Hindi inaasahan: Mark Andy Pedere, kilalang mahiyain noon, ngayon ay naging boses ng buong batch 2025. Ayon sa isang kaibigan niya, may kwento raw sa likod ng kanyang biglang confidence!!

Sa gitna ng masigabong palakpakan sa graduation ceremony ng Batch 2025 sa UP Diliman, isang pangalan ang biglang umani ng matinding pansin—Mark Andy Pedere. Hindi lamang dahil siya ang itinanghal na valedictorian, kundi dahil ang halos lahat ng nakakakilala sa kanya ay alam ang totoo: Si Mark ay dating tahimik, mahiyain, at halos hindi nagsasalita sa harap ng maraming tao.

Kaya nang tumayo siya sa entablado upang magbigay ng talumpati, maraming estudyante at guro ang napanganga sa gulat. Ang dating “background character” sa classroom, ngayon ay naging boses ng buong batch. Pero ang mas nakakaintriga: ayon sa isang malapit na kaibigan ni Mark, may kwento raw sa likod ng kanyang kamangha-manghang pagbabago.

Sa kanyang talumpati, malinaw at matatag ang tinig ni Mark habang ipinapahayag ang kanyang pasasalamat, mga natutunan, at panawagan para sa pagkakaisa sa gitna ng pagkakaiba. Ngunit hindi niya nabanggit ang isa sa pinakamahalagang dahilan kung bakit siya nagbago—isang bagay na isiniwalat ng kanyang kaibigang si Lance (di tunay na pangalan) sa isang panayam pagkatapos ng seremonya.

Ayon kay Lance, si Mark ay hindi palaging confident o determinado. Noong mga unang taon nila sa unibersidad, si Mark ay palaging nakaupo sa likod ng classroom, madalas nag-iisa sa cafeteria, at bihirang magsalita sa mga group discussions. Pero isang insidente raw ang naging turning point ng lahat.

“Noong second year kami, muntik nang mag-drop si Mark dahil sa depression,” pagbubunyag ni Lance. “Pero isang professor ang tumawag sa kanya after class at sinabi sa kanya, ‘Hindi mo kailangan maging maingay para maging mahalaga ang boses mo.’ Doon siya nag-umpisang maniwala na kahit tahimik siya, may halaga ang sinasabi niya.”

Simula noon, unti-unti raw nagbago si Mark. Nagsimulang sumali sa mga small group discussions, lumahok sa mga community outreach programs, at sa huling taon, naging bahagi pa ng student council. Ngunit hindi ito naging madali—maraming gabi raw na nagdududa pa rin siya sa sarili, at paulit-ulit tinatanong kung karapat-dapat ba siyang mapansin.

“Isang gabi, sinabi niya sa akin, ‘Kung may isang taong mahiyain na tulad ko na maririnig ang boses ko at ma-inspire, sulit na ang lahat ng takot ko,’” dagdag pa ni Lance.

Ang mensahe ni Mark sa kanyang talumpati ay naging simbolo ng pag-asa para sa maraming estudyanteng nakakaramdam ng hindi sapat, ng hindi naririnig, o ng hindi tumatama sa inaasahan ng mundo. Marami sa mga nakapakinig ay nagsabing ito na marahil ang isa sa pinakamatapat at makataong graduation speech na kanilang narinig.

“Hindi ako palaging matapang,” ani Mark sa huling bahagi ng kanyang speech, “pero natutunan ko na ang tapang ay hindi lang pagsigaw—minsan, ito’y pagpiling magsalita kahit nanginginig ka.”

Sa pagtatapos ng seremonya, maraming estudyante ang lumapit kay Mark para magpasalamat. Ang ilan ay tahimik lang na yumakap, habang ang iba’y lumuluha pa habang sinasabi, “Salamat. Parang kwento ko rin ‘yan.”

Ang kwento ni Mark Andy Pedere ay paalala na ang mga tunay na lider ay hindi palaging ang pinakamalakas ang tinig—kundi iyong mga matiyagang pinipiling magsalita, hindi para sa sarili lamang, kundi para rin sa iba.

At sa bawat tahimik na estudyante na nananatiling nasa likod ng silid, baka sila na ang susunod na tatayo sa entablado—dala ang kwento ng tapang na hindi kailanman sumigaw, pero narinig ng lahat.