Nagliyab sa gitna ng makulimlim na kalangitan ng Quezon City ang isang gusali ng Department of Public Works and Highways (DPWH), partikular ang Bureau of Research and Standards. Habang nilalamon ng apoy ang istruktura, sabay namang nag-apoy ang social media sa dami ng teorya, paratang, at mga kuwentong kumalat hinggil sa tunay na dahilan ng insidente.

Ayon sa mga ulat, mabilis kumalat ang apoy at nasunog ang ilang opisina sa loob ng gusali. Ngunit higit pa sa apoy, ang mas nagningas ay ang mga bulung-bulungan: may mga dokumento raw na konektado sa mga flood control projects ng lungsod ang biglang nawala—mga resibo, logbook, at pirma ng mga opisyal na posibleng makapagpatunay ng katiwalian.

Para sa ilan, simpleng aksidente lang ito. Ngunit para sa iba, tila planado ang lahat. May mga nagsasabing sinadya umano ang pagsunog upang burahin ang mga ebidensya ng korupsyon sa mga proyekto ng pamahalaan. Ang ilang netizens ay agad nagbigay ng kanilang mga opinyon at nagsimulang magbanggit ng mga pangalan ng kilalang pulitiko—kabilang umano sina Congressman Arjo Atayde at Congressman Ralph Tulfo.

Ayon sa mga komento online, parehong nabanggit ang dalawang opisyal sa mga alegasyon ng “ghost projects” sa Quezon City—mga proyektong ipinakita sa papel ngunit hindi kailanman natapos, o mas masahol pa, hindi man lang nasimulan. Isa umano sa mga flood control projects ang tinukoy ng mag-asawang Discaya, na nagsiwalat ng diumano’y pandarayang naganap.

Batay sa kanilang pahayag, ilang dokumento raw na pinirmahan ni Atayde ang naglalaman ng impormasyon tungkol sa mga proyektong hindi naman talaga naisakatuparan. May mga alegasyong nagkaroon pa umano ng kickback ang ilang opisyal matapos lumusot ang mga papeles.

Ngayon, matapos ang lahat ng isyung ito, bigla namang nasunog ang mismong opisina ng DPWH na sinasabing naglalaman ng mga dokumentong may kinalaman sa mga nasabing proyekto. Kaya’t marami ang nagtatanong: nagkataon lang ba o may mas malalim na dahilan sa likod ng apoy?

Maraming mamamayan ang nagsabing hindi na sila nagugulat. Ayon sa kanila, ganito raw talaga ang nangyayari kapag malapit nang mabunyag ang katotohanan—nagkakaroon ng “aksidente” at biglang nawawala ang mga ebidensya. Ang ilan pa nga ay tinawag itong “scripted fire,” isang taktika para iligtas ang mga sangkot bago pa man umabot sa korte ang usapan.

“Kapag may apoy, may tinatakpan,” sabi ng isang netizen.
“Hindi na ito bago. Paulit-ulit na lang,” dagdag pa ng isa.

Sa kasalukuyan, wala pang opisyal na pahayag sina Congressman Atayde at Congressman Tulfo hinggil sa mga paratang na lumulutang online. Nanatiling tahimik ang kanilang kampo habang patuloy namang bumubuhos ang mga komento, galit, at tanong ng publiko.

Ang kawalan ng paliwanag ay lalo lamang nagdagdag sa suspetsa ng mga tao. “Kung wala silang kinalaman, bakit hindi sila magsalita?” tanong ng ilang mamamayan sa social media.

Sa ganitong sitwasyon, hindi maiiwasang bumaba ang tiwala ng publiko sa kanilang mga opisyal. Para sa marami, ang pagkasunog ng DPWH ay simbolo ng mas malaking problema sa bansa—ang unti-unting pagguho ng tiwala sa gobyerno.

Hindi ito unang pagkakataon na nadawit ang DPWH sa mga isyu ng katiwalian. Ilang taon na ring binabatikos ang ahensya dahil sa mga umano’y overpriced projects, substandard materials, at mga proyekto na sa papel lamang natatapos. Ngunit ngayong nasunog ang mismong tanggapan na maaaring naglalaman ng mahahalagang dokumento, tila mas lalong lumalim ang pagdududa ng publiko.

Ang mga flood control project sa Quezon City ay kabilang sa mga proyektong pinaglaanan ng bilyun-bilyong piso. Dapat sana’y ito ang solusyon sa mga madalas na pagbaha sa lungsod. Ngunit ayon sa mga naglabasang impormasyon, marami sa mga ito ay hindi naipatupad nang maayos, o kaya nama’y nanatiling “ghost projects” lamang.

Sa gitna ng lahat ng ito, patuloy ang imbestigasyon ng mga awtoridad upang malaman kung ano nga ba ang tunay na sanhi ng sunog. Gayunpaman, batay sa kasaysayan ng mga ganitong insidente, bihira nang malaman ang buong katotohanan—lalo na kung may mga makapangyarihang pangalan na kasangkot.

Habang wala pang malinaw na sagot, patuloy ang tanong ng bayan:
Kung totoong may mga dokumentong nasunog, sino ang nakikinabang?
At kung aksidente lamang ito, bakit tila napaka-timing ng lahat?

Ang apoy na tumupok sa DPWH ay tila naging simbolo ng apoy ng galit ng sambayanan—galit sa katiwalian, sa mga pagtatakip, at sa sistemang tila laging pumapabor sa mga makapangyarihan.

Hanggang sa ngayon, wala pang malinaw na resulta ng imbestigasyon. Ngunit malinaw sa mga mamamayan: kung patuloy na magtatago ang mga nasa pwesto, unti-unti ring mauupos ang tiwala ng taong bayan—hanggang wala nang matira kundi abo ng galit at kawalang pag-asa.