Mabilis at malakas ang tinig ng musika nang maipadama sa studio ng Eat Bulaga! ang legasiya nina Matt Monro at Steve Perry—hindi man nang personal, ngunit sa mga tugtug at boses na muling nabuhay. Sa isang espesyal na palabas na tinawag na “The Clones Grand Concert,” muling bumalik ang kanilang mga kanta sa entablado ng Pilipinas, nagpapasigla sa puso ng mga manonood.

Sa unang sandali pa lamang, ramdam ang pambihirang enerhiya habang humakbang ang mga clone singers—mga artista na hindi lang basta gumaya, kundi buhay na buhay ang presentasyon. Hindi ito basta cover performance; masasabing tribute—isang parangal sa dalawang kilalang boses sa kasaysayan ng musika.

Ang intro ay maikli pero may bigat. Ipinakilala ang konsep bilang pagsuporta sa pop culture, nostalgia, at pagpapahalaga sa musika bilang tulay sa damdamin. Mabilis itong pumalo sa isa sa pinakanginit na segment ng programa ngayong linggo.

Sino nga ba sina Matt Monro at Steve Perry?
Mula sa England, si Matt Monro ay kilala bilang “The Man with the Golden Voice,” na lumaganap noong dekadang ‘60 at ‘70 dahil sa kanyang malumanay at emosyonal na boses. Samantala, si Steve Perry ay ang tinig sa likod ng bandang Journey—isang iconic singer na sumikat sa ‘80s dahil sa power-ballads tulad ng “Open Arms” at “Faithfully.”

Sa performance, napansin agad ng audience ang pagkakahawig—hindi lang sa tono, kundi pati sa damdamin na naipapasa sa bawat nota. Ang bawat awit ay tila muling bumuhay sa studio, dala ang retro charm at emosyon na nakakiling sa puso ng mga nakapanood.

Paano itinanghal ang concert?
Ginawa itong parang live concert—may bandang tumutugtog, ilaw na nagbabago ng mood, at setting na parang nasa isang maliit na teatro. Nang simulan ang una nilang “clone” na kantahin ang klasikong “Walk Away” ni Matt Monro, nadama agad ang “soul” ng kanta—ang pagkadali ng salita, ang sinseridad ng pananalita, at ang mala-echo sa tunog na kay lambing pakinggan.

Pagkatapos, ang “Don’t Stop Believin’” ni Steve Perry ang pinasabog, pero sa estilo ng orihinal. Mabigat ang bawat nota, at kitang-kita sa mukha ng mga manonood kung paano sila nade-direct papunta sa kantang iyon—mula sa masa hanggang sa mga kilalang mukha sa audience.

Reaksyon ng mga manonood
Mabilis ang reaksiyon sa social media. Maraming nag-post ng “Hindi ko napigilang umiyak,” “Parang buhay na voice ang naririnig ko,” o kaya’t “Ang saya, parang kasama ko sa concert!” May nagsulat din na, “Hindi mo inaasahan na ganito kainit ang pagkakaharap sa musika kahit hindi live ang singer.”

May nag-quote din sa segment bilang “pinaka-magandang bahagi ngayon ng Eat Bulaga!,” at nagtriangulate ang isa, “Ang lakas ng nostalgia, parang bumalik ako sa ‘70s at ‘80s.)

Bakit umabot sa puso ng marami?
Hindi lang ito performance; ito ay emosyonal na paglalakbay. Kalakip ang nostalgia, ang pangungulila sa mga boses na hindi na natin maririnig ng harapan, kaya’t ang simpleng pagkakatulad, pagka-“clone,” ay naging malakas sa damdamin.

Dagdag pa rito, hatid nito ang pag-alaala na ang musika ay hindi kumukupas. Siya’y patuloy na nabubuhay—anumang lahi, anong panahon, kahit anong dulo ng bansa. Sa tulong ng palabas, muling naipakita na ang musika ay tulay—sa damdamin, sa kultura, at sa alaala.

Pagtatapos ng palabas
Bilang pagtatapos, isang duet tribute ang itinanghal—mga artista na sabay kumanta ng “You’ll Never Walk Alone” pagkatapos ng “Open Arms.” Damang-dama ang lakas ng mensahe—ang pagkakaisa, ang pag-asa, at ang kumpiyansang hindi tayo nag-iisa. Sa bawat halinhinang nota, ang echos ng dalawang iconic singers ay lumaganap, parang paalala na isang kanta ay kayang maghilom ng sugatan, magpasaya ng bagabag, at magbuklod ng puso.

Sa huling sandali ng segment, isang simpleng mensahe ang lumutang: “The Voice Lives On.” At sa totoo lang, iyon nga ang nangyari—ang tinig nina Matt Monro at Steve Perry, sa tulong ng kanilang clones at ng Eat Bulaga!, ay muling nabuhay at lumaganap sa bawat tagapakinig.

Sa araw na ito, hindi lang palabas ang napanood—isang malalim na pag-alaala sa musika, emosyon, at kahalagahan ng boses na magpapatuloy kahit lumipas na ang panahon.

https://youtu.be/KZkWXgL3BoY