Mula sa dulo ng maalikabok na kalsada sa probinsya, tanaw ni Lorenzo Alvarado ang lumulubog na araw habang nakaupo sa bangkito sa harap ng sari-sari store ni Aling Norita. Hawak niya ang baso ng malamig na soft drink, habang si Celestine—o Celine, tawag niya rito—ay abala sa pagbibilang ng sukli para sa mga batang bumibili ng candy.

“Eno, Enzo,” bungad ni Aling Norita habang inaayos ang mga nakasabit na chitsya. “Hindi ka ba napapagod kakakwenta ng pangarap niyong mag-asawa? Araw-araw na lang ‘yan ha.”

Napangiti si Lorenzo. “Pagod po, Aling Norita. Pero mas pagod kung dito lang din matatapos lahat. Gusto ko lang makita si Celine na hindi na kailangan magturo sa sobrang sikip na classroom.”

Napailing si Celine pero may halong kilig sa mata. “Naririnig ko ‘yan ha.”

Umupo siya sa tabi ni Lorenzo. Magkadikit ang balikat. Sa di kalayuan, may mga batang naghahabulan at ang amoy ng pritong isda mula sa bahay ni Aling Norita ay sumasama sa simoy ng hangin.

“Hindi ka nagrereklamo,” sabi ni Lorenzo.

“Pero gabi-gabi kang umuuwi na wala ng boses. Halos apat na bata sa isang klase. Tapos ikaw, sales agent na kumakatok sa bawat pinto para sa insurance na ayaw pakinggan ng tao. Kung magtitiyaga tayo, pwede naman. Pero mas pwede kung susugal tayo,” sagot ni Celine.

“Susugal saan?” tanong niya.

“Maynila,” diretso ang sagot ni Lorenzo. “May nag-alok sa company sa Makati. Mas malaki ang komisyon, mas malaki ang tsansa. Baka iyan na yung umpisa ng lahat ng binubuo nating pangarap.”

Napatingin si Celine, dama ang takot. “Iiwan natin sina mama, si papa, pati itong buhay na kinalakhan natin…”

“Anak, ang pangarap hindi naman sumasabay sa tao kung hindi mo hahabulin,” sagot ni Aling Norita, nakangiti. “Kung sa tingin mo may mas magandang oportunidad doon, aba, huwag kang matakot. Basta kayo magkasama.”

Tahimik na tumango si Celine. Sa loob-loob niya, may takot. Pero mas malakas ang tiwala niya kay Lorenzo.

Ilang buwan lang ang lumipas, natupad ang kanilang pinag-usapan. Sa isang masikip na apartment sa Mandaluyong, pinagpapawisan si Celine habang nagbubukas ng mga kahon. Amoy pintura pa ang loob ng unit na pagmamay-ari ni Mang Arturo Legaspi, isang matandang laging nakapayong kahit maaraw.

“Oh, Celine,” sigaw ni Mang Arturo mula sa pasilyo. “Pakisara lang ha yung gripo sa laundry area. Minsan tumutulo yan. At pag may kailangan kayo, kumapak lang kayo sa kabila. Huwag niyo lang kalimutang malate sa upa.”

Napailing siya sabay tawa. “Opo, Mang Arturo. Pasensya po kung magulo pa.”

Pumasok si Lorenzo, pawis na pawis, may bitbit na dalawang supot ng ulam.

“Tayo’y may libreng paalala na naman si Mang Arturo,” wika ni Celine, natatawa.

“Loko ka,” sagot ni Lorenzo. “At least may tirahan na tayo sa Maynila. Hindi man magarbo, pero atin to kahit pinapaupahan lang.”

Habang kumakain sila sa sahig gamit ang lumang banig, hindi maiwasang mapansin ni Celine ang pagod sa mga mata ni Lorenzo.

“Kamusta ang unang linggo mo sa bagong company?” tanong niya.

“Mas malaki ang oportunidad,” sagot ni Lorenzo, sabay kagat sa pritong manok. “Mas malaki rin ang pwedeng ikabagsak. Pero okay lang, nararamdaman kong nasa tamang direksyon tayo.”

Makalipas ang ilang buwan, mas lalo pang sumisidhi ang trabaho ni Lorenzo. Madalas na itong wala sa bahay tuwing weekdays. Si Celine naman, pansamantala munang hindi nagtuturo, at kinuha bilang part-time tutor ng mga batang anak ng mayayamang pamilya sa San Juan. Sa tulong ng kababata niyang si Mila Revilla, nurse sa malapit na clinic, natutulungan niya ang mga bata habang nag-a-adjust sa Maynila.

