Ang Pagsisimula ng Isang Matinding Pagdadalamhati

Sa unang pagkakataon, emosyonal na ibinahagi ni Kim Atienza — mas kilala bilang Kuya Kim — ang pinakatotoo at pinakamabigat na dahilan ng pagpanaw ng kanyang anak na si Emman Atienza. Sa isang eksklusibong panayam, hindi niya napigilang mapaluha habang inaalala ang mga huling sandali ng kanyang anak, na matagal nilang itinago sa publiko upang maprotektahan ito mula sa sakit, presyon, at panghuhusga ng mundo.

Ayon kay Kuya Kim, matagal nang lumalaban si Emman sa isang malubhang karamdaman. Sa loob ng maraming buwan, pinili ng kanilang pamilya na huwag itong isapubliko. “Ayokong maramdaman ng anak ko na pinag-uusapan siya dahil sa sakit niya. Gusto kong manatili siyang masaya, walang iniisip, at punô ng pag-asa hanggang sa huling sandali niya,” ani niya habang nangingilid ang luha.

Ang Lakas at Tapang ni Emman

Sa kabila ng hirap, hindi kailanman nawala kay Emman ang kanyang ngiti at tapang. Araw-araw ay nagiging inspirasyon siya sa pamilya. “Kahit alam niyang mahirap na, lagi niyang sinasabi, ‘Daddy, okay lang ako.’ Yun ang pinakamasakit — marinig mo mula sa anak mo na okay lang siya kahit alam mong hindi na talaga,” sabi ni Kuya Kim.

Ang pamilya ay patuloy na nagdasal at nagtagpo sa bawat hamon. Kahit sa gitna ng pagod at tahimik na pag-iyak tuwing gabi, pinipili nilang ipasa-Diyos ang lahat. Ang bawat sandali na lumalaban si Emman ay nagpapaalala sa kanila ng kahalagahan ng pamilya, pag-ibig, at pananampalataya.

Ang Huling Sandali

Hanggang sa dumating ang araw na pinakanatatakutan ng lahat. Sa huling sandali ni Emman, tahimik na nagtipon ang pamilya sa kanyang tabi. Hawak ni Kuya Kim ang kamay ng anak habang marahang humihina ang tibok ng puso nito. “Ramdam kong payapa na siya,” emosyonal niyang paggunita. “Masakit man, pero alam kong hindi na siya nagdurusa.”

Ayon kay Kuya Kim, ang sandaling iyon ay mananatiling nakaukit sa kanyang puso magpakailanman. “Walang mas masakit pa sa mawalan ng anak. Walang salita ang sapat upang ilarawan ang kirot. Pero sa bawat alaala niya, doon ko nakikita ang Diyos,” dagdag niya.

Pagharap sa Kalungkutan

Matapos ang pagpanaw ni Emman, dumaan si Kuya Kim sa pinakamadilim na yugto ng kanyang buhay. Maraming gabi siyang umiiyak nang palihim upang hindi makita ng kanyang pamilya ang bigat ng kanyang dinadala. Sa harap ng publiko, pinipilit niyang ngumiti at magpakatatag, ngunit sa likod ng bawat ngiti ay isang pusong wasak. “Walang gabi na hindi ko naririnig sa isip ko ang boses niya. Yung ‘Daddy, okay lang ako.’ Paulit-ulit yun,” ani niya.

Ang Pagdama ng Presensya ni Emman

May mga pagkakataong bigla niyang maramdaman ang malamig na simoy ng hangin habang nagdarasal. “Parang sinasabi niya sa akin na nandiyan lang siya. Hindi ko man siya makita, pero ramdam ko siya,” wika niya. Sa paglipas ng mga buwan, natutunan ni Kuya Kim na tanggapin ang katotohanan — hindi bilang pagtatapos, kundi bilang simula ng bagong pananampalataya at pag-asa.

Ang Patuloy na Inspirasyon ng Pamilya

Kasama ang kanyang asawa at pamilya, unti-unti nilang binuo muli ang kanilang buhay. Sa tuwing dumadalaw sila sa puntod ni Emman, hindi na puro lungkot ang nararamdaman nila kundi kapayapaan. “Kapag pumupunta kami sa kanya, parang nararamdaman kong nakangiti siya. Parang sinasabi niya sa amin na magpatuloy lang kami,” kwento ni Kuya Kim.

Bilang pagtatapos ng panayam, nagbigay si Kuya Kim ng mahalagang mensahe sa mga magulang at sa lahat ng may mahal sa buhay: “Walang mas mahalaga kaysa sa oras na kasama mo ang anak mo. Ang pera, karera, o kasikatan — mawawala lahat yan. Pero ang alaala ng pagmamahal, mananatili habang buhay.”

Aral at Paalala

Ipinunto rin niya na sana magsilbing paalala ang kwento ni Emman sa lahat — na ang bawat araw ay pagkakataon para ipakita ang pagmamahal bago pa maging huli ang lahat. “Walang mas masakit pa sa hindi mo nasasabing ‘mahal kita’ habang may oras pa. Kaya yakapin ninyo ang mga anak ninyo. Sabihin ninyo araw-araw kung gaano ninyo sila kamahal,” emosyonal niyang dagdag.

Ngayon, kahit mabigat pa rin ang kirot ng pagkawala ni Emman, patuloy na bumabangon ang pamilya Atienza. Para kay Kuya Kim, ang anak niyang si Emman ay hindi nawala — bagkus, siya ay naging liwanag na gumagabay sa kanila araw-araw. “Alam kong masaya na siya sa piling ng Diyos. Hindi ko man siya kasama ngayon, pero alam kong nandiyan siya — sa ulan, sa hangin, sa liwanag ng araw. Sa bawat paghinga ko, kasama ko pa rin siya.”

Ang Walang Hanggang Pagmamahal

Sa dulo ng lahat, ang kwento ni Kuya Kim at Emman ay paalala ng isang walang hanggang katotohanan — na ang tunay na pag-ibig ng isang magulang ay hindi nasusukat sa haba ng panahon kundi sa lalim ng alaala. Ang sakit man ay mananatili, ngunit sa bawat pag-asa, sa bawat panalangin, at sa bawat ngiti, nananatiling buhay ang pagmamahal ng isang ama sa kanyang anak — magpakailanman.