Ako si Mare, 33 anyos, at asawa ng isang seafarer na may tatlong kontrata na ang natapos sa paglalayag. Ngunit ngayon, ibang klase ang kaba at takot na nararamdaman ko—lalo na dahil ang byahe ng asawa ko ay patungo sa Red Sea, isang lugar na puno ng mga panganib na hindi namin akalaing mararanasan.

Noong una, sinabi niya sa akin na normal lang ang byahe. “Dagat lang din ‘yan,” sabi niya. Kaya kahit may kaba, sinubukan kong maging kalmado. Ngunit habang lumilipas ang mga buwan, paulit-ulit kong nababasa sa balita ang mga insidente ng drone attacks, pagdukot ng mga pirata, at pagsabog sa gitna ng dagat sa rehiyong iyon. Hindi ko maiwasang mag-alala.

Tuwing gabi, sa kabila ng pagod ko sa pangangalaga sa aming anak, si Baby, hindi ako makatulog nang maayos. Tuwing wala siyang chat o tawag, lalo akong kinakabahan. Minsan, buong araw ay walang signal, walang update—at iyon ang pinakamatinding sandali ng takot.

Isang gabi, habang tulog na si Baby, nakaupo ako sa sala at nakatitig sa larawan naming mag-anak. Nakasuot siya noon ng puting uniporme ng seaman, hawak-hawak pa ang aming anak na si Baby na sanggol pa lamang. Hindi ko mapigilang maluha habang nagdarasal nang taos-puso, humihiling sa Diyos na protektahan siya sa panganib na kinahaharap niya.

Hindi basta dasal ang aking inihain—ito ay panalangin na may halong pag-aalala at pag-asa.

Isang madaling araw, bigla siyang tumawag sa akin. “Love, gising ka ba?” tanong niya. “Oo, ayos lang,” sagot ko, pilit pinipigil ang kaba sa aking boses.

Nagkahiwalay kami ng ilang sandali ng katahimikan. Ramdam ko ang kabog ng kanyang dibdib kahit sa kanyang tinig. “May narinig kaming pagsabog kanina. Hindi naman kami tinamaan, pero malapit lang. Sobrang lapit.” Sa sandaling iyon, napaiyak ako ulit, ngunit pinilit kong manahimik upang huwag siya maalarma.

“Love, huwag mo akong alalahanin. Lalaban ako. Para sa inyo ni Baby,” wika niya. At iyon ang huling tawag niya bago muling naglayag ang barko nila patungo sa mas malalim na bahagi ng Red Sea.

Araw-araw, patuloy ang aking pagdarasal. Bilangin ko ang mga araw, ang mga tulog, hanggang sa matapos ang kontrata at sa muling pagyakap namin ng aking mahal sa buhay.

Sa kabila ng lahat ng takot at pangamba, pipiliin ko pa rin siyang mahalin. Ang pag-ibig namin ay mas matatag kaysa sa malalakas na alon ng Red Sea.

Ang Buhay Bilang Asawa ng Seafarer

Hindi biro ang buhay ng isang asawa ng seaman. Maraming beses na naranasan kong magising sa kalagitnaan ng gabi dahil sa pag-aalala kung ligtas ba ang aking asawa. Minsan, mga araw na walang update, nagiging malalim ang lungkot at pangamba sa puso ko.

Minsan, iniisip ko kung anong meron sa dagat na iyon na puno ng panganib. Hindi lang ang alon at bagyo ang dapat ikabahala kundi ang mga taong naghihintay na saktan o dukutin ang mga crew.

Sa kabila ng mga ito, hindi ako nawalan ng pag-asa. Hindi dahil walang takot—kundi dahil sa pagmamahal na hindi matitinag.

Ang Kahalagahan ng Komunikasyon

Isa sa mga pinakamahirap na bahagi ng buhay namin ay ang kawalan ng komunikasyon. Kapag nawawala ang signal, nawawala rin ang kapayapaan sa puso ko.

Tuwing walang update, nagkakaroon ako ng maraming katanungan at pangamba. Ngunit alam ko na hindi niya kontrolado ang lahat ng bagay sa dagat.

Kaya natutunan kong magtiwala at maghintay.

Mga Panganib sa Red Sea

Hindi biro ang mga balita tungkol sa Red Sea. Minsan, mga barko ay target ng mga pirata na naghahanap ng makakabig. May mga insidente ng drone attack at iba pang mga panganib na hindi namin pinaniniwalaan noon.

Para sa mga seafarer at kanilang mga pamilya, ang bawat byahe ay isang laban—isang pagsubok sa tapang at katatagan.

Ang Pag-ibig Bilang Sandigan

Sa gitna ng lahat ng ito, ang pag-ibig ang aking lakas. Ang bawat tawag, bawat chat, kahit gaano kaiksi, ay nagbibigay pag-asa.

Alam kong kahit malayo siya, mahal niya kami at babalik nang ligtas.

Panghuli

Sa bawat gabi na nagdarasal ako para sa kaligtasan ng aking asawa, alam kong hindi lang ako ang nakakaranas ng ganitong kaba.

Maraming pamilya ng seafarer ang nagdarasal at naghihintay ng ligtas na pagbabalik ng kanilang mahal sa buhay.

At sa kwentong ito, ibinahagi ko ang aking karanasan, ang aking takot, at higit sa lahat, ang aking pag-ibig.