Tahimik ang gabi ng Agosto 14, 2025, sa isang barangay sa Bacacay, Albay—hanggang sa tuluyan itong gumuho sa isang madilim na balita. Isang dalagang dapat sana’y magtatapos sa kolehiyo ang natagpuang wala nang buhay, iniwan sa isang masukal na bahagi ng lugar. Isa itong kwento ng pangarap, pagsusumikap, at trahedya—isang kwento na sumampal sa ating pagkatao at muling nagpaalala kung gaano kadaling mapigtal ang isang buhay.

Si Rhea Boneo, 22-anyos, pangalawa sa apat na magkakapatid at nag-iisang babae, ay kilalang masipag, matalino, at responsable. Lumaki siya sa hirap, ngunit hindi ito naging hadlang para mangarap. Ang kanyang ama ay mananahi, habang ang ina ay nasa bahay lamang. Siya ang naging haligi ng kanilang pamilya habang sabay na nagtatrabaho at nag-aaral. Hindi lang siya estudyante—isa siyang breadwinner, tagapagtustos, at inspirasyon sa mga taong nakapaligid sa kanya.

Kahit sa summer, hindi siya nagpapahinga. Nagtatrabaho siya bilang assistant sa kanilang paaralan at tumatanggap ng iba’t ibang summer jobs. Maging noong pandemya, nagtrabaho siya sa local DSWD office habang patuloy na nag-aaral online. Ipinangako niyang kapag siya’y nakapagtapos, siya naman ang magpapa-aral sa kanyang kuya. At ang lahat ng ito, tinutulungan niyang itaguyod hindi lang ang kanyang pangarap, kundi pati na rin ang sa kanyang pamilya.

Bilang consistent honor student at kandidato para sa cum laude sa kursong BS Accountancy sa Divine Word College sa Legazpi City, malapit na sana ang kanyang graduation—isang buwan na lang. Ngunit sa halip na sabay-sabay silang umakyat ng kanyang pamilya sa entablado, sa huling hantungan na siya inihatid.

Gabi ng insidente, bandang alas-singko ng hapon, nagpaalam si Rhea sa kanyang ina upang kunin ang perang pinadala ng kanyang kuya sa isang remittance center. Nangako siyang agad babalik. Ngunit sa pag-alis niyang iyon, hindi na siya muling nakita pang buhay.

Kinagabihan, nang hindi pa siya dumarating at hindi na rin makontak, nagsimula nang kabahan ang kanyang ina. Sa tulong ng mga kaanak at kabarangay, agad silang naghanap. Hanggang sa isang tiyuhin at kapatid ni Rhea ang nakapansin ng mga patak ng dugo sa daan. Sinundan nila ito—at doon nila natagpuan ang bangkay ng dalaga. Basag ang mga pangarap at umiiyak ang mga puno sa katahimikan ng masukal na lugar kung saan siya iniwan.

Maraming sugat sa kanyang leeg, tiyan, batok, siko, at mga kamay—palatandaan ng pagdepensa at matinding karahasan. Mas masakit pa, may indikasyon ng panggagahasa. Ang kanyang damit ay nakataas, at ang pantalon ay nakababa. Ang kwento ng pagsusumikap at dangal, natapos sa isang gabing puno ng dahas.

Sa pagsisimula ng imbestigasyon, isang testigong si “RJ” ang lumapit sa pulisya. Ayon sa kanya, may nakita siyang lalaking duguan, may dalang itak, at nagmamadaling umalis sa lugar. Sa pamamagitan ng rogue gallery ng pulisya, positibo niyang itinuro ang lalaki—si Ariel Marbella, 24-anyos, dating kaklase ng kuya ni Rhea.

Walang permanenteng trabaho si Ariel. May rekord na rin ito ng pagnanakaw noong 2019. Ayon sa mga ulat, lasing siya nang araw na iyon at nakipag-away bago mawala. Nang puntahan ng pulisya sa kanilang bahay, hindi na siya doon nahuli. Nagtago siya sa bundok, ngunit matapos ang tatlong araw ng tuloy-tuloy na paghahanap, natagpuan siya—mahina, gutom, at wala nang damit.

Sa kabila ng pagkakadakip, itinanggi ni Ariel ang krimen. Ayon sa kanya, natakot lamang siya kaya nagtago. Ngunit hindi nito maipaliwanag kung bakit duguan siya nakita, at kung nasaan na ang ginamit niyang itak.

Pagkalipas ng mahigit isang buwan, lumabas ang resulta ng DNA test—at positibo. Nagmatch ang DNA ni Ariel sa sample na nakuha sa katawan ni Rhea. Lalong pinatibay ang kaso laban sa kanya, at sinampahan siya ng rape with homicide, attempted rape, at frustrated homicide.

Hindi lang si Rhea ang muntik maging biktima. Lumantad rin ang isa pang dalaga, si Karen, na minsan ding tinangkang saktan at gahasain ng parehong lalaki. Nagpumiglas siya, at pinalad na makatakas. Ngunit hindi niya makakalimutan ang mukha ng sumalakay sa kanya—at iyon ay ang parehong taong pumatay kay Rhea.

Lumalabas ngayon na si Ariel ay matagal nang may itinatagong dilim. Kung hindi siya naaresto, ilang Rhea pa kaya ang maaari niyang mabiktima?

Hindi matatawaran ang sakit na nararamdaman ng pamilya ni Rhea. Ang kanyang ina, na minsang nangangarap na makita ang anak sa entablado ng graduation, ay isang larawan na lang ang nahagkan sa araw ng pagtatapos. Binanggit siya at binigyan ng posthumous recognition, ngunit luha na lamang ang kayang ibuhos sa puntod ng anak na minsang naging ilaw ng kanilang tahanan.

Nagpaabot ng tulong si Senator Raffy Tulfo—sinagot ang gastos sa punerarya, pagpapalibing, at nagbigay ng puhunan sa pamilya ni Rhea. Ngunit anong tulong ang kayang pumuno sa puwang na iniwan ng isang anak na binigyan ng lahat?

Hanggang ngayon, patuloy pa ring dinidinig sa korte ang kaso. Ngunit sa dami ng ebidensya at testimonya, mahihirapan nang makalusot ang akusado. Ang hinihiling na lang ng pamilya ni Rhea—ang hustisya. Ang katarungan para sa isang anak na walang ibang hinangad kundi makapagtapos, makapagtrabaho, at maiahon ang kanyang pamilya mula sa kahirapan.

Ang kwento ni Rhea ay paalala sa atin kung gaano kahalaga ang kaligtasan ng kababaihan. Isa rin itong sigaw para sa mas mahigpit na pagprotekta sa mga walang laban. Sa kanyang alaala, huwag na sanang may isa pang batang babae ang mangarap lang—para pagkatapos, ay biglang agawan ng karapatan mabuhay.

Sa huli, mananatili sa puso ng kanyang pamilya at kaibigan si Rhea. Hindi na siya maibabalik, ngunit sa bawat paghakbang ng katarungan, ang kanyang tinig ay mananatiling buhay—humihingi ng hustisya, para sa sarili niya, at para sa mga tulad niyang pinutol ang pangarap nang wala man lang laban.