Sa magarang bayan ng Northcrest, kung saan halos puro salamin at marmol ang bumubuo sa bawat mansyon, may isang tahanang matagal nang tahimik. Doon nakatira si Adrian Velmonte, isang kilalang bilyonaryo na ang yaman ay sinasamba ng marami, ngunit ang puso ay unti-unting nabibitak sa araw-araw na pagdurusa ng kanyang nag-iisang anak, si Lila.

Sampung taon pa lamang si Lila ngunit halos hindi na makagalaw mula nang maaksidente dalawang taon na ang nakalipas. Simula noon, tila tumigil ang panahon sa loob ng mansyon. Wala nang musika, wala nang halakhak, at wala na ring saya. Ang dating masigla at malikhain na batang babae ay halos nakatanaw na lamang sa bintana, pinapanood ang mga dumaraang tao nang hindi man lang makalapit sa mundo sa labas.

Kahit gaano kayaman ang ama niya, hindi mabili ang galak na matagal na niyang hindi naririnig mula sa anak. Ito ang pinakamabigat sa dibdib ni Adrian: ang makita ang batang pinakamamahal niya na unti-unting nawawalan ng sigla, hindi dahil sa sakit kundi dahil sa kalungkutang hindi na niya alam kung paano tatapusin.

Isang hapon, habang galing sa back-to-back meetings, hindi inaasahan ni Adrian ang isang kakaibang tunog pagpasok niya sa kanilang bakuran—isang mahina ngunit malinaw na tawa. Tawa ni Lila.

Napatigil siya. Dalawang taon na mula nang huli niya iyong marinig. Mabilis niyang tinahak ang hardin, at doon niya nakita ang eksenang hindi niya makakalimutan.

Isang payat, marumi, at halatang pagod na batang lalaki—walang sapatos, nakasukbit ang lumang backpack, at mukhang ilang araw nang hindi kumakain—ang masiglang sumasayaw sa harap ni Lila. Hindi ordinaryong sayaw; puno iyon ng hirap ngunit may halong tapang at saya. Tila bawat galaw ay likha mula sa sariling kwento ng survival.

At si Lila—ang batang halos hindi gumagalaw—ay nakatawa. Umiiyak habang natatawa. May ningning ang mga mata. Parang biglang nabuhay ang lahat ng matagal nang natutulog sa kalooban niya.

“Ano ‘to?” halos di makapaniwalang tanong ni Adrian sa katiwala.
“Sir… Naglalakad lang daw po ‘yung bata sa labas. Nagulat kami nang makita ni Miss Lila, at bigla raw niyang tinapik ang salamin. Ngumiti ang bata, tapos sumayaw. Sir… Ngayon lang uli ngumiti si miss.”

Lumapit si Adrian, seryoso ang tingin, at napatingin ang batang lalaking agad na huminto. Kita ang takot at pangamba sa kanyang mukha—parang sanay nang mapalayas, sanay nang hindi tanggapin saan man tumuntong.

“Ano’ng ginagawa mo rito?” malamig na tanong ni Adrian.
Akmang aalis ang bata, nanginginig ang boses nang magsalita, “Pasensya na po. Gusto ko lang po siyang pasayahin. Hindi ko po alam na—”

“Sandali,” putol ni Adrian. “Anong pangalan mo?”
“A-Addy po.”
“Addy,” ulit ng bilyonaryo, “bakit mo ginawa ‘yon?”

Nagkibit-balikat ang bata. “Kasi po… kapag nalulungkot ako, sumasayaw ako. Baka po gumana rin sa kanya.”

Simpleng sagot. Walang paligoy. Walang hinihinging kapalit.

At sa loob ng ilang segundong iyon, may natamaan sa puso ni Adrian—isang katotohanang hindi niya kayang ikaila. Ang batang pulubi, na walang pag-aari, walang tahanan, at walang kayamanan, ay nagawa ang hindi niya makaya: pasayahin ang anak niya.

Nagpaanyaya si Adrian na pumasok si Addy sa mansyon. Doon niya nalaman ang mas malalim na kwento ng bata. Iniwan siya ng mga magulang. Nakatira sa ilalim ng isang lumang tulay. Kumakain lamang kapag may tira ang mga canteen. At ang pagsayaw—iyon ang tanging bagay na meron siya sa mundo.

Kinabukasan, ipinatawag ni Adrian ang isa sa pinakamagaling na therapist sa bansa. “Gusto kong subukan natin ang sayaw. Kung ito ang nagpapasaya kay Lila… baka ito rin ang magbalik ng lakas niya.”

At doon nagsimula ang hindi inaasahang pag-asa.

Araw-araw, bumabalik si Addy upang sumayaw para kay Lila—pero hindi na siya tinatawag na pulubi. Tinuring siyang bisita. Kaibigan ng anak niya. At hindi naglaon, kapamilya.

Habang tumatagal, unti-unting bumabalik ang kontrol sa mga braso ni Lila. Natututo siyang igalaw ang kamay kasabay ng musika, hanggang isang araw, nagawa niyang itaas ang dalawang kamay niya nang tuloy-tuloy. Umiiyak si Adrian nang makita iyon—isang progreso na hindi nagawa ng milyon-milyong pinaggastusan niya.

Isang gabi, kinausap niya si Addy.
“Wala ka ba talagang pamilya?”
Umiling ang bata.
“Kung papayag ka… gusto kong kami ang maging pamilya mo.”

Napahagulgol ang bata. Hindi dahil sa mansyon o pera, kundi dahil sa unang pagkakataon, may taong nagsabing gusto siya. Hindi bilang palaboy, hindi bilang abala—kundi bilang sarili niya.

Makalipas ang ilang buwan, hindi lamang nakabalik ang sigla ni Lila—nakapaglakad siyang muli, sa tulong ng therapy na ginawang masaya at puno ng musika. At sa tabi niya, si Addy—hindi na palaboy, hindi na gutom, kundi isang batang may bagong simula.

Samantala, si Adrian, na matagal nang nabubuhay sa mundong puro negosyo at pananagutan, ay natuto ng isang bagay na hindi matutumbasan ng kayamanan: minsan, ang makakapagpagaling sa tao ay hindi pera kundi puso.

At lahat ng iyon ay nagsimula sa isang batang sumayaw hindi para sumikat, kundi para iparamdam sa isang batang halos sumuko na—na may dahilan pa para ngumiti.