ISANG ARAW NA HINDI MAKALILIMUTAN

Sa bawat magulang, walang mas mabigat na sakit kundi ang biglaang pagkawala ng anak. Ngunit para kay Kim Atienza—na mas kilala ng lahat bilang Kuya Kim—ang araw na iyon ay hindi lang sakit, kundi isang gabing tila hindi na siya muling magigising mula sa isang masamang panaginip.

Ang kilalang TV host, na sanay maghatid ng kaalaman at inspirasyon sa publiko, ay ngayon naman ang nagbahagi ng isang kuwento ng pagkawala, pagdurusa, at pag-asa. Sa isang eksklusibong panayam, ibinahagi niya ang mga detalye ng mga huling araw bago tuluyang mamaalam ang kanyang 19-anyos na anak na si Eman — isang anak na puno ng pangarap, kabutihan, at tahimik na laban sa loob.

ANG HULING MENSAHE: “MOM, I’M IN AN EMERGENCY…”

Ayon kay Kuya Kim, dalawang araw bago mangyari ang trahedya, napansin na nilang may kakaiba kay Eman. “Two days before that, we knew that there was a problem,” aniya habang bakas sa mukha ang bigat ng alaala.

Sa mga sumunod na oras, isang mensahe ang ipinadala ni Eman sa kanyang ina, si Fely, na agad nagpatigil sa mundo ng mag-asawa:
“Mom, I’m in an emergency right now, but worry not, there’s no self-harm. But I need to go to a therapy center.”

Kinabahan si Fely. Sinubukan nilang tawagan si Eman, ngunit hindi ito sumasagot. Magdamag nilang pinilit makipag-ugnayan, umaasang makakarinig ng sagot. Ngunit sa halip na boses ng anak, isang tahimik na umaga ang sumalubong sa kanila — at isang mensahe na tuluyang nagdurog sa kanilang puso.

“I woke up in the morning, may message si Fely: ‘We have terrible, terrible news.’ Alam ko na agad,” kwento ni Kuya Kim. “Napaluhod ako. Nanlambot ang tuhod ko. Tapos sabi ni Fely, ‘Eman’s gone.’”

Sa sandaling iyon, bumagsak ang mundo niya. “Lord, dasal ko ito sa’yo araw-araw. Why?” iyon lang ang nasambit niya.

ANG PAGLIPAD PATUNGO SA HULING YAKAP

Nang matanggap ang balita, agad lumipad si Fely papuntang Los Angeles kung saan nanirahan si Eman. Makalipas ang dalawang araw, sumunod si Kuya Kim. “Habang nasa eroplano ako, bawat minuto ramdam ko ang bigat. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko paglapag ko roon,” aniya.

Pagdating niya sa Amerika, bumulaga sa kanya ang katahimikan ng silid ng anak. Wala na si Eman, ngunit naroon pa rin ang mga bakas ng kanyang buhay — mga librong binabasa, mga sulat sa dingding, at mga larawan na puno ng ngiti. “Parang hindi ko kayang umupo. Parang ayaw kong huminga. Kasi sa bawat parte ng bahay, naroon pa rin siya,” sabi ni Kuya Kim.

ANG ANAK NA TAHIMIK PERO PUNO NG KABUTIHAN

Si Eman, ayon sa kanyang ama, ay isang mapagmahal at matalinong bata. Mahilig sa sining, sa kalikasan, at sa mga simpleng bagay na nagbibigay ligaya. “She was kind, always kind,” sabi ni Kuya Kim. “Lagi siyang nakangiti. Lagi siyang may sinasabing maganda sa ibang tao. Pero hindi namin alam, siya pala ‘yung may pinakamabigat na dinadala.”

Lumaki si Eman sa isang pamilyang puno ng pagmamahal, ngunit tulad ng maraming kabataan ngayon, dumaan din siya sa mga tahimik na laban—mga emosyon at presyur na madalas hindi nakikita sa labas. “Hindi mo akalaing sa likod ng mga ngiti niya, may lungkot pala siyang tinatago,” dagdag ni Kuya Kim.

