“Ang Pag-ibig sa Kabila ng Lahat”

Sa isang tahimik na hapon, mahigpit na hinawakan ni Carlo ang kamay ng babaeng nililigawan niyang si Jean. Halos kumakabog ang dibdib niya sa kaba. Ngayon ang araw na ipapakilala siya sa mga magulang nito—isang sandali na matagal na niyang pinaghahandaan.

Si Carlo, isang tinapay vendor, at si Jean, isang guro sa high school, ay nagkakilala dahil siya ang supplier ng tinapay sa cantina ng paaralan. Walong buwan na siyang nililigawan si Jean at ngayon, nakarating sila sa puntong ipakikilala siya sa pamilya nito.

“Sa tingin mo ba matatanggap ako ng mga magulang mo, Gen?” tanong ni Carlo habang titig sa mata ng babae.

“Huwag kang kabahan. Nandito naman ako. Hindi kita iiwanan,” sagot ni Jean, at ngumiti.

Pinagpalakas nito ang loob ni Carlo. Hinaplos niya ang pisngi ni Jean at ngumiti. “Sige, umaasa ako sayo. Lalakasan ko pa ang loob ko.”

Tumango si Jean, nauna siyang pumasok sa gate ng bahay. Pigil ang hininga ni Carlo habang sinusunod ang babae hanggang sa makapasok sila. Sa una, tahimik sa loob, ngunit sandali lang, lumabas ang ina ni Jean na may kataba at natutop ang labi sa unang pagkakita kay Carlo.

“Oh anak, natagalan ata ang uwi mo galing paaralan. May ginagawa lang po kami, ma. Nga po pala, si Carlo po, manliligaw ko,” pakilala ni Jean.

Tumalikod si Carlo, kinikimkim ang kaba. Napalunok siya nang lumapit ang ama ni Jean—isang matangkad, baritong lalaki, na may puno ng tato sa kaliwang balikat. Halos papatay ang tingin nito nang dumapo sa kanya.

“Anong pangalan mo?” malamig na tanong ng ama, habang nakaupo sa kawayang upuan.

“Magandang hapon po, sir. Ako po si Carlo. Nililigawan ko po si Gene at pumunta po ako rito para hilingin ang basbas ninyo,” sagot ni Carlo, ngunit hindi niya napigilang mautal sa huling bahagi.

Tinignan siya ng ama mula ulo hanggang paa at muntik pang magalit dahil sa suot niyang damit—lukot at simpleng damit lamang, dala ng pagmamadali at kaba.

“Hindi rin naman lingid sa kaalaman mo na hindi ikaw lang ang manliligaw ng anak ko, ‘di ba?” tanong ng ama ni Jean.

“Opo, sir. Mahal ko po ang anak ninyo at seryoso po ako kay Gene. Handa rin po akong maghintay hanggang payag po kayo sa amin,” sagot ni Carlo, pinilit na maging matapang.

Ngunit hindi natuwa ang ama. “Saan ka naman kumuha ng lakas ng loob? Ang anak ko ay propesyonal, may maayos na trabaho. Ikaw, taga-deliver lang ng tinapay?”

Pakiramdam ni Carlo ay parang bumagsak ang langit sa kanya. Napahiya siya sa panghuhusga ng ama. Subalit, matatag ang puso ni Carlo at pinilit niyang ipakita ang kanyang sinseridad.

“Desente naman po ang kinikita ko, sir. Nakakahiya man po sa inyo, nakapagtaas po ako ng kabuhayan namin. Mapapakain ko po si Gene ng maayos tulad ng ibang manliligaw niya. Yun lang po ang nais ko,” matapang na sagot ni Carlo.

“Yun lang? Mabubuhay ba ng mga tinapay mo ang anak ko? At mga magiging apo ko kung sakali?” galit na tanong ng ama, ngunit si Jean at ang ina nito ay pinigilan ang tensyon.

Ngunit si Carlo ay hindi umatras. “Sir, hindi ko po kailangan maging engineer, doktor, o abogado. Ang tanging hangad ko lang po ay mahalin si Gene at siguraduhing hindi siya magugutom. Desente at masipag po ako,” sagot niya ng may buong puso.

Tumango si Jean, at ang ina nito ay ngumiti nang bahagya, ipinapakita ang suporta. Ngunit malinaw pa rin ang istrikto at matigas na personalidad ng ama.

“Umalis ka na, sir. Ayaw kita para sa anak ko,” utos ng ama.

Tumango si Carlo, nahihiya ngunit may tiwala sa pagmamahal ni Jean. “Naiintindihan ko po, sir. Aalis na po ako.”

Bago umalis, huling tingin niya kay Jean. Ang babae ay umiyak, ngunit alam ni Carlo na ang pagmamahal nila ay higit pa sa panghuhusga at hadlang ng magulang.

Sa labas ng bahay, suminghap siya ng malalim. Bagamat nanliit sa mata ng ama ng babae, alam niya na ang lakas ng loob, sinseridad, at pagsisikap ay hindi nasusukat sa yaman o posisyon, kundi sa puso.