“Ang Bintana sa Gabi” – Sa isang apartment sa Manila. Sa isang apartment sa Sampaloc, isang estudyante ang laging nakakakita ng babaeng nakasilip sa bintana ng kabilang unit, tuwing alas-tres ng madaling-araw. Walang ilaw, walang ingay — pero laging nakatitig.

Isang Gabi, Isang Bintana, Isang Titig

Sa mataong distrito ng Sampaloc, Manila, nakatayo ang isang lumang apartment na tila isa lamang sa maraming nakapilang gusali sa lungsod. Ngunit sa gitna ng karaniwang gising ng lungsod, may isang estudyanteng nakaranas ng hindi karaniwang gabi — gabi ng katahimikan, kilabot, at isang bintanang tila may sariling buhay.

Ang Paulit-ulit na Aparisyon

Araw-araw, si Marco, isang college student na nangupahan sa gusaling iyon, ay nauuwi nang huli mula sa kanyang review classes. Tuwing alas-tres ng madaling-araw, habang siya’y nagpapahinga sa kanyang maliit na kwarto, napapansin niya ang isang aninong nakasilip mula sa bintana ng kabilang unit.

Isang babae. Tahimik. Walang ilaw. Walang galaw. Pero laging naroon. Nakamasid. Nakatingin sa kanya.

Ang Kakaibang Presensya

Sa una’y inakala ni Marco na isa lamang itong matandang residente na mahilig magpuyat. Ngunit sa paglipas ng mga linggo, napansin niyang iisa ang oras, iisa ang postura, at iisa ang ekspresyon ng babae. At higit sa lahat — tila wala itong nilalayuan ng tingin kundi siya.

Sinubukan niyang huwag pansinin. Tinakpan niya ng kurtina ang bintana. Ngunit gabi-gabi, kahit pa lumabas siya upang makaiwas, pagbalik niya, naroon pa rin ito. Hindi siya tinatantanan.

Ang Gabing Naglakas-loob

Hanggang sa isang gabi, nagdesisyon si Marco na harapin ang hiwagang bumabagabag sa kanya. Tinunton niya ang unit kung saan niya laging nakikita ang babae. Tumigil siya sa harap ng pinto, kumatok nang marahan ngunit mariin.

Bumukas ang pinto. Isang matandang lalaki ang sumilip — maputla, nanlalalim ang mata, at halatang matagal nang balisa. Ngunit ang mas nakakagulat ay ang tanong ng matanda:
“Nakikita mo siya?”

Ang Lihim ng Silid

Dinala siya ng matanda sa loob ng unit. Malinis ngunit lumang-luma ang paligid. Sa kwarto kung saan laging nakasilip ang babae, naroon pa rin ang bintana — at isang lumang litrato sa mesa. Isang babae, bata pa, may malungkot na ngiti. Sabi ng matanda, iyon ang anak niya.

“Dito siya… nagtapos,” sambit ng matanda, habang itinuturo ang sulok ng silid. “Hindi niya kinaya ang bigat ng mundo. At mula noon… gabi-gabi siyang dumudungaw. Para bang may hinihintay.”

Ang Huling Gabi ni Marco

Makalipas ang ilang araw, napagdesisyunan ni Marco na lumipat ng apartment. Bago ang kanyang huling gabi, pinanood niyang muli ang bintana — at naroon pa rin ang babae, mas malinaw ang anyo, ngunit mas malungkot ang mga mata.

Bago matulog, tinakpan niya ng karton ang kanyang sariling bintana, umaasang iyon na ang katapusan ng mga gabi ng pagmasid.

Isang Bakas ng Hiling

Kinabukasan, habang pinupulot ang kanyang gamit, napansin niya ang isang bagay sa salamin. May gasgas — tila isinulat gamit ang matulis na kuko. Dahan-dahan niyang binasa ang mga salita:
“Wag mo akong iwan.”

Pag-alis na May Tanong

Umalis si Marco nang tahimik, bitbit ang tanong: Sino ang hinihintay ng babae? Siya ba? O isa lang siya sa mga ginugulo ng kaluluwang di pa natatahimik? Ngunit anuman ang totoo, alam niyang sa maliit na unit na iyon, sa isang bintanang lumang-luma, may isang presensyang nananatiling gising sa alas-tres ng madaling-araw.

Ang Kwento ng Hindi Makabitaw

Hanggang ngayon, may mga bagong umuupa sa apartment na iyon. At sa mga kwento ng ilang estudyante, minsan daw, kapag madaling-araw, may maririnig na mahihinang yabag sa kahoy na sahig. O kaya’y may makikitang repleksyon sa salamin — ng isang babaeng nakatingin, parang nag-aabang.

At kung sakaling mata mo’y mapadako sa kabilang bintana, at may nakita kang matang nakatitig… tanungin mo ang sarili mo:
“Ako ba ang hinihintay niya?”