Sa gilid ng isang tahimik na ilog at sa gitna ng isang barong-barong, ang kuwento ni Nilo ay isang salaysay ng pagpupunyagi, pag-asa, at isang kakaibang engkwentro sa mundo ng hindi nakikita. Si Nilo, isang masipag na batang naglalako ng mais, ang haligi ng kanyang pamilya na biktima ng kahirapan at kapansanan. Ang kanyang simpleng pangarap ay makapagbigay ng mas magandang buhay para sa kanyang inang si Aling Minda at amang si Mang Celso, na naaksidente.

Ngunit ang pagtuklas niya sa isang lumang sofa na inanod sa ilog ay hindi lamang nagdala ng ginhawa sa kanilang tahanan; ito ay naglantad ng isang misteryo na may dalang sumpa at kalungkutan—ang porselanang manika ni Rosita, isang batang biktima ng trahedya. Ang kuwentong ito ay isang emosyonal na paglalakbay na nagpapakita na ang tunay na kasamaan ay hindi lamang nagmumula sa multo kundi sa pagkalimot at kawalan ng malasakit.

Ang Hamon ng Kahirapan at ang Biyaya ng Ilog
Si Nilo ay masipag at maaga gumising upang tulungan ang kanyang inang si Aling Minda sa paghahanda ng mais. Ang kanyang pag-asa ay nakasentro sa pagtatrabaho at ang kanyang daan pauwi ay madalas sa tahimik na ilog, na tinitingnan niya bilang lugar ng pahinga at katahimikan.

Isang hapon, ang ilog na kanyang pinagpapahingahan ay nagbigay ng isang hindi inaasahang biyaya: isang lumang sofa na inaanod. Sa kabila ng pagiging luma at bahagyang sira, nakita ni Nilo ang potensyal nito—isang gamit na magbibigay ng ginhawa sa kanilang barong-barong. Ginamit niya ang lahat ng kanyang lakas upang hilahin ang sofa.

Labis ang tuwa ng kanyang mga magulang. Ito ay itinuring nilang isang himala at ginhawa mula sa kanilang matinding kahirapan. Ang sofa ay sumisimbolo sa pag-asa na ang simpleng bagay ay makapagpapabago sa kanilang buhay.

Ang Basag na Manika at ang Kakaibang Lamig
Kinabukasan, habang nililinis nila ang sofa, nakarinig sila ng kalansing. Natuklasan ni Mang Celso ang isang kahong kahoy sa loob ng sofa. Ang kanilang kuryosidad ay napalitan ng kilabot nang makita ang nilalaman: isang porselanang manika na may basag na mukha at asul na mata.

Agad itong nagdulot ng kakaibang takot at kilabot sa pamilya. Si Nilo, lalo na, ay nakaramdam ng lamig at tila sinusundan ng tingin ng manika. Sa kabila ng kaba, nagpasya silang huwag itapon ang manika bilang respeto sa dating may-ari—isang desisyon na nagpakita ng malasakit ni Nilo, kahit sa isang walang buhay na bagay.

Ngunit ang kakaibang presensya ay hindi nagtapos doon.

Ang Sumpa at ang Pagkakasakit ni Aling Minda
Nang ikuwento ni Nilo ang tungkol sa manika kay Lolo Pedro, ang matandang kwentista sa kanilang baryo, ibinunyag nito ang madilim na kuwento. Ang manika ay pag-aari ng isang batang babae na nagngangalang Rosita, mula sa isang mayamang pamilya na biglang naglaho. May mga kwento na ang manika ay may dalang sumpa at ang kaluluwa ng bata ay hindi matahimik. Binalaan ni Lolo Pedro si Nilo na mag-ingat.

Hindi pinaniwalaan ng mga magulang ni Nilo ang kwento, itinuring itong pamahiin. Subalit, kinabukasan, biglang nilagnat si Aling Minda nang walang malinaw na dahilan. Pinaghihinalaan ni Nilo na ang manika ang sanhi ng sakit ng kanyang ina.

