Minsan, sa gitna ng paulit-ulit at mabigat na araw, nakakakita tayo ng maliit na liwanag—at para kay Eliseo “Ellie” Marquez, iyon ay si Mara.

Maagang umaga sa Grand Orion Mall. Sa bawat hakbang at bawat pawis na dumudulas sa balat ni Ellie, dala niya hindi lamang ang kanyang tungkulin bilang janitor kundi ang responsibilidad sa kapatid na si Liane, 19, na may malalang asthma. Ang kanilang maliit na inuupahang kwarto ay puno ng pangarap na tila lumalaylay sa hangin—mga pangarap na nagiging mabigat dahil sa sakit, kahirapan, at kakulangan ng pagkakataon.

Tuwing paalis si Ellie, may ritwal silang magkapatid: “Ate, aalis na ako.”
“Huwag kang magsalita ng ganyan. Kapag gumaling ka, ikaw naman ang mag-aalaga sa akin,” biro ni Ellie, sabay tawa para gumaan ang loob ni Liane.

Pagdating sa mall, sinalubong siya ng pamilyar na ingay—ang hums ng aircon, ang footsteps ng mga empleyado, at ang pagbati ni Mr. Rodel Ibñz, parang tatay sa mga tagalinis: “O Eli, maaga ka na naman. Pahinga ka rin minsan.”

“Sanay na po,” sagot ni Ellie, sabay ngiti, kahit ramdam niya ang bigat ng mundo.

Sa mga tahimik na bahagi ng mall, napansin niya si Mara Celestine Villa Rosa, 23, naka-wheelchair, mahabang buhok, tahimik, palaging may hawak na libro. Hindi ito pang-akit o crush; isang kakaibang damdamin lang ang humahatak sa kanya—parang awa, parang tanong, parang hiwaga.

Isang araw, dalawang binatilyo ang lumapit sa likod ni Mara, nagmumura at nagtatangkang mang-insulto. Subalit nakatayo si Ellie, mahinahon ngunit may awtoridad sa boses: “Mga sir, pwede ba diyan? Nakakahiya naman kayo.” Nang makita nilang empleyado siya ng mall, lumayo ang dalawa, at ngumiti si Mara sa kanya—unang pagkakataon na may isang tao sa paligid na tunay na nagmamalasakit.

Sa bawat araw, sa bawat break, si Ellie ay tumitingin sa kanya—hindi para magpakita, kundi para tiyakin na ligtas si Mara. Sa gitna ng pagod, pangungutya ng mundo, at tensyon sa trabaho, may kaunting liwanag sa presensya ng babaeng iyon.

Ngunit dumating ang bagong hamon: si Vernon Montenegro, bagong manager ng supplies department, malupit at mapang-api. Mula sa kanyang unang pagbati, halata ang lamig at yabang: “Ikaw ba si Eliseo Marquez? Kaya mo ba ang trabaho mo?” Tahimik lang si Ellie, pinipilit na magtiis. Ang bawat utos at galit ni Vernon ay nagdadagdag ng bigat sa kanyang araw, nagpapadali sa pakiramdam ng pagkaabala at kakulangan ng panahon.

Sa hapon, pauwi na, sinalubong siya ni Liane: “Ate Ellie, wala na tayong nebulizer fluid.” Pagod at gutom man, napaupo si Ellie sa tabi ng kapatid, nag-aalala ngunit nagtitiyaga. Ang maliit na sandali ng pag-aalaga, kahit gaano man kasakit, ay nagbibigay ng kahulugan sa bawat pawis at pagod.

Kinabukasan, sa North Wing ng mall, dumating si Mara kasama ang pinsan nitong si Karine. Mataray, protektive, at mahilig mag-ingay, agad tinanong si Ellie kung siya ang tagalinis. Kahit malamig ang tono, alam ni Ellie na kailangan niyang manatiling magalang. Ngunit bago pa man makausad, narinig niyang tinatawag siya ni Vernon, halatang iritado.

Sa mundong puno ng pang-aapi at pagod, si Ellie ay patuloy na tumitindig—hindi dahil sa lakas o kayamanan, kundi dahil sa puso, tapang, at malasakit. Ang presensya ni Mara ay paunang liwanag sa karimlan ng kanyang buhay. At sa kabila ng galit ni Vernon, sa hirap at pagod, nananatili siyang matatag—dahil alam niya, may isang tao sa mall na umaasa sa kanya, kahit hindi pa kilala ng lubusan.

Sa bawat araw ni Ellie, sa bawat malupit na hamon, natutunan niyang ang tunay na lakas ay hindi lang sa katawan kundi sa puso at tapang na magmalasakit sa kapwa—at iyon ang simula ng pag-asa para sa kanilang dalawa.