Noong tag-init ng 2021, isang misteryo ang yumanig sa Arizona matapos mawala ang 34-anyos na hiker na si Daniel Price. Isang mahilig sa kalikasan, solo hikes, at wildlife photography, si Daniel ang tipo ng taong alam ng lahat kung saan siya masaya—sa bundok, sa trail, at sa katahimikan ng kalikasan. Ngunit isang araw, sa gitna ng kanyang inaasahang simpleng weekend hike, bigla siyang naglaho. Wala siyang iniwang bakas, walang signal, walang nakausap, at walang kahit anong pahiwatig kung saan siya huling nagpunta.

Dalawang linggo siyang hinanap ng rescue teams. Helicopters, drones, search dogs—lahat ginamit na. Kahit ang mga pinaka-veteranong ranger ay nagsabing imposibleng walang makita man lang na bakas. Pero ang lahat ay nauwi sa kawalan. Sa loob ng dalawa pang buwan, umasa ang pamilya. Sa sumunod na taon, naglaho na ang pag-asa. At nang umabot sa dalawang taon, halos itinuturing na si Daniel bilang isang taong “forever missing.”

Hanggang sa isang mainit na hapon noong 2023, natanggap ng sheriff’s office ang isang report mula sa dalawang spelunkers na nagsasabing may nakita silang “kakaibang anyo ng tao” sa isang kuweba malapit sa Mogollon Rim. Ang nakapagpayanig: ayon sa kanila, hindi daw iyon mukhang buhay—pero gumagalaw.

Dahil sa kakaibang detalye ng report, agad na nagtungo ang search and rescue team. At nang marating nila ang loob ng kuweba, tumambad sa kanila ang tanawing hindi nila malilimutan.

Sa may bandang dulo ng madilim na lagusan, nakasalampak ang isang lalaki—payat na payat, halos buto’t balat, mahaba ang buhok hanggang dibdib, at ang balat ay nangingitim dahil sa kakulangan ng araw. Ang mga mata niya ay nangingintab sa dilim, parang sanay sa kadilimang hindi nakikita ng karaniwang tao. Para bang hindi na siya bahagi ng mundo ng mga buhay.

Ngunit nang lapitan nila, gumalaw ito. Tumingin. At sa mahinang tinig ay nagsalita:

“Tulong… hindi ko na alam kung gaano ako katagal dito…”

Siya si Daniel.

Agad siyang dinala sa ospital. At sa sumunod na linggo, nabuo ang isa na namang nakakikilabot na tanong: paano siya nakaligtas ng dalawang taon sa loob ng kuweba? Bakit siya napunta roon? At bakit tila nagbago ang buong anyo niya na halos hindi na makilala?

Ayon sa kondisyon na nakita ng mga doktor, hindi basta simpleng survival ang pinagdaanan ni Daniel. Ipinakita ng medical exam na matagal siyang hindi nakalabas sa liwanag—marahil buwan o taon. Napag-alaman ding may ilan siyang sugat na matagal nang hindi nagagamot, pati na ang malnutrisyon na halos ikinamatay na niya. Ngunit ang pinakamalaking katanungan: paano siya nakaligtas nang walang sapat na pagkain?

Sa interview, paulit-ulit na binabanggit ni Daniel ang iisang bagay: “May tumulong sa akin… pero hindi ko nakita nang malinaw kung sino.”

Ayon sa kanya, na-trap siya sa kuweba matapos bumagsak ang isang bahagi ng pader nito nang maghanap siya ng shortcut papunta sa kabilang trail. Sinubukan niyang umakyat, pero nadulas siya at nasugatan nang malala. Hindi na siya makalakad nang maayos at nawalan siya ng sense of direction. Paulit-ulit niyang sinasabing may “nagbibigay ng tubig” sa kanya paminsan-minsan—marahil isang hayop o kahit anong natural source sa kuweba. Hindi niya matandaan kung kailan huli siyang nakakita ng araw.

Ngunit narito ang misteryo na hindi kayang paliwanagan ng kahit sino: ayon sa spelunkers at sa rescue team, walang ibang entry o exit point ang kuweba maliban sa mismong bungad kung saan nila nakita si Daniel. At ang bungad na iyon ay may mga batong gumuho noon pang 2021. Ibig sabihin, matagal na itong nakasara.

Kung ganoon, paano siya nakaligtas?

Habang sinusuri ng mga eksperto ang kuweba, natuklasan nilang may mga lumang galaw ng tubig sa loob, mga marka ng paggapang sa dingding, at ilang bahaging tila ginawan ng sariling “rutina” ng taong naninirahan doon. May ilang lumang lagusan na sobrang sikip para sa normal na daan, ngunit sapat para sa isang desperadong taong pilit mabuhay.

Habang iniimbestigahan ang kaso, napapansin ng mga doktor na hirap si Daniel sa liwanag. Kinailangan pa nilang takpan ang mga bintana at idahan-dahan ang pag-expose ng ilaw upang hindi siya masaktan. Ang mata niya ay halos parang mata ng nilalang na tumira sa dilim nang napakatagal.

Ayon sa mga eksperto, posible raw na naapektuhan ang nervous system ni Daniel dahil sa matagal na isolation, gutom, at kawalan ng normal na siklo ng araw at gabi. Marami pa siyang hindi maalala, at ayon sa mga psychologist, maaaring nagkaroon siya ng “cave adaptation” na nagpapaliwanag sa kakaiba niyang hitsura at kilos.

Ngunit may isang tanong na patuloy na humahabol sa lahat: paano niya naisurvive ang dalawang taon nang walang gaanong pagkain? At kung may tumulong bang nilalang sa loob ng kuweba—kung tao man o hindi.

Hindi pa tapos ang imbestigasyon hanggang ngayon. Pero isang bagay ang malinaw: si Daniel Price, ang hiker na nawalang parang bula, ay muling natagpuan—at ang anyo niyang parang hindi na bahagi ng mundong ating kilala ay patunay ng matinding pakikipaglaban niya para mabuhay.

Sa harap ng kamera, nang una siyang makalabas ng ospital, hindi nakalimutan ni Daniel ang unang salitang lumabas sa bibig niya:

“Ayaw ko nang bumalik sa dilim.”

At sa puntong iyon, napatunayan ng lahat—minsan, ang pinakakatakot na kwento ay hindi yung gawa-gawa, kundi yung totoong nangyari… na walang kasiguruhan kung paano mo lalabanan kapag ikaw ang nasa loob ng dilim.