Sa isang simpleng segment ng Eat Bulaga na tinawag na The Clones, isang hindi kilalang binata mula Valenzuela ang biglang naging sentro ng atensyon. Walang engrandeng background, walang kilalang pangalan sa likod niya, pero sa sandaling bumuka ang kanyang bibig at nagsimulang umawit, tila bumalik sa buhay ang tinig ng isang alamat—Matt Monro.

Siya si Rowel Carino, at sa unang beses niyang tinugtog ang klasikong awitin ni Monro sa telebisyon, nahulog ang buong studio sa isang nakabibighaning katahimikan. Hindi ito katahimikan ng kawalan ng reaksyon, kundi katahimikan ng paghanga. Maraming napangiti, napapikit, at may ilan pa ngang napaluha. Ang sabi nila: “Parang nabuhay si Matt Monro.”

Hindi nagtagal, kumalat ang kanyang performance online—libo-libong shares, milyon-milyong views, at halos iisa ang laman ng mga komento: “Reincarnation ng boses ni Matt Monro.” Ngunit may isang mensaheng dumating na hindi inasahan ni Rowel—isang maikling, ngunit makapangyarihang mensahe mula mismo sa pamilya ni Matt Monro.

“You captured Matt Monro’s voice. Keep up the good work.”

Hindi mapigilan ni Rowel ang emosyon. Para sa kanya, isang napakalaking karangalan na mismong pamilya ng iniidolo niyang mang-aawit ang nagbigay ng pagkilala sa kanya. Sa gitna ng tagumpay at kasikatan, iyon ang naging pinakamalalim na sandali sa kanyang buhay—isang kumpirmasyon na ang kanyang tinig ay hindi lang talento kundi isang tulay sa nakaraan.

Hindi Planado, Hindi Inasahan

Bago pa man ang Eat Bulaga, si Rowel ay isang ordinaryong binatang kumakanta lamang sa mga piyesta, mall shows, at sa sala ng mga kaibigan gamit ang lumang videoke. Wala siyang training, wala siyang koneksyon, ngunit mayroon siyang inspirasyon: ang mga tinig ng mga klasikal na mang-aawit tulad nina Frank Sinatra, Tony Bennett, at higit sa lahat—Matt Monro.

Hindi niya sinasadyang gayahin si Matt Monro. Pero sa tuwing inaawit niya ang mga kantang tulad ng “Walk Away” o “Portrait of My Love”, palaging may nagsasabi: “Parang boses ni Matt Monro ‘yan!”

Ang kanyang pagsalang sa Eat Bulaga ay hindi lang isang pagkakataon—ito ay naging turning point. Sa isang performance, naantig ang puso ng mga manonood. Para silang ibinalik sa mga panahong puno ng alaala—unang pag-ibig, kabataan, o isang mahal sa buhay na nawala na.

Kasikatan, Papuri, at Presyur

Matapos ang pagsabog ng kanyang pangalan online, sunod-sunod ang mga imbitasyon para kumanta—mga live show, panayam sa radyo, at mga tribute concerts. Pero kasabay ng papuri ay dumating ang responsibilidad. Alam niyang hindi lang mga Pilipino ang nakikinig sa kanya, kundi pati na rin ang mga tagahanga ni Matt Monro sa ibang bansa.

At dahil doon, nagsimulang pumasok sa isip ni Rowel ang tanong: Karapat-dapat ba ako? Hindi na siya basta-bastang kumakanta. Sa bawat himig na kanyang binibigkas, may mga taong nag-aabang—hindi lang ng galing, kundi ng alaala.

Sa kabila ng lahat, hindi siya nagpatalo sa takot. Sa halip, ginawa niyang misyon ang kanyang talento: hindi lang para makilala, kundi para ibalik ang tinig ng isang alamat at bigyang saysay ang musika ng kahapon para sa henerasyon ngayon.

Hindi Lamang Tinig—Puso

Ang mga performance ni Rowel ay hindi lang pagpapamalas ng husay. Ito ay pag-alay. Sa bawat kanta, ramdam ng audience ang damdamin. Hindi siya bumibirit, hindi siya nagpapakitang gilas. Pero bawat nota niya ay tila dasal—isang panalangin ng pasasalamat sa musika, at sa mga taong unang minahal ito.

Ang kanyang charisma ay hindi dahil sa looks o choreography, kundi dahil sa emosyon. Ayon sa mga netizens, “Ito ang klase ng boses na hindi mo lang pinapakinggan—ramdam mo sa puso.”

Kaya’t kahit pa may mga negatibong komento—mga taong nagdududa sa kanyang galing, o nagsasabing “imitation lang ‘yan”—hindi siya nawalan ng loob. Alam niya kung saan siya nagsimula. At alam niya na sa puso ng kanyang mga tagahanga, hindi siya basta tagagaya. Siya ay isang tagapaghatid ng alaala.

Pagpapatuloy ng Lakbay

Ngayon, nagpapatuloy si Rowel sa kanyang paglalakbay. May mga proyekto siyang sinimulan: mga charity events, tributes, at simpleng gigs sa iba’t ibang lungsod. Hindi mahalaga kung gaano karami ang nanonood—dahil para sa kanya, bawat tagapakinig ay may dalang kwento. At sa kanyang boses, muling nabubuhay ang mga kwentong iyon.

Hindi niya kinalimutan ang Eat Bulaga, ang programang nagbukas ng pintuan ng oportunidad para sa kanya. Aniya, kung hindi dahil sa segment na The Clones, baka nananatili pa rin siyang kumakanta sa kanto o sa piyesta. Kaya’t sa bawat performance niya ngayon, bitbit niya ang pasasalamat sa show na nagbukas ng mundo sa kanya.

Isang Tinig, Isang Pamana

Sa bawat pag-awit ni Rowel Carino, hindi lang si Matt Monro ang muling nabubuhay. Nabubuhay din ang kasaysayan ng musika, ang alaala ng mga nauna, at ang damdaming minsan nating tinabi sa puso.

Hindi na mahalaga kung gaano siya katagal sa entablado. Ang mahalaga, ang kanyang tinig ay nagsisilbing tulay—mula kahapon hanggang ngayon.

At habang patuloy siyang umaawit, isang bagay ang malinaw: Ang boses na minsang nawala ay muling naririnig. At sa tulong ni Rowel, hindi na ito kailanman tuluyang mawawala.