Sa mata ng marami, si Alessa Montenegro ay isang babaeng may lahat—pera, pangalan, at isang fiancé na galing din sa kilalang pamilya. Pero sa araw na inaasahan niyang magiging isang masayang panimula ng bagong buhay, bigla siyang iniwan ng fiancé niya sa harap mismo ng hotel lobby. Walang paliwanag. Walang pasabi. Isang malamig na linyang: “Hindi ko kayang pakasalan ang isang babaeng walang panahon sa akin.”

Pagkatapos noon, para siyang binagsakan ng mundo. Hindi niya maalala kung saan siya pupunta, at hindi niya mapigilan ang luha habang naglalakad sa gitna ng siyudad—naka-gown, nakahakbang sa kalsadang puno ng ingay, habang sinusundan ng mga mata ng mga taong hindi nagtatago ng panghuhusga.

Pero sa isang sulok ng plaza, may isang lalaking nakaupo sa malamig na semento. Marumi ang damit, may hawak na lumang karton, at tila sanay na sa malamig na tingin ng mga dumaraan. Ang pangalan niya: Elias.

Nang mapansin niya ang babaeng lumalakad nang umiiyak, una niyang inakala na isa lang itong socialite na nadapa sa drama ng buhay. Pero nang makita niyang nanginginig si Alessa at halos hindi na makahinga sa sobrang sama ng loob, tumayo si Elias at marahang nagtanong:

“Miss… kailangan mo ba ng tulong?”

Hindi niya alam kung bakit, pero sa unang pagkakataon mula nang iwan siya, may boses na nagpakalma sa kanya. May mata na hindi nanghusga. May taong hindi tumingin sa suot niya, sa alahas niya, o sa pangalan niya—kundi sa kalagayan niya.

Dinala ni Elias ang suot niyang lumang jacket at iniabot ito kay Alessa.
“Sorry kung luma,” sabi niya, “pero ayokong ginawin ka.”

Napangiti si Alessa sa gitna ng pag-iyak. “Hindi mo kailangan gawin ’to…”

“Hindi rin kailangan ng fiancé mo na iwan ka,” sagot ni Elias, na parang alam niyang hindi iyon biro.

Magdamag silang nag-usap sa plaza. Tungkol sa buhay, pagkabigo, at kung paano minsan, mas mababait pa ang mga taong walang-wala kaysa sa mga may sobra-sobra.

Sa dulo ng usapan, nakatayo si Elias, tumingin sa malayo, at parang nagpatalo sa sariling nararamdaman.

“Hindi ko alam paano sasabihin,” sabi niya habang halos namumula, “pero… Alessa… handa akong mahalin ka kahit wala ka nang ibang meron. Kung aalis silang lahat, nandito ako. Kahit pulubi lang ako, handa akong maging tao na hindi ka iiwan.”

Halos mapasinghap si Alessa. Isang pulubi… nagpo-propose sa kanya? Hindi niya alam kung iiyak siya o matatawa sa kabutihang ipinakita ng isang estrangherong hindi niya inaasahan.

Pero bago pa makasagot si Alessa, may mga sumulpot na itim na SUV. Biglang napuno ang plaza ng mga lalaking naka-itim, naka-earpiece, at halatang mga bodyguard.

Lumapit ang isang lalaki at yumuko kay Elias.
“Sir, hinahanap na po kayo ng Board. Nag-aalala na sila.”

Nanlaki ang mga mata ni Alessa.
“Sir?”

Nagbuntong-hininga si Elias. Tila nahuli sa sariling lihim na ayaw pa sana niyang ibunyag.

“Ako si Elias Sandoval,” sabi niya. “Tagapagmana ng Sandoval Group… at oo, bilyonaryo.”

Hindi makapagsalita si Alessa. Ang lalaking umabay sa kanya sa gitna ng pagdurusa, ang nag-abot ng jacket, ang nag-alok ng pag-ibig—siya pa ang taong pinakamayaman sa naroroon.

“Bakit mo ’to ginawa?” tanong niya.

“Totoo ang naramdaman ko,” sagot ni Elias. “At gusto kong makilala mo ako bilang tao, hindi bilang tagapagmana. Kung tinanggap mo ako dahil akala mong pulubi ako… mas totoo ang sagot mo kaysa kahit anong narinig ko sa buhay ko.”

Humigpit ang lalamunan ni Alessa.
“Hindi kita tinanggihan,” bulong niya. “Nagulat lang ako… pero hindi ko sinabi na hindi.”

Dahan-dahang ngumiti si Elias, at sa unang pagkakataon ngayong gabi, hindi dahil sa awa o pag-aalala—kundi dahil sa pag-asa.

Ang pulubing nag-alok ng kamay sa iniwang babae?
Siya pala ang bilyonaryong mas mayaman hindi sa pera—kundi sa puso.