Isang napakabigla at misteryosong kawalan ang bumalot kay VP Sara habang siya ay nasa South Korea. Walang inilabas na anunsyo, walang pormal na pagpapaliwanag, at tila lahat ng opisyal na aktibidad na naroroon siya ay biglang naputol nang walang babala. Mula sa unang araw na dumating siya sa Seoul, ang karaniwang mataas na antas ng presensya at pakikilahok ay biglang naglaho. Ang mga litratong kuha sa kanya ay hindi na inupload, ang mga ulat ng media na sumasama sa delegasyon ay tumahimik, at halos lahat ng opisyal na kasamahan niya ay tila nag-iingat sa pagbibigay ng anumang komentaryo.

Ang mga kilos ni VP Sara ay parang binalot nang mabigat na ulap ng misteryo. Lahad ng mga obserbasyon mula sa iba’t ibang kasapi ng delegasyon ang nagpakita na siya ay hindi matatag, tila nag-iiba ng mood, naglalakad nang walang tiyak na direksyon, at may salitang binibitawan ng banayad na kawalan ng kapanatagan. Ang mga personal na assistansiya niya ay hindi magbigay ng malinaw na sagot sa tuwing siya ay luhaan o nagtataka. Ang kanyang schedule ay paulit-ulit na binago nang walang paliwanag — minsang nakausap siya sa umaga, pero bigla na lang siyang hindi na sinagot ng mga sumunod na araw.

Habang lumilipas ang mga araw, ang kabuuang klima sa delegasyon ay naging mabigat at puno ng spekulasyon. Ang mga opisyal na malapit sa kanya ay nagdidinig tungkol sa posibleng dahilan: kinakabahan ba siya? May personal na isyu? O may missyon siyang tinatago? Ilan sa kanila ay nagbubulong na baka may nakatagong kontrata o isang hindi pangkaraniwang event na ipinagtatago ng kanyang kampo.

Ang mga usap-usapan ay mabilis kumalat. Sa mga hotel corridor, elevator lobby, at pribadong silid-pulong, hindi mabilang ang beses na sinasabi ng isa’t isa: “Hindi siya tulad ng dati.” Mga maliliit na detalye tulad ng pag-inat ng isang tiklop na papel sa bulsa niya, isang dahan-dahang tanong na hindi nabigkas, o isang mabilis na titig sa labas ng bintana – lahat ito ay lumalim sa kahabaan ng gabi at naging pokus ng haka-haka.

Kahit ang mga opisyales ng South Korea ay napansin ang kakaibang aura. Sa isang opisyal na pagtanggap, napansin ng isang lokal diplomat na si VP Sara ay hindi nakipagkamay sa ilang dignitaryo at sandaling nanatiling tahimik habang ang karamihan ay nagpapakilala. Ang katatawanan sa pagitan ng mga staff niya ay napandungot, at may ilang lumapit upang makatabi nalilito. Ilang media outlet ay nagtangkang magtanong sa kanya ngunit agad itong tinanggihan — may linyang diretso mula sa kanyang security detail: “Hindi po magpopondo ng anumang komento si VP Sara.”

Hindi naglaon, umabot sa punto na ang delegation briefing ay naging tense at walang komportableng komunikasyon. Ang mga tanong ni VP Sara ay mababaw at makitid, hindi tulad ng dati—wala nang mga pulong na madalas siyang titigan ang board o magbigay ng mahahabang paliwanag. Minsan ay tila gusto niya nang bumuo ng sariling agenda, ngunit hindi matukoy kung ito ay lehitimo o bahagi ng isang lihim na intensiyon.

Habang lumalalim ang gabi at mga araw, isang usapin ang lumutang: may baong dokumento ba kung saan nakasaad ang isang maitinatagong dahilan ng pagkawala? May sinasabing lumipad siya nang palihim patungong ibang lungsod? May iba na nagsasabing siya ay nag-sign off na pormal, ngunit ang proseso ay hindi na kompleto. Ang kawalan ng pormal na ulat ng kanyang pag-alis ay nagdagdag lamang sa ingay.

Sa kabila ng lahat, walang opisyal na pahayag mula sa malalapit sa kanya—ni mula sa kanyang opisina, ni mula sa kanyang pamilya. Ang social media ay nagbaha ng speculation — mga bad rumors, memes, mga kuha sa CCTV na di malinaw kung siya nga iyon — at ang mismatch ng impormasyon mula sa iba’t ibang sources ay naging sanhi ng lumawak na misteryo. May ilang tao na tinangkang magsabi na nakita siya nang mabilis sa isang cafe sa Seoul matapos bumalik ang ibang miyembro ng delegasyon. May naniniwala rin na siya ay iniwan mismo ng kanyang security team dahil sa biglaang utos.

Paglipas ng mahigit tatlong araw, ang buong delegation ay tila nasa estado ng constant watchfulness—handang sumalo sa anumang komunikasyon, ngunit nanginginig sa bawat hindi inaasahang hakbang. Ang bawat abiso, slip ng salita, o maliliit na indikasyon ay naging headline sa mental na talaan ng bawat kasapi. Ang tanong na kumakalat: ang pagkawala ba ni VP Sara ay legit na operational decision? O ito’y pagkukubli ng isang mas madilim na plano?

Ang eksena ay naging perpektong timpla ng drama, misteryo, at paranoia—isang 깜빡 na hindi madaling limutin. At sa huli, habang tahimik ang Seoul at unti‑unting nag-alis ang anino ng gabi, ang pagkabagabag sa loob ng delegasyon ay patuloy na namamayani, na parang isang banta na hindi mawawala kahit anong ilaw ang tumama rito… khiến cho ang lahat ay nanatiling lubhang nababalisa at hindi makahanap ng kapanatagan.