Sa mata ng marami, si Ricardo Mendez ay isang karaniwang ama—tahimik, masipag, at handang gawin ang lahat para sa pamilya. Isa siyang embalsamador mula sa Cavite na araw-araw humaharap sa kamatayan para mabuhay. Ngunit sa likod ng katahimikang iyon, may madilim na lihim na magtutulak sa kanya sa kasalanan, kahihiyan, at pagkabaliw.

Noong 2008, isang balitang kumalat mula Cavite ang nagpagulat sa buong bayan: isang embalsamador na dating nagtrabaho sa Amerika ang umuwing tila wala na sa sarili. Iniwan ng asawa, kinasusuklaman ng mga anak, at tinalikuran ng mga dating kakilala. Ang pangalang dati’y may respeto, ngayo’y binubulong na lang ng may takot—Ricardo Mendez.

Ang Simula ng Pangarap
Si Ricardo ay lumaki sa simpleng pamilya. Ang kanyang ama ay isang embalsamador din, at sa murang edad, natutunan na niya ang lahat tungkol sa trabahong iyon—mula sa paghahalo ng formalin hanggang sa paglilinis ng katawan ng patay. Sa kabila ng hirap, maayos ang tingin sa kanya ng mga tao. Wala siyang bisyo, tahimik, at laging nakangiti. Ngunit sa loob ng malamig na punerarya, may lihim siyang hindi maamin kahit kanino.

Araw-araw, habang inaasikaso niya ang mga bangkay, unti-unting nawawala ang hangganan ng tama at mali sa isip niya. Minsan, kapag babae ang nasa kanyang mesa, tila may kakaibang boses sa kanyang ulo—isang tukso na hindi niya kayang pigilan. At isang gabi, nagpasakop siya sa madilim na boses na iyon. Akala niya, tapos na ang kasalanan. Pero iyon pa lang ang simula.

Isang Pagkakataong Mula sa Langit—o Impiyerno
Makalipas ang ilang taon, nakarinig si Ricardo ng balita sa radyo: “Now hiring skilled embalmers bound for the United States. No placement fee.”
Para sa kanya, ito ang pagkakataong matagal niyang hinihintay. Sa wakas, makakaalis siya ng Pilipinas, makakapagpadala ng dolyar, at mabibigyan ng magandang buhay ang pamilya. Hindi na niya kailangang mangamoy punerarya araw-araw.

Kinabukasan, nagpunta siya sa Maynila dala ang lumang envelope na may litrato niya at resume. Pagkatapos ng ilang linggong proseso, natanggap siya bilang embalsamador sa Everpace Mortuary sa Ohio, USA. Halos hindi siya makapaniwala. Niyakap niya ang asawa niyang si Lorna habang nag-uumapaw sa saya. “Nay, makakaahon na tayo,” sabi niya.

Ngunit sa mata ni Lorna, may kakaibang lungkot. Alam niyang may binabagabag sa isip ng asawa. Tuwing gabi, nawawala ito sa bahay. Kapag tinatanong niya, laging sagot ay “May inaayos lang ako sa punerarya.” Hindi na niya alam na iyon pala ang mga gabing unti-unting binabalot ng dilim ang kaluluwa ng kanyang asawa.

Buhay sa Amerika
Pagdating ni Ricardo sa Ohio, parang panaginip ang lahat. Malinis, moderno, at tahimik ang punerarya. Ang supervisor niyang si Mr. Collins ay maayos at propesyonal. Dito, mabilis siyang nakilala bilang isa sa mga pinakamahusay na embalsamador. Ngunit kasabay ng papuring iyon, muling nabuhay ang kanyang dating demonyo.

Tuwing gabi, kapag tapos na ang trabaho at wala na ang mga kasamahan, bumabalik siya sa loob ng morgue. Sa ilalim ng pulang ilaw at amoy ng kemikal, tinititigan niya ang mga bangkay—mapuputi, parang natutulog lang. Dahan-dahan, ilalapit ang kamay. At muli, paulit-ulit niyang nilalapastangan ang katahimikan ng patay.

Hindi niya alam, may mga matang nagmamasid sa kanya.

Ang Pagdating ni Robert Alano
Makalipas ang ilang buwan, dumating si Robert Alano—isang bagong embalsamador mula Pampanga. Mabait, tahimik, at seryoso sa trabaho. Si Ricardo ang inatasang magturo sa kanya ng mga proseso sa Everpace Mortuary. Sa una, maayos ang lahat. Ngunit napansin ni Robert na tuwing babae ang bangkay, nag-iiba ang kilos ni Ricardo.

