Pebrero 2014. Sa isang lumang bahay sa Tacloban, nagsimula ang isang kwentong puno ng pag-asa… at nagtapos sa isang malamig na silid ng motel, may kasamang bangkay at isang lalaki na tulala sa sakit ng katotohanan.

Si Francisco Garcia, 55 taong gulang, ay isang tahimik na byudo. Tatlong buwan pa lang mula nang bawian ng buhay ang kanyang asawa dahil sa cancer. Mag-isa siyang namumuhay, ang mga anak ay may kanya-kanyang buhay at bihira nang dumalaw. Sa katahimikan ng kanyang tahanan, pinuno ng alaala at kalungkutan, isang lumang cellphone ang naging daan para muling magising ang damdaming akala niya ay patay na.

Sa tulong ng isang batang kapitbahay, natutunan niyang gumamit ng social media. Doon niya nakilala si “Jessica”—isang 26-anyos na call center agent mula sa Quezon City. Isang simpleng “Hi” sa chat group ang naging simula ng isang masalimuot na kwento ng online romance. Araw-araw, nag-uusap sila. Nagkatawanan, nagkapalagayan ng loob, at kalauna’y nagka-inlaban.

Para kay Francisco, si Jessica ang liwanag sa madilim niyang mundo. Sa bawat “kumusta,” “ingat ka,” at “mahal kita,” bumabalik ang init sa puso niyang matagal nang nanlamig. Hindi alintana ang edad o distansya. Ang mahalaga, may taong nagpaparamdam na mahalaga pa rin siya.

Pero ang masakit sa lahat ng ito? Walang Jessica.

Ang kausap niya sa halos isang taon ay si Jester Ramirez, isang 26-anyos na lalaking freelance makeup artist na naninirahan sa isang inuupahang kwarto sa Novaliches. Kilala siya sa online bilang Jessica. Hindi lang kay Francisco—madami na rin siyang nakausap at nahingan ng tulong gamit ang parehong pagkakakilanlan.

Sa likod ng bawat ngiti sa litrato at malambing na tinig sa tawag, may tinatagong katotohanan. Lumaki si Jester na hindi tanggap ng sariling pamilya. Maaga siyang pinalayas, maaga ring natutong lumaban. Ginamit niya ang pagpepeke ng pagkatao bilang depensa, survival. Hindi niya intensyon ang manakit, ngunit sa pagnanais na mabuhay at makaligtas sa araw-araw, napilitan siyang magtago sa likod ng isang maskara.

Sa unang mga buwan, normal ang kanilang pag-uusap. Nagbahagi ng kwento, problema, pangarap. Pero nang simulan ni Jessica ang humingi ng pera—una para sa gamot ng kapatid, tapos pambayad sa renta—hindi nagdalawang-isip si Francisco. Para sa kanya, ito ang bagong “asawa” na inaalagaan niya. Sa loob ng 10 buwan, umabot sa mahigit ₱200,000 ang naipadala niya. Galing ito sa kanyang pensyon, ipon, at kung minsan ay utang.

Pinangakuan siyang magpapakasal sila. Ngunit sa likod ng lahat ng matatamis na salita, ang masakit na katotohanan ay unti-unting naglalapit sa kanila sa isang bangungot.

Enero 2015, napagpasyahan ni Francisco na bumyahe patungong Maynila. Gusto na niyang personal na makilala ang babaeng minahal niya. Pinili ni Jessica—o Jester—ang isang motel bilang tagpuan. Tahimik. Pribado. Malayo sa mata ng iba. Dumating si Francisco na may dalang pasalubong at puso’ng puno ng pag-asa.

Sa unang sandali, tila normal ang lahat. May ngiti, may yakapan, may kuwento. Pero habang tumatagal, naramdaman niyang may kulang. May tensyon. At sa bandang huli, sinabi ni Jessica ang matagal nang tinatago—na hindi siya babae, at hindi niya totoo ang pagkatao sa kanilang buong relasyon.

Sa isang iglap, ang mundo ni Francisco ay gumuho.

Galit. Hiya. Pagkalito. Lahat ng emosyon ay sabay-sabay na sumiklab. Sa loob ng silid, nagkaroon ng mainit na pagtatalo. At sa tindi ng emosyon, bumunot si Francisco ng patalim na dala niya bilang proteksyon sa biyahe. Nasaksak niya si Jester sa tagiliran. Bumagsak ito sa malamig na sahig ng motel—wala nang buhay.

Dumating ang mga awtoridad matapos makarinig ng sigawan. Inaresto si Francisco sa mismong lugar ng krimen. Tahimik siya. Hindi nanlaban. Tulala at paulit-ulit na binubulong sa sarili: “Niloko ako.”

Mula sa isang motel na dapat sana’y puno ng pagmamahalan, naging ito ang eksena ng isang malagim na trahedya. Dalawang buhay ang tuluyang nasira—isa sa libingan, isa sa bilangguan.

Noong 2017, nahatulan si Francisco ng 15 taong pagkakakulong, may posibilidad ng parole. Sa paglilitis, ipinaliwanag ng kanyang abogado ang matinding emosyon, depresyon, at panlilinlang na naging sanhi ng kanyang pagkilos. Ngunit hindi ito sapat upang siya’y mapawalang-sala.

Samantala, si Jester ay inilibing sa isang maliit na nitso sa ilalim ng tunay niyang pangalan. Tahimik ang libing. Walang pamilya, kundi isang kaibigan mula sa LGBTQ community ang nagpatuloy sa kanyang burol.

At sa huli, ang tanong na bumabagabag sa mga nakarinig ng istorya: Sino nga ba ang tunay na biktima?

Si Francisco na umibig at niloko, o si Jester na sa kabila ng lahat, ay natutong magmahal habang itinatago ang tunay niyang sarili?

Ang sagot ay hindi madaling makita. Walang batas ang kayang sukatin ang bigat ng sakit na dulot ng kalungkutan, panlilinlang, at pangungulila. Sa isang mundong madaling humusga, may mga kwento na hindi kayang unawain ng mga mata lang. Kailangan itong maramdaman.

Ang istoryang ito ay paalala sa atin: Ang pag-ibig ay hindi laging masaya. Minsan, ito rin ang nagdadala sa atin sa mga desisyong hindi natin akalaing kaya nating gawin. Dahil sa likod ng bawat “kumusta” online, maaaring may isang pusong uhaw sa pag-unawa, at isang kaluluwang hindi kayang ipakita ang totoo.

Facebook Caption: