Isipin mong papasok ka sa isang bansang itinuturing na isa sa pinaka-isolated sa buong mundo. Isang lugar na halos walang koneksyon sa labas, puno ng takot, propaganda, at lihim. Ngayon, isipin mong kailangan mong mag-perform doon—hindi bilang diplomat o negosyante, kundi bilang isang wrestler.
Ganito eksakto ang nangyari noong 1995, nang maganap sa Pyongyang, North Korea ang isang wrestling event na tinawag na Collision in Korea—isang palabas na sa unang tingin ay tungkol lang sa entertainment, ngunit sa katotohanan, isa itong kaganapang halos magdulot ng international incident.

Ang ideya ay nagsimula kay Antonio Inoki, isang Japanese wrestling legend na naging pulitiko. Noon, siya ay nasa gitna ng iskandalo sa Japan dahil sa umano’y koneksyon niya sa Yakuza. Sa desperasyon na maibalik ang kanyang reputasyon, naisip niyang gumawa ng isang “world peace event” sa pamamagitan ng wrestling—isang grandeng pagtatanghal na magpapakita ng pagkakaisa ng mga bansa sa kabila ng mga hidwaan.

Ngunit may twist: gusto niyang gawin ito sa North Korea.

Noong panahong iyon, kakamatay pa lang ng “Eternal President” ng bansa na si Kim Il Sung, at ang kanyang anak na si Kim Jong Il ay bagong pumalit bilang lider. Gusto ni Kim Jong Il na patunayan ang kanyang kakayahan sa buong mundo, at ang ideya ng isang international event ay tila isang pagkakataong hindi niya kayang palampasin.
Kaya’t sa tulong ni Inoki, at ng American wrestling executive na si Eric Bischoff ng WCW (World Championship Wrestling), ipinanganak ang isang kakaibang plano—isang wrestling show sa gitna ng Pyongyang, na dadaluhan ng mahigit 150,000 North Koreans.

Ngunit may problema.
Ang mga North Koreans ay hindi man lang alam kung ano ang professional wrestling. Para sa kanila, ang labanan ay dapat totoo. Hindi nila alam na ito ay palabas, hindi isang aktwal na digmaan sa ring.

Kasama sa mga dumating sa Pyongyang ang ilang kilalang pangalan sa wrestling—kabilang ang legendary American wrestler na Ric Flair. Siya ang tanging Amerikano sa main event laban kay Inoki. Ngunit paglapag pa lang nila sa bansa, naramdaman na nila ang takot at tensyon.

Kinuha ang kanilang mga pasaporte. Lahat ng kilos nila ay binabantayan ng mga North Korean intelligence officers. Hindi sila pwedeng lumabas mag-isa, at bawat tawag, bawat salita, ay maaaring pinakikinggan.

Isang gabi, si wrestler Scott Norton ay nakipag-usap sa kanyang asawa sa telepono. Dahil hindi naniniwala ang asawa niya na mahigpit ang seguridad, nabanggit ni Norton ang ilang hindi magandang salita tungkol sa bansa. Ilang segundo lang, naputol ang linya. Sumulpot ang mga sundalo sa kanyang silid. Hinila siya papunta sa isang interrogation room at pinagsabihan—mahigpit na huwag magsalita laban sa North Korea. Muntik na siyang hindi makabalik sa hotel.

Kinabukasan, itinuloy pa rin ang palabas. Ang venue—ang May Day Stadium sa Pyongyang—ay napuno ng mahigit 170,000 tao. Ngunit hindi lahat ay dumating nang kusa; marami ang dinala roon bilang obligasyon ng estado. Ang atmosphere ay kakaiba—walang sigawan, walang palakpakan, kundi isang nakakakilabot na katahimikan.

Habang naglalaban ang mga wrestler, hindi alam ng madla kung paano tatanggapin ang mga eksena. Hindi sila sanay sa sigawan o sa overacting ng mga performer. Sa halip, nakatitig lang sila, parang mga sundalong sumusunod sa utos na “manood.”

Sa kabila ng kakaibang katahimikan, dumating ang sandaling inaabangan—ang main event: Ric Flair vs. Antonio Inoki.
Sa isip ng mundo, ito ay simpleng laban ng Japan at America.
Pero para sa North Korea, ito ay laban ng Imperyalistang Amerika laban sa makabayang Asya.

Habang papasok si Flair sa ring, ramdam ang malamig na tingin ng mga tao. Pero nang lumabas si Inoki, biglang nag-iba ang lahat.
Sumigaw ang mga tao. Tumayo. Parang muling bumalik si Rikidōzan, ang legendary wrestler na itinuturing na bayani ng North Korea. Si Rikidōzan ang dating mentor ni Inoki, at sa propaganda ng Pyongyang, siya ay ginawang simbolo ng tagumpay laban sa mga Amerikano.
Kaya’t sa gabing iyon, si Inoki ay hindi lang wrestler—isa siyang bayani ng bansang lumalaban sa imperyo.

Matapos ang isang matinding laban, pinatumba ni Inoki si Flair gamit ang kanyang signature kick. Nagpalakpakan ang mga tao. Sa wakas, may tunog ang buong stadium. Sa propaganda ng North Korea, muling nagwagi ang kanilang panig laban sa Amerika.

Ngunit sa labas ng bansa, ibang-iba ang kwento.
Ang “Collision in Korea” ay halos hindi napansin. Bumagsak ang pay-per-view ratings, at walang gaanong tumangkilik dito. Para sa North Korea, ito’y tagumpay. Para sa Japan at US, isa lang itong malaking pagkakamali.

Pagbalik ni Inoki sa Japan, hindi rin nakatulong ang event sa kanyang political career. Natalo siya sa re-election. Si Eric Bischoff naman, na umasa na magiging malaking tagumpay ito para sa WCW, ay nabigo rin. Ilang taon lang ang lumipas, binili ng WWF (ngayon ay WWE) ang WCW.

Ngunit higit sa lahat, ang event na ito ay nagsilbing bintana sa loob ng North Korea—isang bihirang pagkakataon na nakita ng mga dayuhan kung gaano kahigpit ang kontrol ng gobyerno sa bawat aspeto ng buhay ng mga mamamayan.

Dalawampu’t tatlong taon matapos iyon, inulit ng WWE ang parehong pagkakamali nang magdaos ito ng malaking show sa Saudi Arabia sa gitna ng kontrobersiya sa pagpatay kay Jamal Khashoggi.
Ang pagkakaiba lang, sa North Korea, ang mga wrestler ang minamanmanan.
Sa Saudi Arabia, ang mga mamamahayag naman ang pinapatahimik.

Sa dulo, ang Collision in Korea ay hindi lang simpleng wrestling show. Isa itong aral sa kapangyarihan, propaganda, at panganib ng paghalo ng sports at politika.
At para sa mga nakaranas nito, isa itong gabi ng takot, katahimikan, at isang laban na kahit scripted—ay tunay na totoo ang kabog ng puso.