“May mga sandali sa buhay na kahit ang pinakamatapang na tao ay matutukso sa harap ng isang simpleng babae—at doon mo makikita kung sino talaga ang may kapangyarihan.”

Sa gitna ng mainit at maingay na umaga sa Araneta Bus Terminal sa Cubao, Quezon City, nakaupo si Elena Cortez, tahimik na naghihintay ng kanyang bus papuntang probinsya. Ang puting blusa at maong na pantalon niya ay simpleng simpleng damit, walang anino ng kapangyarihan o karanasan sa militar. Ngunit sa kanyang mga mata, ramdam mo ang matinding fokus—bawat galaw, bawat kilos sa terminal ay binabantayan.

Anim na minuto lang ang lumipas nang biglang lumapit ang lalaking may baril sa bewang, si Sergeant Domingo Baltazar, kilala sa buong terminal bilang hari ng kotong. Ang tatuo sa braso, makapal na pulseras ng ginto, at ang mapang-api niyang ngiti ay nagbabanta bago pa man magsalita. Hindi niya alam na si Elena ay isang Lieutenant ng Gay Intelligence Service Group, hindi simpleng pasahero.

Bawat kilos niya ay nire-record, bawat salita ay dokumentado, bawat galaw ng kanyang sindikato ay malapit nang bumagsak. Ang tanong: hanggang saan siya aabot bago niya malaman ang buong katotohanan?

Ang terminal ay puno ng buhay. Libo-libong pasahero ang naglalakad, may mga batang nagtitinda ng tubig at pandesal, may mga tindera ng lugaw at taho na sumisigaw ng kanilang paninda. Ang usok mula sa mga bus ay pumapasok sa ilong, kasama ang ingay ng busina at tinig ng mga konduktor. Sa gitna ng kaguluhan, si Elena ay nakaupo, may hawak na simpleng backpack at lumang cellphone. Ang kanyang mukha ay walang ekspresyon, ngunit ang mga mata niya ay gumagalaw, sumusubaybay sa bawat pulis, bawat gwardya, bawat taong dumaraan.

Ang misyon ay simple: dokumentahan ang buong operasyon ng sindikato ni Baltazar. Kolektahin ang ebidensya at tukuyin ang lahat ng kasangkot bago ang malaking raid. Ngunit ang plano ay nagbabago kapag kinakaharap ang korupsyon.

Ilang metro lang mula sa kanya, si Baltazar ay nakatayo sa isang kanto kasama sina Police Corporal Mendz at Santos. Tumatawa ang tatlo, pinag-uusapan kung magkano ang kinikita nila sa umaga. Bawat bus driver ay nagbabayad ng PHB bago makaalis; ang mga pasahero at negosyante ay nakikipagbayad sa lingguhang “proteksyon.” Pitong taon na nilang kontrolado ang terminal, walang tumutol dahil sa takot.

Lumapit si Baltazar sa harap ni Elena, mabigat ang hakbang na umaalingawngaw sa semento. Tumayo siya sa kanyang harapan, anino’y tumatakip sa araw. “Kailangan mong magbayad ng terminal fee na PHP 1,000,” sigaw niya, malinaw para sa lahat ng nakapaligid.

Tumayo si Elena ng dahan-dahan, kalmado ang ekspresyon. “Saan nakasulat ang patakarang iyon?” tanong niya nang mahinahon.

Napainit ang ulo ni Baltazar. Tumawa siya, tinawanan ang mga kasama. “May matigas na ulo dito ngayong umaga,” bulyaw niya. Ang mga pasahero ay tahimik, takot, at hindi kumikibo. Lahat alam kung gaano kadelikado si Baltazar.

Tinuro ni Baltazar ang daliri kay Elena. “Ako ang nagmamay-ari ng terminal na ito. Kung ayaw mong sumunod, ipapakuryente kita o dadalhin sa presinto.”

Ngunit nanatiling kalmado si Elena. “Gusto kong makita ang opisyal na resibo. Kung lehitimo ang fee, handa akong magbayad.”

Mas lalo pang nagalit si Baltazar. Hinawakan niya ang braso ni Elena, naninikip ang daliri sa balat nito. Pinagtangkaan niyang ipakita ang kapangyarihan—pero sa kabila ng banta, nanatiling matatag ang babaeng ito.

Tumawag ang cellphone ni Elena. Isang simpleng beep. Nagbigay ito ng dahilan para umatras ng konti. Sinabi niya na kailangang sagutin ang tawag. Tumawa si Baltazar at hinablot ang cellphone.

Lumapit ang kanyang mata sa screen—walang pangalan, simpleng numero lang. “Sino ang tumatawag?” tanong niya.

“Kailangang pribado ang tawag,” sagot ni Elena, malamig, may awtoridad. Hindi ito boses ng takot na babae—ito ang boses ng taong sanay magbigay ng utos.

Tumapik si Baltazar sa cellphone, tinapakan ang screen, at basag ito. Tumawa siya, sinasabi sa paligid: ‘Ganito ang mangyayari sa lahat ng umaaway sa akin.’

Mabilis ngunit kontrolado, yumuko si Elena, pulutin ang wasak na cellphone, at dahan-dahang inilagay sa bulsa. Sinabi niya kay Baltazar na kasalanan niya ang ginawa at handa siyang magbayad. Tumawa ulit si Baltazar. “Ako ang pulis. Sino ang maghahain ng kaso laban sa akin? Kontrolado ko ang terminal, kontrolado ko ang presinto, walang makakahadlang.”

At doon nakita ni Elena ang eksaktong kailangan niya. Ang kayabangan, ang korupsyon, ang takot na pinatatakot ni Baltazar—lahat ng ito ay nasa harap niya, sa liwanag ng umaga, sa harap ng maraming testigo.

Ang pawis ay umaagos sa mukha ng mga nakapaligid. Ang amoy ng usok ng bus ay sumasama sa tensyon. Ngunit sa puso ni Elena, may plano. Hindi siya matatalo ng takot, hindi siya susuko. Ang kanyang misyon ay mas mataas kaysa sa anumang banta—ipapakita niya ang tunay na kulay ng sindikato at maghahanda para sa pagbagsak ng isang imperyo ng korupsyon.

At sa sandaling iyon, sa gitna ng mainit na umaga sa Cubao, nagsimula ang laban. Hindi sa baril, hindi sa lakas, kundi sa katalinuhan, tapang, at determinasyon ni Elena Cortez.

Ang isang babaeng nakatayo laban sa tatlong makapangyarihang pulis ay hindi lamang nagtataglay ng tapang—siya ang simula ng pagbagsak ng isang imperyo.