Isang gabi, sinundan niya ito. At sa nakita niya, nanigas siya sa takot. Si Ricardo, nakayuko sa isang bangkay—ginagawa ang mga bagay na hindi kailanman dapat ginagawa sa patay. Nadulas ang cellphone ni Robert at tumunog. Lumingon si Ricardo. “Robert,” malamig nitong sabi, “ano’ng ginagawa mo rito?”
“Naiwan ko lang po yung listahan, sir,” nanginginig na sagot ni Robert.
“Wala kang nakita. Tama?”
“Wala, sir.”

Pero sa loob niya, alam niyang may dapat siyang gawin.

Ang Video na Nagpabagsak ng Lahat
Kinabukasan, bumalik si Robert na parang walang nangyari. Ngunit sa gabi, nagpasya siyang bumalik sa punerarya at i-record ang ginagawa ni Ricardo. Sa likod ng blinds, sinimulan niya ang video—isang tahimik ngunit malinaw na patunay ng mga kasalanan ni Ricardo.

Kinabukasan, dinala niya ito kay Mr. Collins. “Sir, kailangan niyo pong makita ‘to,” sabi ni Robert.
Nang mapanood ng supervisor ang video, namutla siya. “This can’t be real,” bulong nito.
“It’s real, sir,” sagot ni Robert.

Ilang oras lang ang lumipas, pumasok ang mga pulis sa Everpace Mortuary. “Ricardo Mendez, you’re under arrest for desecration of a human body!”
“Hindi ako ‘yan! Gawa-gawa lang ‘yan!” sigaw ni Ricardo habang pinoposasan. Ngunit huli na. Ang ebidensya ay malinaw, at sa loob ng ilang oras, headline na ito sa Ohio:
“Filipino Embalmer Caught Abusing Corpses – Video Evidence Released.”

Ang Pagbagsak
Nang makita ni Lorna sa Pilipinas ang balita, halos bumagsak ang mundo niya. Sa TV, malinaw ang mukha ng asawa niyang nakaposas. Tahimik na bumagsak ang cellphone sa kanyang kamay habang ang mga anak ay umiiyak. “Hindi totoo ‘to, Rick…” bulong niya. Ngunit alam niyang wala na siyang maipagtatanggol.

Tinanggal si Ricardo sa trabaho, tinanggalan ng lisensya, at sinampahan ng kaso sa korte ng Ohio. Sa loob ng kulungan, wala siyang bumibisita. Ang mga kapwa preso, iniiwasan siya. Sa kanilang paningin, hindi lang siya kriminal—isa siyang halimaw.

Tatlong taon siyang nakulong. Sa bawat araw, hawak niya ang isang lumang litrato ng pamilya. Sa likod nito, nakasulat ang mensahe ni Lorna: “Para sa mas magandang bukas, Rick. Mag-ingat ka palagi.”
Ngayon, wala na siyang maganda o ligtas na bukas.

Pag-uwi sa Pilipinas
Pagkatapos ng sentensya, ipina-deport si Ricardo. Sa eroplano pabalik ng Pilipinas, tanging hawak niya ay ang lumang larawan ng kanyang pamilya. Paglapag niya sa NAIA, walang sumalubong. Walang asawa, walang anak, walang kaibigan.

Pagdating niya sa Cavite, iba na ang nakatira sa dati nilang bahay. Ang tindahan ni Lorna, sarado na. “Matagal na silang lumipat,” sabi ng kapitbahay. “Ayaw ka na raw makita ng asawa mo.”

Tahimik lang si Ricardo. Tumango at nagpasalamat. Habang naglalakad palayo, naririnig niya ang mga bulungan sa likod:
“Siya ‘yung embalsamador sa Amerika…”
“Grabe ‘no, nakakahiya.”

Sa gabi, tumuloy siya sa kaibigan niyang si Boyet, dating katrabaho sa punerarya. “Ricardo,” sabi ni Boyet, “akala naming di ka na uuwi.”
Ngumiti lang siya, mapait. “Ako rin,” sagot niya, “hindi ko rin akalang uuwi pa ako.”

Ang Huling Aral
Ngayon, si Ricardo ay isang anino na lang ng dating siya. Wala nang trabaho, wala nang pamilya, at ang pangalan niya ay naging simbolo ng kahihiyan. Ngunit sa bawat gabi ng katahimikan, paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili: “Lahat ng ginawang masama, babalik talaga.”

Ang kwento ni Ricardo ay paalala sa lahat—hindi lahat ng pangarap ay dapat tuparin kung ang kapalit ay ang kaluluwa mo. Minsan, ang tunay na bangungot ay hindi ang nakikita mo sa dilim, kundi ang sarili mong hindi mo na makilala sa liwanag.