Sa mundo ng Philippine showbiz, isa si Bayani Casimiro Jr sa mga artistang hindi malilimutan. Kilala bilang isang mahusay na komedyante, performer, at anak ng yumaong “Fred Astaire ng Pilipinas” na si Bayani Casimiro Sr, iniukit niya ang kanyang pangalan sa industriya hindi lang dahil sa kanyang talento kundi sa kababaang-loob at dedikasyon sa sining. Ngunit sa likod ng kanyang mga ngiti at tawa na ibinabahagi sa publiko, may isa pala siyang pinasan—isang lihim na matagal niyang itinago, at iyon ay ang kanyang karamdaman.

Nitong mga nakaraang linggo, ikinagulat ng maraming Pilipino ang balitang pumanaw na si Bayani Casimiro Jr. Walang masyadong balita sa media tungkol sa kanyang kalagayan bago ito, kaya’t lalong nabigla ang lahat. Marami ang nagtanong: “Paano nangyari ito? Ano ang dahilan? May sakit ba siya?” At sa gitna ng lungkot at pagtataka, unti-unting lumabas ang katotohanan—may iniindang malubhang karamdaman si Bayani, ngunit pinili niyang huwag itong isapubliko.

Ayon sa isang malapit sa pamilya, matagal nang alam ni Bayani na may iniindang seryosong kondisyon sa kalusugan. Ngunit sa kabila nito, nanatili siyang tahimik. Hindi siya humingi ng atensyon, ni hindi rin siya nagpakita ng kahinaan sa harap ng camera. Ayaw daw niyang makadagdag sa bigat ng mundo. Ang nais niya, hanggang sa huli, ay maalala siya bilang taong masayahin, puno ng sigla, at nagbibigay saya sa iba.

Ang kanyang huling mga taon ay ginugol niya sa pribadong pamumuhay, malayo sa mata ng kamera. Paminsan-minsan ay makikita pa rin siya sa ilang mga proyekto sa telebisyon, ngunit mas madalas ay kasama niya ang pamilya at malalapit na kaibigan. Hindi siya nagreklamo, at lalong hindi siya humiling ng simpatya mula sa publiko. Para sa kanya, ang sakit ay bahagi lamang ng kanyang paglalakbay bilang tao, at hindi ito dapat maging hadlang upang mamuhay nang may dignidad.

Ang mga nakasama niya sa industriya ay nagsimulang magbahagi ng kanilang mga alaala kay Bayani. Isa siyang huwaran sa pagiging propesyonal. Laging handa, laging may ngiti, at laging inuuna ang kapakanan ng kanyang mga kasamahan. Hindi siya naging maramot sa pagpapayo, lalo na sa mga baguhang artista na nangangailangan ng gabay. Para sa marami, si Bayani ay hindi lang isang komedyante—isa siyang haligi ng komedya sa bansa na may puso at malasakit sa kapwa.

Isa sa mga masakit na bahagi ng kanyang pagpanaw ay ang kaalaman na dinala niya ang kanyang sakit sa katahimikan. Ayon sa pamilya, ito raw ang kagustuhan ni Bayani. Ayaw niyang makita bilang isang taong inaawa o kinakaawaan. Gusto niya, ang alaala ng mga tao sa kanya ay punô ng halakhak, hindi ng luha. Kaya’t habang lumalalim ang kanyang karamdaman, mas lalo pa raw niyang pinipilit ngumiti at ipakita na kaya pa niya.

Sa mga huling araw ni Bayani, ayon sa mga malapit sa kanya, tila ba may kapayapaan sa kanyang puso. Alam daw niyang nagawa niya ang kanyang bahagi sa mundo, at handa na siyang magpahinga. Hindi man siya nag-iwan ng public farewell o pamamaalam sa social media, nag-iwan naman siya ng bakas sa puso ng bawat Pilipinong minsang natawa, napangiti, at humanga sa kanyang talento.

Ang kanyang katahimikan ukol sa karamdaman ay lalong nagpatibay sa imahe niya bilang isang tunay na artista—isang taong inuuna ang kapakanan ng iba bago ang sarili. Ngunit sa kabilang banda, ito rin ay nagdulot ng matinding hinagpis sa mga taong nagmamahal sa kanya. Marami ang nagsabing sana’y nalaman nila, sana’y nakapagbigay sila ng suporta, sana’y naipadama nila kung gaano siya kahalaga. Ngunit alam nilang ito ang pinili ni Bayani—isang tahimik, payapa, at marangal na pamamaalam.

Sa kanyang pagpanaw, hindi lang isang artista ang nawala sa Pilipinas. Isa ring simbolo ng isang henerasyon ng tunay na komedya at sining ang tuluyan nang nagpahinga. Ngunit ang kanyang mga tawa, sayaw, at alaala ay mananatili. Si Bayani Casimiro Jr ay isang paalala na ang tunay na artista ay hindi lang nakikita sa harap ng kamera, kundi sa kabuuan ng kanyang pagkatao—onstage at offstage.

Ngayon, ang mga fans, kaibigan, at kapamilya ni Bayani ay patuloy na nagluluksa, hindi dahil sa pagkawala niya kundi dahil sa katahimikan ng kanyang laban—isang laban na walang sigaw, walang pa-drama, walang eksena. Isang laban na tahimik ngunit puno ng tapang. At sa wakas, sa kanyang huling sandali, si Bayani ay nagpaalam sa paraan na siya lamang ang makakagawa—may dignidad, may respeto, at may ngiti sa labi.