Sa isang tahimik na baryo sa tabing-dagat, pinapasan ng isang batang ina ang bigat ng pag-aalala at pag-asa habang niyayakap ang kanyang sanggol. Sa bawat paghamon ng hangin at hampas ng alon, doon siya nagbabantay—naghihintay sa kanyang asawa, isang Pinoy seaman, na nawala matapos umano’y magkaroon ng tensyon sa barko. Dalawang linggo na ang lumipas mula nang huling makita ang kanyang minamahal na sumakay sa dagat, at hanggang ngayon, walang balita tungkol sa kanyang kalagayan.

Siya ay wala pang 25 taong gulang, isang ina na nagsusumikap protektahan ang kanyang anak kahit sa gitna ng matinding kawalang-katiyakan. Araw-araw niyang dinadalaw ang baybayin, naka-baon ang maliit na sanggol sa isang lumang kumot, at ang kanyang mga mata ay palaging nakamasid sa malawak na tubig, naghahanap ng kahit anong senyales mula sa malayong pampang. Sa bawat hagulgol at pagbulong ng kanyang pangalan sa hangin, nadarama ang lalim ng kanyang pananalig—ang panalangin na sana’y maibalik pa ang kanyang asawa.

Mula sa Simula: Isang Kwento ng Pagmamahal at Pangarap

Hindi matatawaran ang pag-ibig na bumuo sa kanilang pamilya. Nagkakilala sila nang siya’y labingwalo pa lamang, isang simpleng dalaga na naakit sa mabait at masipag na seaman. Sa ilalim ng mainit na sinag ng araw at kasabay ng huni ng mga ibon sa baybayin, naglakad sila patungo sa altar, nangangakong magtataguyod ng isang buhay na puno ng pagmamahalan.

Isang taon pagkatapos ng kanilang kasal, dumating ang kanilang munting biyaya—isang sanggol na may mga matang parang sa kanyang ama. Bagamat puno ng hamon ang kanilang buhay, ang kanilang tahanan ay puno ng tawanan, saya, at pag-asa. Araw-araw, umaalis ang asawa upang mangisda, bitbit ang pangakong babalik sa kanyang pamilya.

Ngunit isang araw, hindi na siya bumalik.

Ang Nagbabadyang Biyahe na Naging Bangungot

Sinasabing isang ordinaryong pangingisda lang ang kanyang lakad—isang mabilis na paglayag ilang milya mula sa baybayin. Ngunit ang panahon ay naging masalimuot, may mga ulat ng malalakas na hangin at alon sa karagatan. Kahit na ganoon, tinanggap niya ang panganib, tulad ng ginagawa ng marami sa kanilang komunidad na sanay na sa pakikipagsapalaran sa dagat.

Nang hindi na siya bumalik sa gabi ng kanyang paglayag, hindi agad nag-panic ang mga tao. Maraming dahilan ang iniisip nila: delay sa pag-uwi, pagbabago ng panahon, o iba pang di-inaasahang pangyayari. Ngunit habang lumilipas ang mga araw, lumalalim ang takot at pangamba.

Agad na ipinaalam sa Coast Guard ang pagkawala. Maraming boluntaryo ang sumali sa paghahanap, pumunta sa mga kalapit na isla, ngunit wala silang natagpuang kahit isang palatandaan ng bangka o ng nawawalang mangingisda. Ang katahimikan ng dagat ay naging isang malupit na sumpa para sa pamilya at komunidad.

Isang Asawa, Isang Pag-asa

Sa kabila ng kawalang-katiyakan, hindi sumusuko ang batang ina. Araw-araw, bumabalik siya sa pampang, hawak ang kanyang sanggol, umaasang magkikita silang muli. Pinapawi niya ang kanyang anak gamit ang mga awit ng duyan, habang pinapasan ang sakit na nagmumula sa kawalang-hanggan.

“Sinasabi niya sa hangin na nandiyan pa rin siya,” sabi ni Aling Rosa, ang matandang kapitbahay. “Pangako niya na maghihintay siya ng kahit kailan—hanggang sa pagbabalik ng kanyang asawa.”

May ilan na nagsasabing ito’y pagtanggi sa katotohanan, habang ang iba naman ay nakikita siyang simbolo ng lakas at pag-asa. Ngunit anuman ang pananaw, malinaw na ang pagdurusa niya ay napakalalim.

Pagkawala, Pagdarasal, at Pagsuporta ng Komunidad

Hindi siya nag-iisa sa laban na ito. Ang buong barangay ay nagkaisa upang suportahan siya—nagdadala ng pagkain, nagtatag ng pondo, at nagsasagawa ng mga dasal para sa kaligtasan ng kanyang asawa o, sa pinakamabuting kaso, para sa kaliwanagan ng kanilang kinaroroonan.

“Hindi lang ito ang kanyang hinaharap na sugat,” paliwanag ni Padre Ramon. “Ito’y sugat nating lahat. Sa kanyang mga mata, nakikita natin ang kahinaan ng buhay, ang kalupitan ng dagat, at ang bigat ng pag-ibig na walang kasagutan.”

Isang Kwento ng Pag-ibig na Hindi Natapos

Hanggang sa ngayon, wala pa ring bagong balita tungkol sa kanyang asawa. Ngunit ang larawan ng batang ina na nakatayo sa baybayin—nakayapak, yakap ang sanggol—ay naging simbolo ng pag-ibig, pagdurusa, at pangakong di mapapawi ng panahon.

“Sasabihin ko sa iyo, maghihintay ako,” mahina niyang wika habang pinipisil nang mahigpit ang sanggol sa kanyang bisig. “Dahil ang pag-ibig ay hindi nawawala sa isang alon. Nangako siya sa akin—babalik siya.”

Ang kwentong ito ay paanyaya sa atin upang alalahanin ang mga nawawala at ang mga naiwan—mga puso na patuloy na naghahanap, nananalangin, at umaasang balang araw, muling magtatagpo.