o emosyonal — wala na itong puwang sa salitang “totoong pagmamahal.” Hindi mo kailangang mamuhay sa takot na baka magalit siya. Hindi mo kailangang manginig sa tuwing uuwi siya. Hindi mo kailangang itago ang mga sugat o pilit ngumiti sa harap ng iba para lang sabihing “maayos kami.”

Dahil ang tunay na pagmamahal, ligtas. Hindi mo kailangang matakot sa taong nagmamahal sa’yo.

Ang Katahimikan ay Hindi Palaging Kapayapaan

Maraming babae ang nananatili sa isang tahimik na relasyon — hindi dahil masaya sila, kundi dahil wala na silang boses. Dahil paulit-ulit silang pinatahimik. Pinaniwala na “masyado kang sensitive”, “umiiyak ka sa wala”, o “ginagawa mo lang ‘to ng issue.”

Ang pagiging tahimik, lalo na kung bunga ito ng takot, ay isang uri ng pagkakakulong.

Hindi mo kasalanan na masaktan. Hindi mo kasalanan na magmahal. Pero kasalanan mong manatili kung alam mong unti-unti ka nang nawawala.

“Mahal Kita” na May Kasamang Sakit? Hindi Pagmamahal Yan

Huwag mong paniwalaan ang mga salitang “mahal kita” kung isinasabay ito sa pananakit. Kung kasunod nito ang mura, ang sampal, ang sigaw, o ang katahimikang naglalaman ng galit. Ang pagmamahal ay hindi dapat sinasamahan ng trauma.

Hindi tunay ang yakap na may kasunod na takot. Hindi tunay ang halik na sinusundan ng luha.

Tama Na ang Trauma. Piliin Mong Mabuhay

Marami nang kababaihang nalugmok. Marami nang nawala sa sarili. At marami na ring nawalan ng buhay — literal man o emosyonal — sa ngalan ng pagmamahal. Pero hindi mo kailangang maging isa sa kanila.

Tama na ang sugat. Tama na ang sakit. Tama na ang pag-aakala mong “baka magbago pa siya.”

Hindi siya ang susi sa kaligayahan mo. Hindi siya ang sukatan ng halaga mo. At lalong hindi mo kailangang ipaglaban ang taong ikaw mismo ang dahilan kung bakit ka umiiyak gabi-gabi.

Ang Totoong Laban — Ay Para sa Sarili Mo

Sa dulo ng lahat ng ito, isang tanong lang ang mahalaga: Kailan mo pipiliing ipaglaban ang sarili mo?

Hindi mo kailangang hintayin pang masaktan ka muli para matauhan. Hindi mo kailangang pilitin ang sarili mong kayanin ang lahat. Sapagkat may mas magandang mundo sa labas ng relasyong hindi ka na binubuhay.

Piliin Mong Mahalin ang Sarili Mo — Sa Bawat Umaga

Sa bawat paggising, ipaalala sa sarili mo na may halaga ka. Na karapat-dapat kang mahalin ng buo, ng totoo, at ng walang kasamang sakit.

Ikaw ay babae — matatag, marunong magmahal, at higit sa lahat, karapat-dapat sa pag-ibig na hindi kailanman kailangang ipagpilitan.

Hindi lahat ng relasyon ay dapat panatilihin. Pero ang respeto sa sarili — iyon ang dapat mong ilaban hanggang dulo.

Sa bawat babaeng nagdududa kung aalis na ba o magpapakatatag pa… ito na ang sagot. Piliin mong bumangon. Piliin mong umalis. Piliin mong mabuhay.

At balang araw, sa tamang oras, sa tamang pagkakataon — darating ang pagmamahal na hindi kailanman magtatanong kung karapat-dapat ka.

Dahil sa totoo lang, ikaw mismo ang pagmamahal na matagal mo nang hinahanap sa iba.