I. Ang Sandali ng Kalungkutan

Ang araw ng seremonya ng pamamaalam para kay Eman Atienza, anak ng batikang host at mamamahayag na si Kim “Kuya Kim” Atienza, ay hindi lamang simpleng pagtitipon; ito ay isang pambansang sandali ng pagdadalamhati. Ang lugar ay nabalot ng mabigat na kalungkutan, ngunit kasabay nito, ng pag-ibig at paggalang. Sa gilid ng bulwagan, matatagpuan ang mga kandilang nakasindi at mga puti’t dilaw na bulaklak—mga simbolismo ng kapayapaan at bagong pag-asa—na tila nagbibigay-liwanag sa paligid. Ang mga larawan ni Eman, na nakangiti, ay nakatayo bilang matibay na paalala ng kabutihan at saya na iniwan niya sa mundong ito. Sa pagdating ng pamilya, kaibigan, at mga nagmamahal, ramdam agad ang bigat ng damdamin. Tahimik ang lahat, nagpupugay sa isang kabataang nag-iwan ng malalim na bakas sa puso ng marami.

II. Ang Pagbagsak ng Isang Icon

Nang sumapit ang oras ng mga mensahe, tumayo si Kim Atienza. Kilala siya ng sambayanan bilang si Kuya Kim—ang laging masigla, matalino, at inspirasyon sa telebisyon. Ngunit sa sandaling iyon, ang public persona ay nawala; tanging isang ama na wasak at sugatan ang puso ang nakatayo sa harap. Nag-umpisa siyang magsalita, halatang pilit na pinipigilan ang luha, ngunit hindi niya napigilang tuluyang mapahagulhol habang sinisimulan ang kanyang huling mensahe. Ang bawat salita ay puno ng lalim ng sakit, at ang bawat patak ng kanyang luha ay dama ng lahat ng naroroon ang bigat ng isang ama na nawalan ng pinakamamahal. Maririnig ang sabay-sabay na paghikbi ng mga dumalo, patunay sa tindi ng damdaming bumabalot sa lugar.

III. Ang Pasasalamat at Ang Pag-alala

Nagsimula si Kuya Kim sa isang taos-pusong pasasalamat. Pinuri niya ang lahat ng mga taong nagbigay ng oras, panalangin, at matinding suporta sa kanilang pamilya sa gitna ng mabigat na pagsubok. Aniya, sa kabila ng matinding sakit, ang pagmamahal at panalangin ng mga tao ang naging sandigan at nagbigay-lakas sa kanila upang ipagpatuloy ang bawat araw. Ang kanyang tinig ay nanginginig, ngunit ang mensahe ng pasasalamat ay buo at malinaw.

Ngunit ang emosyon ay tuluyang bumigay nang simulan niyang alalahanin ang kanilang mga alaala ni Eman. Inilarawan niya ang mga tawanan, ang mga kwentuhan, at ang simpleng sandaling magkasama sila bilang mag-ama. Inalala niya kung paano niya tinuturuan si Eman ng mga trivia, kung paano sila nagbibiro, at kung gaano niya pinahahalagahan ang bawat pagkakataon. “Napakabilis ng panahon,” aniya, “Parang kahapon lang, Anak, hinahatid kita sa school, tinuturuan kita ng mga trivia, at sabay tayong nagtatawanan. Hindi ko akalaing ganito kabilis ang lahat.”

IV. Ang Huling Hiling at Pangako

Sa pagitan ng kanyang mga hikbi, may isang sentensya si Kuya Kim na kumurot sa puso ng lahat: “Kung mabibigyan lang ako ng isa pang pagkakataon, yayakapin kita ng mas mahigpit. Hindi kita malilimutan, Emman. Mananatili kang buhay sa aming mga puso.” Ang mga salitang ito ay tila pumutol sa katahimikan, na nagpaalala sa lahat ng naroroon sa walang katapusang pag-ibig ng isang magulang. Kahit na nahihirapan na siyang magsalita, ipinagpatuloy ni Kuya Kim ang kanyang mensahe, sinabing kahit wala na si Eman sa pisikal na anyo, mananatili itong buhay sa kanilang mga alaala at sa bawat taong nakasama at nakilala niya. “Ang kabutihan ni Eman ay hindi kailanman mawawala,” dagdag niya. “Ang kanyang liwanag ay magpapatuloy sa bawat taong nakaalala sa kanya.”

