“Ang Aparisyon sa Silyang Kahoy” – Sa isang lumang bahay sa Vigan. Sa isang bahay ng pamilya Rodriguez, may isang silyang kahoy na ipinagbawal upuan. Nakalagay ito sa ilalim ng lumang larawan ng isang matandang babae.Ngunit isang gabi, ang bunsong anak, si Elia, ay naupo roon habang naglalaro.Kinabukasan, siya’y tahimik, parang tulala. Sa kanyang papel sa eskwela, isinulat niya: “Ayaw po niyang may umupo sa silya. Sa sunod, ako naman ang mananatili.”

Ang Lumang Bahay ng Pamilya Rodriguez

Sa kalsadang nilalakaran ng mga turista sa makasaysayang lungsod ng Vigan, may isang lumang bahay na hindi kabilang sa karaniwang destinasyon. Nakapailalim sa lilim ng matataas na punong kahoy, ang tahanan ng pamilya Rodriguez ay tila nakatigil sa panahon — may malalaking bintanang kahoy, kupas na kurtina, at mga kasangkapang hindi na ginagalaw.

Ngunit higit sa lahat, may isang bagay sa loob na lubhang kinatatakutan ng mga nakatira — isang silyang kahoy, inilagay sa ilalim ng larawan ng isang matandang babae. Ang bilin ng matatanda: huwag na huwag uupuan.

Ang Bawal na Silya

Ayon sa matagal nang kwento sa pamilya, ang silyang kahoy ay pag-aari ng matriarka ng angkan — si Donya Leticia, isang mahigpit at mapagmataas na babae noong kanyang kabataan. Simula nang siya’y bawian ng buhay, ang kanyang larawan ay inilagay sa itaas ng kanyang silya, tila bantay ng sariling trono.

Hindi ito inuupuan, hindi tinatabihan, at hindi ipinapagalaw — isang panuntunang mahigpit na sinusunod ng bawat henerasyon.

Isang Gabing Walang Malisya

Isang gabi ng tag-ulan, habang naglalaro si Elia, ang bunso sa mga apo, ay naupo sa silya — walang malay sa kasaysayang bumabalot dito. Ayon sa kanyang ate, tila wala lang iyon; nagpatuloy si Elia sa pagguhit at pagkukuwento ng mga kathang-isip.

Ngunit kinabukasan, may kakaibang pagbabago. Tahimik si Elia. Hindi na siya tumatawa. Ang mga mata niya ay walang sigla, at tila malalim ang iniisip — isang anim na taong gulang na para bang nawalan ng kabataan.

Ang Babala sa Papel

Sa eskwela, habang isinasagawa ang pagsusulat, napansin ng guro na may isinulat si Elia na hindi kasama sa takdang-aralin.
Nakasulat doon:
“Ayaw po niyang may umupo sa silya. Sa sunod, ako naman ang mananatili.”

Ang papel ay ibinalik sa magulang — nagdulot ng kaba at kalituhan. Sino ang tinutukoy ni Elia? Bakit ganoon ang sinabi niya?

Ang Biglaang Pagkawala

Makalipas ang tatlong araw, nagising ang pamilya sa tahimik ngunit nakapangingilabot na katotohanan: wala si Elia sa kanyang kama. Walang sirang bintana, walang bakas ng sapilitang pagpasok, at walang narinig na ingay ng labas-pasok sa bahay.

Nang buksan ang CCTV ng gabi, lumutang ang isang tanawin na hinding-hindi nila makakalimutan.

Ang Huling Kuha

Sa footage, si Elia ay makikitang lumalakad nang dahan-dahan papunta sa sala. Walang takot, walang alinlangan. Umupo siya sa silya sa ilalim ng larawan ni Donya Leticia — at saka ngumiti.

Ilang segundo ang lumipas, unti-unti siyang naging malabo, parang nalulusaw sa hangin. Hanggang sa tuluyang wala na.

Ang mga ilaw ay hindi kumurap, ang silya ay nanatiling tahimik, at ang larawan sa itaas ay tila mas malalim ang ngiti.

Ang Panibagong Aparisyon

Mula noon, gabi-gabi tuwing hatinggabi, sinasabing may maririnig na mahinang pag-iyak sa sala. Kapag may sumilip, makikita ang isang aninong bata na nakaupo sa silya. Ngunit kapag nilapitan — wala na ito.

Marami ang nagtangkang ipabendisyunan ang bahay, ngunit ang mga pari at espiritistang dinala ay umalis na may mabigat na damdamin, sinasabing ang presensya sa loob ay hindi basta-basta.

Ang Tanong na Hindi Masagot

Hanggang ngayon, walang sagot sa kung anong nangyari kay Elia. May nagsasabing baka espiritu ni Donya Leticia ang humihiling ng kapalit. May iba namang naniniwala na ang silya ay isa nang portal — isang tagpuan ng mundo ng mga buhay at ng mga ligaw na kaluluwa.

Ngunit isang bagay ang tiyak: ang pagkawala ni Elia ay hindi basta aksidente. Ito ay konektado sa silya, sa larawan, at sa tahimik ngunit mapagmatyag na kasaysayan ng lumang bahay.

Isang Pamilyang Pilit Kumakapit

Sa kabila ng trahedya, nanatili pa rin ang pamilya Rodriguez sa bahay. Para sa kanila, ang pag-asa ay hindi dapat mawala. Inilagay nila ang isang maliit na altar sa tapat ng silya, umaasang balang araw… babalik si Elia.

Ang Silya na Hindi Na Muli Uupuan

Ngayon, ang silyang kahoy ay tinatakpan ng puting tela. Ngunit sa mga bisitang dumadaan, may ilan na nagsasabing nakikita pa rin nila ang anyo ng isang batang babae, nakaupo, nakayuko, at umiiyak.

Ang lumang bahay sa Vigan ay nananatiling tahimik sa araw — ngunit sa gabi, sa loob ng kanyang lumang sala, may kwento ng pagkawala at panaghoy na walang katapusan.

At sa ilalim ng larawang iyon, may isang silyang kahoy na hindi kailanman dapat lapitan muli.