Akala nila isa lang itong karaniwang araw sa barko. Crew change na sa susunod na linggo, kaya masaya ang usapan sa mess hall. Halata ang tuwa ng mga tripulante — uuwi na, makakapiling na ulit ang mga mahal sa buhay. May nagbibiro, may nagpa-plano na ng mga pasalubong. Pero isang gabi, isang pagsabog, at isang sigaw ang biglang nagpatigil sa lahat.

Alas-tres ng madaling araw, habang tahimik silang naglalayag sa Red Sea, isang malakas na pagsabog ang yumanig sa barko. Lahat ay nataranta, ang iba napasigaw, ang iba naman nanigas. Pero ang sigaw sa PA system ay malinaw na malinaw:
“Engine room fire! Engine room fire!”

Walang rehearsal, walang paalala. Emergency na ito. Para sa isa sa mga marino, alam niyang ito na ang moment na pinaghandaan nila sa bawat drill. Pero iba pala ‘pag totoo na — totoo ang apoy, totoo ang takot, totoo ang posibilidad na hindi na makakauwi.

Agad silang bumaba. Makapal ang usok, hindi na makabalik sa kabina. Ang utos: abandon ship. Isinuot nila ang immersion suits at life vests, pero walang kahit anong gear ang makakatanggal ng kaba sa dibdib kapag alam mong buhay mo ang nakasalalay.

Habang bumababa sila sa lifeboat, iisa lang ang panalangin ng bawat isa:
“Panginoon, iligtas Mo kami. Makauwi lang ako sa pamilya ko, sapat na.”

Dalawampu’t dalawa sila sa barko. Labing-siyam ang nasagip. Tatlong kasamahan ang nawawala pa rin. Ilang oras silang palutang-lutang sa gitna ng Red Sea. Walang direksyon. Walang kasiguraduhan. Liferaft lang ang silungan nila laban sa lamig, gutom, at takot.

May mga sugatan, may nawalan ng malay sa sobrang stress. Ang iba ay tahimik lang, nanginginig, pinipigilan ang pag-iyak. Pero dumating ang sandaling akala nila ay hindi na aabot — ang tunog ng helicopter mula sa malayo. Isang ilaw ang lumiwanag sa gitna ng dilim. Doon na bumigay ang lahat. Tumulo ang luha ng bawat isa. Buhay sila.

Isang naval patrol ang rumesponde at sumagip sa kanila. Isa-isang inakyat, inasikaso, ginamot. Sa wakas, ligtas na sila sa gitna ng impyernong karagatan.

Ngayon, nasa quarantine facility sila sa isang port sa Middle East. Tahimik ang paligid, pero sa kanilang isipan, maingay pa rin ang mga sigaw, ang pagsabog, at ang dasal. Sa katahimikan ng kwarto, isa sa kanila ang nagsabi:

“Lumubog ang barko namin sa Red Sea… pero hindi lumubog ang pangarap kong makauwi. Hindi rin lulubog ang tapang naming mga marino.”

Hindi ito kwento ng barkong nasira. Ito ay kwento ng puso ng isang Pilipinong marino — pusong di natitinag, pusong di sumusuko, pusong kahit ilang beses ilubog ng dagat ay patuloy pa ring lumalaban.

Ang pagiging marino ay hindi lang trabaho. Isa itong sakripisyo. Lahat ng buwan na malayo sa pamilya, lahat ng panganib na dala ng dagat, lahat ng dasal sa bawat dilim ng gabi — kapalit ang kinabukasan ng mga mahal sa buhay.

Marami sa atin, tuwing nakikita ang isang marino sa airport, dala ang maleta at ngiti, hindi naiisip ang kwento sa likod noon. Hindi alam ang panganib na laging kasama sa bawat biyahe. Pero ang kwentong ito ay paalala: sa likod ng bawat pasalubong ay may takot na hindi ikinuwento, at sa bawat yakap sa pag-uwi ay may luhang naitago.

Ang dagat ay mapanganib. Walang sinuman ang talagang handa kapag dumating ang trahedya. Pero ang puso ng isang marino — lalo na ng isang Pilipino — ay mas matibay pa sa bagyo, mas malalim pa sa dagat, at mas matatag pa sa kahit anong sakuna.

Tatlong kasamahan pa rin ang nawawala. Hindi pa tapos ang dasal. Pero ang paniniwala ay buo: hindi kailanman matatalo ng dagat ang panalangin. At kung may isang bagay na pinatunayan ng trahedyang ito, ito ay ang tibay ng loob ng bawat marino — na kahit anong mangyari, gagawin ang lahat… makauwi lang.