Sa araw-araw nating pag-commute, madalas tayong makakita ng mga tao na tila bahagi na lang ng ingay at pagmamadali ng lungsod. Ngunit minsan, may mga kwento na pumipintig sa puso at nag-iiwan ng malalim na pagninilay tungkol sa tunay na kahulugan ng buhay, sakripisyo, at pagmamahal.

Nasa likod ako ng jeep, tahimik lang sa isang karaniwang biyahe. Nang dumaan kami sa Edsa Kamuning, sumakay ang isang lalaki, isang tatay, na may dalang baby. Hindi ko inakalang dadalhin niya ito sa kakaibang paraan—hinila niya ang mga pasaherong nakaupo sa unahan upang magbigay daan. Sa una, inisip kong siya lang ng anak niya, pero nang inilapag niya ang baby sa mahabang upuan, nakita ko rin ang asawa niya na nakaupo sa wheelchair. Isa-isang binuhat ng tatay ang bawat isa, pinilit niyang ilagay sila ng maayos at kumportable sa jeep.

Hindi maipaliwanag ang lungkot na dumaloy sa akin sa mga sandaling iyon. Ang baby ay may Hydrocephalus, isang kondisyon kung saan may labis na likido sa utak na kailangang daluyan sa ilong gamit ang isang tubo. Kitang-kita ko ang hirap sa mukha ng tatay at ng kanyang asawa, na siya ring may sariling sakit. Hindi nila hinihingi ang kahit anong tulong, ngunit ramdam mo na kailangan nila ito—hindi lang pera kundi pag-unawa, malasakit, at mga dasal.

Napaisip ako: sana mas maayos sana ang kanilang biyahe, mas komportable kung taxi ang sinakyan nila. Pero alam ko ang realidad ng buhay—hindi lahat ay may kakayahang magbayad ng mas mahal na pamasahe. Ang jeep ang tanging abot-kayang paraan para makarating sila sa kanilang destinasyon, kahit pa mahirap at mapanganib.

Habang kasama ko sila sa jeep, may isang babae na katabi ko na kapwa namin naramdaman ang bigat ng kanilang kalagayan. Para bang kinukurot ang puso namin sa nakikita. Nagdala ako ng maliit na halaga ng pera at nag-alinlangan kung ibibigay ko ba o hindi dahil pakiramdam ko maliit lang ito kumpara sa kanilang pangangailangan. Ngunit naisip ko, kahit konti ay makakatulong—pwede itong dagdag pangkain, pang-pamasahe, o kahit pampalit ng medikal na gamit.

Habang papalapit sila sa National Children’s Hospital (NCH), may dalawang lalaki na nag-abot din ng tulong. Nakakaantig makita ang pagkakaisa ng mga estranghero sa sandaling iyon, na kahit hindi nila kilala ang pamilya, ramdam nila ang pangangailangan ng tulong.

Ang pangyayaring ito ay paalala ng isang mahirap na realidad: may mga tao sa paligid natin na walang hihingi ng tulong pero grabe ang pinagdadaanan. Hindi lang nila kailangan ng pera kundi ng puso ng tao, ng pag-asa, at panalangin. Sa mga sandali tulad nito, naintindihan ko na ang pagtulong ay hindi palaging materyal; minsan, ang simpleng presensya at pag-alam na may nagmamalasakit ay sapat na.

Minsan, sa gitna ng mga pagsubok at sakit, ang pinakamalaking biyaya ay ang pagkakaroon ng taong magbibigay ng liwanag kahit sa pinakamadilim na panahon. Sa pamilya ng tatay na ito, sa baby na may Hydrocephalus, at sa asawa niyang may sakit, ang pag-asa ay hindi nawala. Bagkus, lumalago ito sa bawat maliit na tulong at pagdasal na ibinibigay ng mga taong handang tumulong.

Panginoon, dalangin namin ang paggaling ng bata at ng kanyang ina. Nawa’y gabayan Mo sila sa bawat hakbang at pagdausdos sa landas ng kanilang buhay. Alam naming hindi ninyo sila pinababayaan at ginamit Mo kami bilang instrumento upang maipadama ang pagmamahal sa kanila kahit sa maliit na paraan.

Ang kwentong ito ay hindi lamang tungkol sa isang jeepney ride. Ito ay tungkol sa kahalagahan ng pagmamalasakit sa kapwa, sa pag-alam na sa kabila ng hirap at sakit, may mga taong handang magbahagi ng liwanag at pag-asa. Sa mundo na puno ng pagsubok, sana maging paalala ito na ang bawat maliit na tulong ay may malaking epekto.