Dahil sa takot at desperasyon, ipinatawag ni Mang Celso si Aling Flora, ang albularyo ng baryo. Agad na nakita ni Aling Flora ang manika at kinumpirma na ito ay may dalang sumpa.

Ang Trahedya ni Rosita at ang Misyon ng Awa
Isinalaysay ni Aling Flora ang trahedya ni Rosita: Isang bata na iniwan ng kanyang mga magulang sa panahon ng digmaan at natagpuan sa ilog na yakap ang kanyang manika. Ang kaluluwa ni Rosita ay nakakulong sa manika, at ang sinumang makatagpo nito ay magiging biktima ng kanyang galit at lungkot—ang galit ng isang bata na naiwan at nalimutan. Pinayuhan ni Aling Flora na ibalik ang manika sa ilog bago mahuli ang lahat.

Sa kabila ng takot, nakaramdam si Nilo ng awa kay Rosita. Ang kanyang puso ay nakita ang kalungkutan ng bata, hindi ang kasamaan ng multo. Nagkaroon siya ng panaginip kung saan nagpakita si Rosita, humihiling na ibalik siya sa kanyang “tahanan, kasama ang kanyang pamilya, kung saan nagsimula ang lahat.”

Ang panaginip na ito ay nagbigay kay Nilo ng isang misyon. Muling humingi ng tulong si Nilo kay Lolo Pedro upang malaman ang lokasyon ng dating mansyon ni Rosita, na ngayon ay isang liblib na lugar at pinaniniwalaang pinagmumultuhan. Buo ang loob ni Nilo na tulungan si Rosita, naniniwalang hindi ito multo kundi isang batang naiwan at nalimutan.

Ang Kapayapaan sa Ilalim ng Matandang Puno
Tinahak ni Nilo ang mahabang daan patungo sa dating mansyon ni Rosita. Ang kanyang paglalakbay ay isang patunay ng kanyang walang-takot na malasakit. Sa ilalim ng isang matandang puno, inilapag niya ang manika.

Kinausap niya si Rosita, sinisigurado na hindi na ito mag-iisa at malaya na.

Ang kanyang gawa ay nagdala ng kapayapaan. Nagpakita ang imahe ni Rosita, payapa at nakangiti, nagpasalamat kay Nilo bago tuluyang naglaho.

Mula noon, gumaling si Aling Minda at bumalik sa normal ang buhay ng pamilya, malaya sa kakaibang lamig at presensya. Ang sofa, na tiningnan nilang biyaya, ay nagbigay ng mas malalim na aral.

Ang Pamana ng Malasakit: Ang Sundalong Naghatid ng Kapayapaan
Lumipas ang mga taon, at si Nilo ay naging isang matanda, isang haligi ng kanilang komunidad. Ang kwento ni Rosita at ng manika ay nanatili sa kanyang puso, isang aral ng malasakit sa kapwa, pag-unawa sa mga hindi nakikita, at pagsusumikap na gawin ang tama.

Ibinahagi niya ang kuwento sa kanyang mga apo, itinuturo sa kanila na ang pagbibigay ng puso at malasakit sa mga kuwentong mahirap intindihin ay makabubuo sa kanilang pagkatao.

Sa kanyang huling sandali, kasama ang agos ng ilog, natagpuan ni Nilo ang kapayapaang minsan niyang ibinigay kay Rosita. Ang kuwento ni Nilo ay isang pamana na ang pinakamalaking kayamanan ay hindi materyal na bagay kundi ang lakas ng loob na gumawa ng tama at ang awa na makita ang sakit sa likod ng sumpa. Ang pagliligtas niya kay Rosita ay nagpapatunay na ang pag-ibig at empathy ang tanging magpapalaya sa mga kaluluwang nalimutan.