Si Baby Aiden ay bagong silang pa lang, hindi pa man tumotohak sa mundong pinasukan niya, siya’y agad humarap sa pinakamalupit na laban—ang mabigat na sakit. Ilang araw pa lamang nang siya’y ilagay sa incubator. Maliliit ang kanyang braso at kamay, puno ng tubong nakakabit sa bawat bahagi ng katawan niya. Ang bawat tunog ng makina, bawat pipi ng alarm, ay tila paalala ng fragilidad ng kanyang buhay.

Habang siya ay nahihimbing, di maalis sa isip ni Mommy Ella ang mga sandaling huli niyang paghawak sa malamig na kutson ng hospital crib. Hindi niya matigilan ang pagluha sa tabi ng kanyang anak. Ang iyak ni Baby Aiden ay napakahina, tila nawalan na ng laman ang maliit niyang katawan. Para kay Mommy Ella, bawat segundo ng katahimikan ay punong-puno ng hindi masabi at hindi matiis na pangamba.

Hindi niya alam kung nasasaktan ba siya. Ngunit alam niya ang isang bagay—natatakot siya. Hindi pa niya ganap na naramdaman ang yakap ng kanyang ina, hindi pa niya siya naririnig tumawag na “Mama.” At dahil dito, lumitaw ang isang katanungan sa puso ni Mommy Ella: paano makikipaglaban ang isang bata na hindi pa nakakaranas ng init ng pagmamahal mula sa sariling ina?

Minsan, pinipilit ni Mommy Ella na magpakatatag. Ngunit kapag nag-iisa, ang dibdib niya ay nababagabag. May mga sandaling umuupo siya sa malapit ng incubator, hawak ang kamay ng anak na walang kilusang katawan, at maramdaman ang init ng makina na humihigpit sa paligid niya. Sa mga sandaling iyon, parang hindi na siya makapagsalita. Ngunit ang puso niya ay nanlalagkit sa pag-asa. Bagamat pisikal na mahina si Baby Aiden, malaking tapang ang kanyang ipinapakita sa mga munting paggalaw niya—isang pahiwatig na hindi pa siya sumusuko.

Lumipas ang ilang araw ng walang katiyakang lakas. Si Papa naman ay nasa ibang bayan dahil sa trabaho, at si Lola ay siyang nagbabantay sa ospital nang buong tapang. Bawat paglipas ng oras ay tila isang infinited na daloy ng pagkabahala. Nang magpasya si Lola na saglit lumabas para bumili ng tubig, ang katahimikan ay muling bumabalot. Dito na namulat si Mommy Ella: ang pag-asa niya ay hindi sa sarili niya—kundi sa maliit na nilalang na nakikipaglaban kahit hindi pa lubusang nabubuhay.

Hindi natapos sa sakit ang laban. Dumating ang pag-aalinlangan. May mga oras na pinipipigilan niya ang sarili na sumigaw, dahil takot niyang hindi na siya muling makabangon. Ngunit hindi rin siya nagawang lisanin ang silid. Hindi siya umalis kahit saglit. Dahil sa pag-iyak, naramdaman niya ang kakaibang tawag ng responsibilidad. Ang pagmamahal niya kay Baby Aiden—kahit hindi pa siya nakakarinig, kahit hindi pa rin niya ganap na naramdaman ang presensya ng kanyang ina—ang siyang bumubuhay sa tapang niya.

Ang mga doktor at nurses ay tahimik na nagpapaalala na maliit pa si Aiden, nangangailangan ng espesyal na pag-aalaga, at kulang pa sa resistensya. Ngunit sa harap ni Mommy Ella, siya’y higit pa sa isang pasyente—siya’y anak, pag-asa at regalo. Ang bawat attempts to feed him, ang bawat pag-abot ng bottle, ay nagbibigay ng liwanag sa silid. At sa kanyang kahinaan ay may natatanim na lakas.

Sa isang gabi, napansin ni Mommy Ella ang munting pagkumpas ng kamay ni Aiden. Hindi malakas, ngunit sapat upang muling maaliw: hindi pa siya handang sumuko. Ang mga mata ni Mommy Ella ay nagniningning dahil sa pag-iyak, ngunit ang kanyang puso ay puno ng panibagong laban. Naunawaan niya noon—ang kanilang hinaharap ay hindi pa nasusulat. At kung kaya ng munting katawan na iyon na suminta kahit bahagya, bakit siya magpapatalo?

Lalo pang lumaki ang determinasyon niya nang madama niya ang panandaliang pag-angat ng dibdib ni Aiden. Hindi gaano, ngunit sapat para ipahiwatig: buhay pa siya. At iyon ang nagbigay-lakas kay Mommy Ella—hindi para sumuko, kundi humagupit ng pag-asa. Ang bawat hakbang kasama ni Papa sa ospital, bawat titig ni Lola, bawat dasal ng mga kapitbahay, ay bahagi ng isang kwento ng pamilya na hindi basta susuko.

Habang lumalalim ang gabi, napilitan si Mommy Ella na humarap sa pinakadramang bahagi ng kanyang pakikibaka: ang manatiling matatag kahit gumuho ang pag-asa. Tuwing yakapin niya ang maliit na kamay ni Baby Aiden—na hindi man siya lubos maramdaman—nararamdaman niya ang paghihintay ng maliliit niyang daliri na magtiyak: “Mama, nandito pa ako.”

Ang kwento ay hindi magtatapos sa ospital lamang. Ito’y umpisa ng isang laban na mas malaki kaysa sakit. Ito’y laban para sa pag-ibig na ililigtas kahit hindi pa matagal ang oras. Ito’y laban kung saan ang munting katawan ng sanggol ay nagiging simbolo ng lakas na hindi inaasahan.

Sa pagtatapos ng araw, naroon pa rin si Baby Aiden sa incubator. Mahina ang iyak niya, ngunit ito’y may dalang mensahe: may buhay sa kabila ng sakit. At si Mommy Ella ay nanatiling nakapatong ang isip sa katotohanang hindi siya maaaring bumitaw—dahil kung siya ay susuko, ang munting nilalang ay mawawala sa isang mundong hindi pa niya lubos na nakikita.