Habang ginigiit sa Senado si Sarah Discaya na ipaliwanag ang kanyang bahagi sa kontrobersyal na flood control projects, nabunyag ang exit strategy ng kanyang pamilya—isang diskarte na tila dinisenyo para kaligtaan ang publiko, kahit pa malalim ang pananagutan. Hindi lang ito ordinaryong pag-istilong pagbadya, kundi isang salamin ng kung paano humuhupa ang hustisya sa harap ng kayamanan.

Ano nga ba ang exit strategy nila?

Una, inamin ni Sarah na “spliced” ang viral interview niya sa Julius Babao tungkol sa tinawag niyang “gateway ng yaman” nila: ang DPWH contracts. Ayon sa kanya, binitawan lang niya ang katotohanang nagsimula sila sa local government at private sector dahil “in-edit daw” ang sagot niya para magmukhang solely DPWH ang daan nila sa tagumpay.

Pangalawa, ipinakita sa Senado na may siyam na construction firms ang pamilya — kabilang ang St. Gerrard, Alpha & Omega, St. Timothy, at iba pa — ngunit tila pinilit niyang mag-divest, sabihing “hindi niya na pinangangasiwaan ang mga ito.” Ngunit tinanong ni Sen. Erwin Tulfo: bakit siya pa ang CEO sa ilan sa kanila kung dati nang na-divest? Sagot niya: “Tumulong lang daw” at inalis ang pangalan niya bilang active manager.

At panghuli, habang inilahad na umaabot sa 400 ang proyekto nila kasama ang DPWH simula 2016, hindi niya direktang sinabi kung gaano kalaking kita ang na-generate nila — tinawag lang niyang “posibleng kumita,” na tila buntong-hininga ng kaluwagan.

Ang reyalidad? Ginawa ang lahat ng paraan: alisin ang pangalan, baguhin ang naratibo, at limitahan ang transparency. Isang exit strategy na pinagsama ang impormasyon at impluwensiya para takasan ang anino ng publiko.

Ano ang epekto nito sa lipunan?

Na-revoke ang PCAB licenses ng kanilang kumpanya — isang malakihang hakbang ng regulatory body laban sa mga contractors na nagpatunay ng conflict of interest.

Naipit sa imbestigasyon ang mga luxury cars nila — isang mamahaling koleksyon na agad sinilip ng BOC para malaman kung tama ang duties at taxes.