Sa likod ng mga larawang ngiti ni Emman Atienza na madalas ibahagi ng kanyang pamilya sa publiko, mayroon palang mas malalim na kwento—isang kwentong puno ng tahimik na pagsisikap, taos-pusong pagmamahal, at hindi matatawarang suporta mula sa mga taong unang naniwala sa kanya mula pagkabata.

Hindi lahat nakakaalam na bago pa man niya naabot ang kanyang mga pangarap, may mga simpleng taong naghulma sa kanyang lakas ng loob at kabutihan. Isa na rito ang yaya na tumulong magtaguyod sa kanya mula pagkabata. Habang abala ang mga magulang sa kani-kaniyang trabaho at responsibilidad, si Emman ay lumaking may isang matatag na presensya sa tahanan—isang yaya na hindi lamang nag-alaga, kundi naging parang pangalawang magulang.

Kwento ng mga malalapit sa pamilya, ang yaya ang unang nagturo kay Emman ng disiplina at respeto sa tao. Siya raw ang nagpalala sa batang Emman na ang kabaitan ay hindi kahinaan, at ang pagiging malambot ang puso ay isang uri ng lakas. Sa bawat pag-uwi ng bata mula sa paaralan, andun siya para pakinggan ang kwento ng araw niya—mabuti man o masama. Hindi biro ang impact nito sa pagkatao ni Emman, dahil dala niya hanggang paglaki ang parehong paggalang at pagmamahal na natutunan sa tahanan.

Pagdating naman sa high school, doon lalo tumibay ang karakter ni Emman. Hindi man siya palaging nasa spotlight tulad ng ibang mga kabataan, tahimik niyang ginampanan ang papel ng mabuting kaibigan. “Hindi siya ang tipo na maingay o mapag-porma,” ayon sa ilang kaklase noon, “pero kapag may problema ka, siya ang unang lalapit. Hindi siya mang-iiwan.”

Isa sa pinaka-tumatak sa mga nakasama niya noong high school ay kung paano niya tinatrato ang lahat nang patas—maging popular ka man o tahimik sa sulok ng classroom, pareho ang paggalang na ibinibigay niya. Madalas siyang makita sa pagkakataon na may kailangan ng tulong, kahit hindi pa siya tinatawag. Para kay Emman, ang pagkakaibigan ay hindi tungkol sa kung sino ka sa mata ng iba, kundi kung paano mo pinahahalagahan ang tao.

Marami rin ang nagsabi na si Emman ay may likas na sensitivity sa nararamdaman ng iba. Kapag may kaklase na tila tahimik o mukhang may pinagdadaanan, marunong siyang lumapit nang hindi nagmamarunong o nang-iintriga. Tahimik siyang nag-aabot ng presensya—at kadalasan, sapat na iyon para gumaan ang pakiramdam ng sinumang lumalapit sa kanya.

Habang lumalaki, hindi naging perpekto ang kanyang buhay. May mga pagkakataon na napagod siya, nalito, at nakaramdam ng pressure—tulad ng normal na kabataan. Pero ang mahalaga, hinarap niya ang mga ito nang may tapang at dignidad. Hindi niya ginamit ang pangalan ng pamilya para maging madali ang buhay. Pinili niyang magtrabaho, magsikap, at patunayan ang sarili.

Kapag tinitingnan ngayon ang mga alaala tungkol sa kanya, malinaw na ang mga taong naging parte ng paglalakbay niya—mula sa yaya na nagtanim sa kanya ng kabutihan, hanggang sa mga kaibigang naging sandalan niya nung high school—ang bumuo sa batang naging inspirasyon sa marami.

Sa huli, ang buhay ni Emman ay nagpapaalala na ang tunay na kayamanan ay hindi nasusukat sa tagumpay o katanyagan, kundi sa pagmamahal na ibinahagi at tinanggap. Sa mga kwentong tulad nito, mas lalo nating nauunawaan na ang mga mabubuting alaala, kabaitan, at tunay na relasyon ang nag-iiwan ng pinakamalalim na marka—mas malalim pa sa anumang materyal na bagay.

At habang patuloy na inaalala siya ng kanyang pamilya, mga dating kaklase, at mga taong nakasalamuha niya, nananatili ang mensahe ng kanyang buhay: tahimik man minsan ang landas mo, maaari ka pa ring maging liwanag sa iba.

Ang kwento ni Emman ay hindi tungkol sa pagiging perpekto—kundi tungkol sa pagiging totoo, mabuti, at makatao. At doon siya tunay na nagningning.