Sa mata ng publiko, tila perpekto ang buhay ng pamilya Atienza. Isang matalino at kilalang ama, si Kuya Kim Atienza, at isang ina na matagumpay na negosyante. Ngunit sa likod ng masayang imahe at mga ngiti sa social media, may batang lumaking may dalang sugat na hindi kayang takpan ng kasikatan o kayamanan. Siya si Emmanuel “Emman” Hung Atienza — ang anak na minsang biktima ng karahasan, pang-aabuso, at ng walang awang mundo ng social media.

Ang Bata sa Loob ng Dilim

Bata pa lang si Emman, takot na siya sa dilim. Takot sa mga saradong kwarto, takot sa katahimikan. Akala ng iba, simpleng childish fear lang iyon. Pero sa likod ng bawat pagkatakot, may malalim na dahilan — dahil noong bata pa siya, madalas siyang ikulong ng kanyang yaya.

Ayon mismo kay Emman, tuwing iiyak o mag-ingay siya, pinaparusahan siya ng kanyang yaya sa kakaibang paraan. Ikinukulong siya sa loob ng cabinet, minsan pa ay kasama ang paborito niyang stuffed toy. Pero bago ito gawin, tinatakot muna siya — sinasabihan na may “masamang espiritu” sa loob at may sasakit sa kanya kung hindi siya tatahimik. Sa murang edad, unti-unti niyang inisip na baka totoo nga. Kaya’t lumaki siyang takot — hindi lang sa dilim, kundi sa mundo mismo.

Tinawag siyang “walang silbi,” “gunggong,” “walang kwenta.” Sa halip na yakap at proteksyon, puro takot at pananakit ang natatanggap niya mula sa taong dapat ay nagmamahal sa kanya. Sa bawat gabi, kailangan niyang tabihan ang yaya para lang makatulog, pero kahit doon, hindi siya ligtas. Isang maling galaw lang, isang sampal ang kapalit.

Ang Trauma na Di Nawala

Dahil sa mga karanasang iyon, lumaki si Emman na laging kinakabahan kapag mag-isa sa kwarto. Lagi niyang nararamdaman na may paparating na panganib. “Parang may masamang espiritu sa paligid. Parang may gustong pumatay sa akin,” minsan niyang nasabi.

Nang umalis ang yaya matapos ang away ng kanyang mga magulang, akala ni Emman tapos na ang lahat. Pero hindi. Naging tahimik ang bahay, oo, pero sa loob niya, nanatiling buhay ang takot. Hanggang isang araw, nabanggit niya sa guro ang nangyari — at doon lang nalaman ng kanyang mga magulang ang buong katotohanan.

Agad siyang dinala sa therapy. Doon unti-unting binuksan ni Emman ang mga sugat ng nakaraan. Unti-unti niyang tinanggap na hindi siya ang may kasalanan. Na hindi normal ang pananakit at pagmamaltrato. Na karapat-dapat siyang mahalin. Sa tulong ng therapy, natutunan niyang huminga ulit — pero ang mga alaala, nanatili.

Muling Sinubok ng Mundo

Akala ni Emman, tapos na ang mga bangungot noong siya’y pumasok sa high school. Pero ibang uri ng sakit ang sumunod. Sa pagkakataong ito, hindi na pisikal, kundi emosyonal.

Nakilala niya ang isang kaklaseng lalaki na tila nagbibigay sa kanya ng saya at atensyon. Pinaniwala siya nitong totoo ang nararamdaman. Pero isang araw, niloko siya ng taong akala niya’y mapagkakatiwalaan. Kinuha nito ang kanyang mga pribadong larawan — at ipinakalat sa group chat ng higit limampung estudyante.

Sa loob ng ilang oras, naging paksa ng panlilibak si Emman. Tinawag siyang kung anu-ano, pinagkakatuwaan, pinagtatawanan. Ang ilan sa mga kaibigan niya, lumayo. Sa halip na yakap ng suporta, puro mura at pangungutya ang kanyang natanggap.

Ayon sa mga psychologist, normal ang pagkawala ng emosyon o pagkatulala kapag labis ang trauma. At iyon mismo ang nangyari sa kanya. Naging tahimik siya, pero sa loob, durog na durog.