“Hindi mo alam gaano ako ka-proud sa’yo, Celn,” sabi ni Mila isang hapon habang magkasabay silang kumakain ng pansit sa maliit na kantina. “Dati puro lesson plan lang ang hawak mo, pati business terms naiintindihan mo na.”

Sa kabila ng mga positibong bagay, may kaba sa dibdib ni Celine. “Kailangan ba talagang bilisan ang pagbabago sa Maynila? Kung hindi ako sasabay, maiiwan ako kay Lorenzo, at ayokong maramdaman niyang pabigat ako,” bulong niya sa sarili.

“Hoy, ikaw kaya ang dahilan kung bakit nagsusumikap yun? Huwag mong maliitin sarili mo. Ang importante, magkasama pa rin kayo sa laban,” sagot ni Mila, maingat ngunit malakas ang loob.

Isang gabi, umuwi si Lorenzo na may kakaibang ningning sa mga mata. “Selene, tawag niya pagkapasok. Grabe, hindi mo alam ang nangyari kanina,” sabay yakap sa asawa.

“Ano?” tanong ni Celine, sabik ngunit nag-aalala.

“Kumain ka na ba? May tinola ako.”

“Mamaya na ‘yan,” sagot ni Lorenzo, sabik na sabik.

“Nagkaroon kami ng sales rally sa hotel sa Pasig. Ang laki ng ballroom, daming ilaw, daming managers. Sa dulo, tinawag ang pangalan ko—ako raw ang top seller ng quarter. Si Sir Hernando Cuevas, sinabi niya, ako raw ang ehemplo ng bagong mukha ng company,” kuwento ni Lorenzo, kislap ang mga mata ni Celine.

“Enzo, ang galing mo naman!” napangiti siya, niyakap ng mahigpit si Lorenzo. Dama nila ang pawis at amoy ng kulob na sasakyan, pero ngayon, tila amoy tagumpay.

“Kaya natin ‘to, Celine. Konting tiis na lang. Konting taon pa, iba na ang buhay natin,” bulong ni Lorenzo.

Ilang linggo matapos ang rally, inimbitahan sila ng pinsan ni Celine na si Jerome sa karinderya ni Aling Digna sa Mandaluyong para sa simpleng salo-salo. Maingay, maalikabok, pero masaya—puno ng mag-anak na nagtatawanan.

Habang kumakain, patuloy ang tawag ng boss ni Lorenzo. Tumayo siya at lumayo sa mesa. Mahinahon ngunit ramdam ni Celine ang pikhati.

“Enzo, pwede bang kahit ngayong gabi ibaba mo muna yang cellphone? Ang hirap na laging kalahati lang ng oras mo ang meron kami.”

Sumiklab ang inis sa mukha ni Lorenzo. “Ginagawa ko ‘to para sa future natin, Celn. Kung hindi mo nakikita iyon, hindi ko na alam…”

Tahimik na yumuko si Celine, pinipigilan ang luha. Sa likod ng karinderya, nakatingin si Ramonito Mon Yatko, batang waiter, sa mag-asawa na unti-unting nagkakaroon ng unang bitap—senyales ng mga bagyong paparating sa buhay bilang magkasama.

Pag-uwi nila mula sa karinderya, tahimik lang sina Lorenzo at Celine sa jeep. Tanging ugong ng makina at kalansing ng barya ang maririnig. Nakahawak si Celine sa bakal, nakatingin sa labas, habang si Lorenzo abala sa cellphone.

“Enzo,” mahinahon niyang wika sa harap ng gate ng apartment. “Ayokong mag-away tayo. Gusto ko lang maramdaman na kasama pa rin ako sa mga pangarap mo.”

Napabuntong-hininga si Lorenzo. “Kasama ka, Celine. Ikaw nga ang dahilan kung bakit ako ganito magpursige. Pero kung pagbabawalan mo akong tumanggap ng tawag, paano kung oportunidad iyon?”

“Hindi ko sinasabing bawal. Ang sinasabi ko lang, huwag mong hayaang kainin lahat ng oras mo. Kasal pa rin tayo, Lorenzo,” sagot ni Celine, tumingin sa mga mata nito.

Tumango si Lorenzo, hinawakan ang kamay ng asawa. “Sige, susubukan ko. Konting tiis na lang ha. May magandang balita rin ako sana, pero saka ko na lang ikukwento pag malinaw na.”

Ilang buwan ang lumipas, isang umaga, dumating sa kanilang apartment si Claris Olivar, batang real estate broker na laging nakangiti. “Sir Lorenzo, Ma’am Celn,” masiglang bati niya habang naglalatag ng floor plan sa lamesa. “Ito po yung unit sa Ortigas: one bedroom, may maliit na balcony, may access sa gym at pool.”