ANG PAGDATING NG MUNDO SA KANILANG PINTUAN

Pagkatapos ng malungkot na balita, bumuhos ang pakikiramay mula sa buong mundo. “Eman was in The New York Times, TMZ, Entertainment Tonight,” ani Kuya Kim. “Nakakabigla. Masakit basahin, pero nakakataba ng puso kasi isinulat din nila kung ano ang pinanindigan ng anak ko — kindness.”

Para sa kanya, ang kabaitan ni Eman ang pinakamatinding alaala na hindi niya malilimutan. “Hindi siya perfect. Pero ‘yung puso niya, sobrang dalisay. Lahat ng nakakakilala sa kanya, iisa ang sinasabi: mabait, mapagbigay, at laging handang makinig.”

ANG MGA TANONG NA WALANG SAGOT

Habang isinasagawa ang mga seremonya ng pag-uwi ni Eman sa Pilipinas, patuloy na lumuluha ang pamilya Atienza. Sa bawat dasal, iisa ang tanong ni Kuya Kim — “Bakit?”

“Ang hirap tanggapin. Parang hindi pa rin totoo. Every morning, I still wake up hoping it’s just a bad dream,” pahayag niya. “Pero sa dulo, kailangan kong harapin. Kailangan kong magpakatatag para sa kanya at sa pamilya namin.”

ISANG PAALALA SA LAHAT NG MAGULANG

Isa sa mga dahilan kung bakit nagpasya si Kuya Kim na magsalita ay upang magbigay babala at pag-asa sa ibang magulang. “Maraming kabataan ngayon ang tahimik na lumalaban. Hindi mo alam, may dinadala na pala silang mabigat. Kaya huwag tayong matakot makinig. Minsan, hindi nila kailangan ng payo, kailangan lang nila ng yakap.”

Dagdag niya, “Ang depresyon, hindi yan kahinaan. Isa ‘yang sakit na dapat gamutin — sa tulong ng pamilya, ng pag-ibig, at ng pag-unawa.”

ANG LEGASIYANG INIWAN NI EMAN

Ngayon, habang sinusubukang ipagpatuloy ng pamilya ang kanilang buhay, pinili ni Kuya Kim na gawing inspirasyon ang alaala ng anak. “Ang gusto kong maalala siya ay hindi bilang biktima ng kalungkutan, kundi bilang simbolo ng kabutihan,” aniya. “She believed that even the smallest kindness can change the world. At iyon ang gusto kong ipagpatuloy.”

Ipinangako rin niya na magpapatuloy siyang magsalita tungkol sa mental health, upang matulungan ang iba pang kabataan na dumaraan sa parehong pakikibaka. “Kung may makinig man lang sa akin at may isang buhay na mailigtas, alam kong magugustuhan ni Eman ‘yon.”

ANG MUNDO NA NAGBAGO MAGPAKAILANMAN

Sa huling bahagi ng panayam, ibinahagi ni Kuya Kim na may mga gabi pa rin siyang umiiyak mag-isa, iniisip ang anak. “Minsan pakiramdam ko kasama ko pa rin siya. Lalo na kapag umuulan, kasi gusto niya ang ulan,” ani niya habang nakangiti.

Para kay Kuya Kim, ang pagkawala ni Eman ay hindi katapusan — kundi simula ng panibagong misyon. Isang misyon ng pag-ibig, pakikinig, at kabutihan. “Hindi ko siya makakalimutan. Hangga’t may mga taong nagmamahalan, nandiyan siya. Hangga’t may kabaitan sa mundo, buhay si Eman.”

Sa gitna ng kanilang pagdadalamhati, ang pamilyang Atienza ay nananatiling matatag sa paniniwala na ang bawat kabutihan ay may kapangyarihang magpagaling. At sa bawat puso na kanilang nahahawakan ngayon, doon patuloy na nabubuhay ang diwa ng isang anak na minsang nagpaalala sa mundo — “Be kind, always.”