Pagtatago sa Ngiti

Para makalimot, nagsimula siyang magpanggap na “okay lang.” Naging mas outgoing, mas palangiti, mas partygoer. Pero sa likod ng mga tawa at litrato sa social media, nanatili ang lungkot.

Naging aktibo siya sa arts — painting, photography, at modeling. Nag-aral siya sa mga prestihiyosong paaralan tulad ng Chinese International School at International School Manila. Sa kabila ng trauma, ipinakita niyang may talento siya. Pumasok siya sa modeling, sumali sa Bench Fashion Week, at kalaunan, ginamit ang social media para magbahagi ng inspirasyon.

Sa TikTok at Instagram, ginamit niya ang kanyang platform para magkwento tungkol sa mental health. Sa kabila ng masasakit na pinagdaanan, pinili niyang maging boses ng kabataan. Nagtatag pa siya ng “Mentality Manila,” isang proyekto para tulungan ang mga kabataang nakikipaglaban sa depresyon at anxiety.

Muling Nabato, Pero Tumayo Pa Rin

Ngunit sa mundong puno ng opinyon, hindi siya nakaligtas sa mga batikos. Noong 2024, nag-viral siya sa “Guess the Bill Challenge,” kung saan kasama ang ilang kaibigan sa isang mamahaling restaurant. Ang simpleng katuwaan ay nauwi sa pambabatikos — sinabing “tone deaf” at “mayabang.” Tinawag pa siyang “nepo baby.”

Ngunit sa halip na magtago, kalmado siyang sumagot. Ipinaliwanag niyang biruan lang iyon at binayaran ng kanilang agency ang bill. Nilinaw rin niyang hindi siya umaasa sa kayamanan ng pamilya, at lahat ng ginagawa niya ay sarili niyang pagsisikap. “Yes, I came from privilege. But I’m working for my own life,” sabi niya.

Taong 2025, muli siyang binanatan matapos magpahayag ng opinyon tungkol sa dating Pangulong Rodrigo Duterte. Dito, bumuhos muli ang galit ng mga netizen — libo-libong komento, panlalait, at fake accounts ang sumugod sa kanyang mga post.

Ayon kay Eman, nagsimula siyang mag-post online bilang therapy — paraan para magpalakas ng loob. Pero habang lumalaki ang audience, mas sumasakit ang mga salita ng mga tao. “It’s hard to stay strong when people keep reminding you of your worst days,” minsan niyang ibinahagi.

Isang Malungkot na Katapusan

Noong Oktubre 22, 2025, kumalat ang balitang pumanaw na si Emman sa kanilang tahanan sa Los Angeles, California. Sa edad na 23, natapos ang laban ng isang batang matagal nang sinusubukan hanapin ang kapayapaan.

Maraming netizen at personalidad ang nagpaabot ng pakikiramay, kabilang na ang ilan niyang dating kritiko. Ang mga dating mapanlait, ngayon ay tahimik. Lahat ay tila sabay-sabay napaisip — gaano karami pa ang mga Emman sa paligid natin na tahimik na lumalaban?

Ang kanyang kwento ay naging malungkot na paalala: na hindi natin alam ang bigat ng dinadala ng bawat tao. Na sa likod ng mga ngiti at social media posts, may mga sugat na hindi nakikita. At minsan, ang isang komentong akala natin ay biro lang, maaaring maging huling dagok sa pusong matagal nang pagod.

Paalala sa Lahat

Ang buhay ni Emman Atienza ay hindi lang kwento ng sakit. Ito rin ay kwento ng katapangan — ng isang batang piniling magsalita, magmahal, at magpatawad kahit paulit-ulit siyang nasasaktan. Isa itong paalala na ang tunay na lakas ay hindi nakikita sa panlabas, kundi sa kakayahang bumangon sa kabila ng lahat.

Ngayon, sa bawat batang natatakot, sa bawat kabataang binubully, at sa bawat taong tahimik na umiiyak sa gabi — sana maalala nila ang pangalan ni Emman. Hindi dahil sa kontrobersya, kundi dahil sa tapang niyang ipinakitang magsimula muli, kahit gaano kasakit ang nakaraan.