Sa mata ng isang bata, ang pagdating ng isang kapatid ay isang dahilan ng saya, isang bagong kalaro, at isang panibagong bahagi ng pamilya. Pero paano kung sa araw na iyon ng bagong simula, isang masakit na katapusan ang kasabay na dumating?

“Ipinanganak na ang baby brother ko… pero si Mama, patay na.”
Ito ang mga salitang binitiwan ng isang batang hindi pa lubos na nauunawaan ang bigat ng nangyari—isang masakit na pamamaalam sa kanyang ina kasabay ng pagdating ng kapatid niyang sanggol.

Sa halip na kasiyahan, pighati ang bumalot sa puso ng bata.
“Akala ko magiging masaya ‘to. Pero ang sakit pala.”
Wala na ang kanyang Mama. Wala na ang kanyang unang sandigan sa bawat iyak, sa bawat takot, sa bawat tuwang bata pa lamang siya’y hindi pa kayang ipahayag.

Ang ganitong kwento ay bihirang marinig, pero mas madalas itong nangyayari kaysa sa iniisip ng marami. Tuwing may sanggol na isinilang, karaniwang napupuno ang ospital ng saya, halakhak, at tuwa. Ngunit para sa ilang pamilya, lalo na sa mga bata, ang kapalit ng isang bagong buhay ay ang hindi matatawarang pagkawala ng isang mahal sa buhay.

Hindi alam ng bata kung ano ang mararamdaman.
“Hindi ko alam kung matutuwa ba ako dahil may kapatid na ako, o iiyak ako dahil wala na si Mama.”
Isang emosyonal na labanan sa puso’t isipan. Paano nga ba ipagdiwang ang buhay ng kapatid kung ang pinagmulan nito ay ang pagkawala ng pinakapinagmulan ng pagmamahal niya?

Ang masaklap, walang sino mang handang magturo sa isang bata kung paano magluksa, lalo na kung hindi pa niya kayang lubusang maintindihan ang konsepto ng kamatayan. Ang mundo ng isang bata ay bigla na lamang gumuho—isang mundong dati’y punung-puno ng yakap, halik, at tinig ni Mama, ngayo’y tahimik na.

“Mama, sana andito ka pa.”
Iyan ang hinaing na paulit-ulit sa isipan ng batang ngayo’y may bagong tungkulin—ang maging kuya. Ngunit paano siya magiging matatag kung siya mismo ay basag na? Paano siya magiging matibay na haligi ng kanyang bagong kapatid kung ang pundasyon ng kanyang pagkatao ay bigla na lamang nawala?

Ang kwentong ito ay salamin ng isang mas malawak na katotohanan—na sa bawat bagong buhay, may mga pagkakataong may kapalit. At sa bawat pag-iyak ng isang bagong silang, may mga matang tigib ng luha ng pamamaalam.

Pero sa kabila ng sakit, may pag-asa.
Ang batang ito, sa murang edad, ay pinilit harapin ang katotohanan. Ang kanyang luha ay patunay ng kanyang pagmamahal. Ang kanyang tanong ay sumasalamin sa kalituhan ng kanyang puso. At ang kanyang panalangin ay isang paalala sa atin—na sa likod ng bawat pagluha, may kahulugan. Sa bawat pagkawala, may bagong papel tayong ginagampanan.

Siya na ngayon ay isang kuya—isang tagapangalaga, isang alaala ng pagmamahal ni Mama, at isang paalala na kahit wala na ang kanyang ina, ang pagmamahal nito ay patuloy na mabubuhay sa kanilang dalawa ng kanyang kapatid.

Sa dulo, hindi kailanman madaling tanggapin ang pagkawala. Pero sa puso ng isang batang gaya niya, na kahit puno ng sakit ay pilit umuunawa, nandoon ang tunay na diwa ng pag-ibig—isang pagmamahal na lampas sa buhay at kamatayan.