V. Panalangin ng Pagtanggap at Pag-asa

Sa pagtatapos ng kanyang mensahe, pinilit ni Kuya Kim na maging matatag. Sa halip na tuluyang magpaubaya sa kalungkutan, itinayo niya ang kanyang sarili at sabay na nagdasal para sa kaluluwa ng anak. Sa kanyang panalangin, humingi siya ng kapayapaan at hiniling na sana ay magpatuloy ang kabutihan at inspirasyon na iniwan ni Eman. “Panginoon, salamat sa buhay ng aking anak,” ang kanyang taimtim na salita. “Alam kong siya ay nasa mabuting kamay na. At bagaman mahirap tanggapin, nagpapasalamat ako sa bawat sandali na ibinigay Mo sa amin. Emman, anak, magpahinga ka na. Ang iyong liwanag ay mananatili.” Ang kanyang tinig ay mababa, puno ng emosyon, ngunit may halo nang pagtanggap at pananalig.

VI. Ang Pagpapalaya ng mga Puting Lobo

Pagkatapos ng madamdaming mensahe ni Kim, sumunod ang isa sa pinaka-emosyonal at sagradong bahagi: ang pagpapalaya ng mga puting lobo. Isa-isang inabot sa kamay ng bawat dumalo ang mga lobo na sumisimbolo sa pag-asa, kapayapaan, at sa pagpapalaya sa kaluluwa ni Eman tungo sa kanyang bagong tahanan. Habang sabay-sabay na nagpalipad ng mga lobo ang pamilya at mga kaibigan, unti-unti itong pumailanlang sa kalangitan. Sa bawat paglipad ng lobo, tila may kasamang bulong ng mga panalangin at mga salitang hindi na kayang bigkasin dahil sa matinding sakit.

Si Kuya Kim ay tahimik na nakatingala sa langit. Sa kanyang mga mata, mababakas ang matinding pangungulila, ngunit naroon din ang pagtanggap at pag-asa. Mahigpit niyang hawak ang larawan ng kanyang anak, at sa tinig na halos pabulong, binigkas niya ang kanyang huling paalam: “Hanggang sa muli, Anak. Sa araw ng ating muling pagkikita.” Ang sandaling iyon ay tila ginabayan ng kalikasan; ang sinag ng araw ay tila dumampi sa paligid, parang yakap ng langit sa pamilyang nagluluksa.

VII. Ang Pangako ng Patuloy na Pag-ibig

Bago tuluyang lisanin ang lugar, lumapit si Kim sa puntod ng anak. Maingat niyang inilapag ang isang puting bulaklak at sandaling pumikit. Sa kanyang isip, muling dumaan ang lahat ng masasayang alaala. Tahimik niyang binigkas, “Anak, salamat sa lahat. Salamat sa pag-ibig, sa mga aral, at sa tuwa na binigay mo sa amin. Hindi ko alam kung kailan tayo muling magkikita, pero alam kong darating din ang araw na iyon.”

Sa huli, isang ngiting puno ng lungkot ngunit may halong pag-asa ang lumabas sa kanyang labi. Alam ni Kim na patuloy siyang mamumuhay na dala ang alaala ni Eman. Ang gabing iyon ay nagtapos sa tahimik na pagninilay. Ngunit sa bawat puso ng mga dumalo, nakaukit na ang aral ng sandaling iyon: Ang buhay ay maikli, ang pag-ibig ay walang hanggan, at ang mga alaala ng mga mahal natin sa buhay ay mananatiling liwanag sa gitna ng kadiliman. Si Eman ay naglakbay na patungo sa kanyang kapayapaan, habang si Kuya Kim ay nagpatuloy sa kanyang paglalakbay dito sa mundo dala ang walang hanggang pagmamahal ng isang ama sa kanyang anak.