Sa bawat sulok ng lansangan, may kuwento ng pag-asa, paghihirap, at matinding pangungulila.

Ngunit ang kuwento ni Lolo Merce, na kasalukuyang matatagpuan sa So.

Niño, Hagonoy, Bulacan, ay isang malalim na paghihinagpis—ang kuwento ng isang ama (o kamag-anak) na iniwan ang kanyang pamilya para sa trabaho, na nauwi sa isang pagkakahiwalay na inabot ng matagal na panahon.

Ang kanyang kasalukuyang kalagayan, bilang isang matandang palaboy-laboy at nanghihingi ng pagkain, ay nagsisilbing paalala ng malaking presyo ng paglayo at pagkawala ng komunikasyon.

Si Lolo Merce ay hindi naghahanap ng limos; naghahanap siya ng pamilya.

Ang Pag-alis at Ang Matagal na Paghihiwalay
Batay sa pahayag ni Lolo Merce, ang kanyang orihinal na tahanan ay sa Agusan Del Sur.

Ang dahilan ng kanyang pag-alis sa probinsiya ay simple ngunit pamilyar sa maraming Pilipino: ang pangangailangan ng trabaho.

Napadpad siya sa Bulacan, kung saan siya nagtrabaho bilang kargador sa palengke ng Hagonoy.

Sa simula, ang pag-alis ay pansamantala lamang, isang paraan para kumita at makapagpadala sa pamilya.

Ngunit sa hindi malamang dahilan, ang mga araw ay naging linggo, ang linggo ay naging buwan, at ang buwan ay naging ilang taon.

Sa kabila ng kanyang orihinal na intensiyon na makauwi, si Lolo Merce ay hindi na nakabalik sa kanyang mga mahal sa buhay.

Ang kanyang koneksiyon sa Agusan Del Sur ay naputol, at ang kanyang buhay ay tuluyang nagbago sa Bulacan.

Habang tumatanda siya, ang pagpapagal niya bilang kargador ay nagtapos.

Mula noon, ang kanyang kapalaran ay lalong bumagsak.

Ang dating nagtatrabaho ay naging isang palaboy-laboy na nangangailangan ng tulong.

Ang kanyang kalagayan ay nakikita na sa lansangan, nanghihingi ng pagkain upang mabuhay, isang malungkot na kaibahan sa kanyang dating buhay na may hanapbuhay.

Ang Hinaing at ang Huling Pag-asa
Ngayon, sa kanyang katandaan, ang kanyang hiling ay napaka-emosyonal: nagbakasakali si Lolo Merce na makuha siya ng kanyang pamilya.

Ang bawat salita niya ay nagdadala ng bigat ng pangungulila at panghihinayang.

Ang matandang lalaki ay nangangailangan na ng mag-aalaga.

Ang pisikal na kondisyon ni Lolo Merce ay nangangailangan ng atensiyon at pagmamalasakit na tanging ang pamilya lamang ang makakapagbigay.

Ang kanyang paghahanap ay hindi na lamang tungkol sa emosyon; ito ay tungkol na sa kanyang survival at dignidad.

Ang kanyang pagtawag ay isang huling panalangin: isang hiling na sana, bago pa mahuli ang lahat, ay makahanap ng tulong ang kanyang mga kamag-anak.

Ang Panawagan sa Puso ng Publiko
Ang kanyang kuwento ay ipinalabas at ipinapasa sa pag-asang maabot ang kanyang pamilya.

Ang pag-asa ay nakasalalay sa kapangyarihan ng social media at sa puso ng mga Pilipino.

Panawagan: Kung sino man ang nakakakilala kay Lolo Merce o sa kanyang mga kamag-anak na taga-Agusan Del Sur, hinihiling namin na makipag-ugnayan sila.

Kailangan na makuha na si Lolo upang may mag-alaga sa kanya dahil sa kanyang katandaan.

Ang bawat share at kalat ng impormasyon ay isang hakbang upang matapos ang kanyang matagal na pagdurusa.

Ito ay hindi lang tungkol sa paghahanap ng pamilya; ito ay tungkol sa pagbabalik ng dignidad at kalinga sa isang matandang naglaan ng kanyang buhay sa paghahanapbuhay para sana sa mga mahal sa buhay.

Ang kanyang pag-alis noong siya ay mas bata at malakas pa ay isang desisyon na dinala ng pangangailangan; ang kanyang pag-uwi, kung mangyayari, ay magiging hudyat ng pagbabalik ng pag-asa at pag-ibig.