KWENTO NI TIBURSIO ALONSO — “ANG LALAKI SA HULING BIYAHE”

Sa mata ng Barangay San Felipe, si Tibursio Alonso, 72, ay isang ordinaryong matandang halos hindi na makalakad nang hindi kumakapit sa tungkod. Dating engineer. Biyudo. Tahimik. At, ayon sa karamihan, isa nang kaluluwang unti-unting kinakain ng lungkot.

Araw-araw, makikita siyang nakaupo sa lumang silyang kahoy sa harap ng kanyang bahay—nakabukas ang bintana ngunit laging kulang sa sigla. Laging hawak ang lumang portrait ng asawa niyang si Dolores, na pumanaw sampung taon na ang nakalipas. Tuwing umaga, maririnig ang mahinang bulong ng matanda:

“Dolores… kung nandito ka lang.”

At iyon ang bulong na narinig ni Lia Monteverde, 27, isang caregiver na nakatira sa tapat. Sanay siya sa tanawin—ang tahimik na matanda, ang lungkot na hindi masabi, at ang pag-asang unti-unti nang nauupos. Kaya araw-araw siyang dumadaan bitbit ang supot ng mainit na pandesal.

“Magandang umaga po, Mang Tibursio,” bati niya.

“Lia, napakabait mo talaga…”

Sa totoo lang, si Lia ang tanging taong nakakausap ni Tibursio. Siya ang nagsisilbing anak, apo, at kaibigan nitong wala nang pamilya sa paligid.

Pero isang araw, habang kumakain sila, biglang nagsalita ang matanda:

“Lia… ngayong Sabado, kailangan kong bumiyahe.”

Nagulat ang babae. “Ha? Saan po?”

Malalim ang buntong-hininga ni Tibursio.
“Apo kong si Hannah… magtatapos na sa kolehiyo. Sampung taon ko siyang hindi nakita.”

At doon nabasag ang puso ni Lia.

Para kay Tibursio, sampung taon ang nagdaan na halos hindi niya namamalayan—panahong nilamon ng sakit, katandaan, at pagdadalamhati nang pumanaw si Dolores. Doon din nalamang lumayo ang loob ng kanyang anak at lumipat sa Australia kasama ang apo.

“Ito na ang pagkakataon ninyo,” sabi ni Lia habang hinahaplos ang balikat ng matanda. “Hindi pa huli para bumawi.”

Ngumiti si Tibursio. Marahang, mahina, pero may pag-asa.

ANG PAGHAHANDA SA PAG-ALIS

Sa mga sumunod na araw, sama-sama ang buong barangay sa pagtulong sa kanya. Si Lia—bumili ng bagong polo.
Si Lando—ang tricycle driver na mayutang na loob sa matanda, nag-ayos ng gamit at gamot.
Ang mga kapitbahay—nagbigay ng mga bilin, encouragement, at pagkain.

Pero sa likod ng lahat, malinaw sa kanilang mga mata:
Delikado ang biyahe para sa isang matandang may sakit sa puso.

Ngunit determinado si Tibursio.

“Kahit isang araw lang, Lia… gusto kong makita ulit ang apo ko.”

ANG HULING BIYAHE

Dumating ang araw ng alis.

Maaga silang umalis ni Lando papuntang airport. Malinis ang suot niyang polo, maayos ang buhol ng sinturon, ngunit bakas na bakas ang karupukan ng kanyang katawan. Hawak niya ang lumang relo ni Hannah—regalo noong 10th birthday nito.

Sa loob ng airport, halos mabunggo na siya ng mga nagmamadaling pasahero.

“Ang bagal naman,” narinig niyang sabi ng isang lalaki.

Hindi na lang siya umimik. Marahan, paika-ika, pero diretsong naglakad.

Maya-maya, isang babae ang lumapit. May edad, naka-blazer, mukhang negosyante.

“Sir, okay lang po ba kayo?”
Siya si Mrs. Vidal, isang pasaherong matagal nang nakatingin sa kanya.

“Ayos lang ako, hija,” sagot ng matanda. “May graduation ang apo ko.”

Sandaling ngumiti si Mrs. Vidal. “Ang swerte naman niya.”

Ngunit bago pa sila magpatuloy, biglang nag-announce ang speaker:

“Flight ZY453, now boarding.”

Tumayo si Tibursio. Kumapit sa tungkod. Huminga nang malalim.

Ito na.

Habang papalapit sa gate, napansin niyang sumusulyap-sulyap sa kanya ang tatlong flight crew:

Marco – pogi, maangas, tila celebrity kung umasta.
Gillian – nakakunot ang noo, halatang pagod at iritable.
Ero – mabait sana kung hindi sunod-sunuran sa dalawa.

Sa tingin ni Tibursio, ordinaryo lang sila. Ngunit hindi niya alam…
sa mismong paglutang niya sa eroplano, magbabago ang takbo ng buhay nila.

ANG TUNAY NA SIMULA

Paglapit niya sa boarding gate, napansin niyang tila nagtinginan ang tatlong flight crew.
May bulungan.
May mabilis na pagtitig.
At may isang bagay sa mukha nila na hindi maipaliwanag.

Hindi iyon inis.
Hindi rin iyon pag-aalala.

Ang pinakamalapit na salita?

Pagkilala.

“Good morning po, Sir,” bati ni Marco—na ngayon ay biglang naging sobrang magalang.

Napatigil si Tibursio.
May kakaiba. Hindi niya mawari.

Pagpasok niya sa eroplano, mabilis na sumenyas si Gillian kay Ero:

“Sigurado ka?”

At ang sagot ni Ero, mahina pero nanginginig:

“Walang duda. Siya nga.”

Nalaglag ang clipboard ni Gillian.

BAKIT? SINO BA SI TIBURSIO?

Habang inaakay nila si Tibursio papunta sa “special seat” na hindi niya in-request, nagdulot ito ng bulung-bulungan sa loob ng crew area.

“Bakit nandito siya? Akala ko nasa…?”
“Huwag kang maingay! Classified yan!”
“Pero bakit siya simpleng…-”

Naputol ang usapan.

Dahil sa puntong iyon, habang nakaupo si Tibursio at pinupunasan ang pawis, may isang lalaking biglang lumapit, may suot na dark suit, may ear piece.

Sumaludo.

“Sir Alonso. Welcome aboard.”

Napatingin si Tibursio sa lalaki. Naguluhan.

“Ako po ba ang tinatawag ninyo?”

Ngumiti ang lalaki.

“Sir…
isa po kayo sa huling natitirang founding engineer ng Aegis Project.”

Napatulala si Tibursio.

At doon, unti-unting nabuo ang larawan ng nakaraan:

Ang San Alberto Bridge — hindi lang tulay.
Ang “blueprint” na hawak niya sa bahay — hindi lang isa sa mga proyekto niya.
Ang misteryosong pagkawala ng ilang dokumento pagkatapos mamatay si Dolores…

At ang pinakakailangan niyang itago:

Tibursio Alonso—
ay hindi basta matanda.
Hindi basta engineer.
Isa siya sa iilang taong may hawak ng sikreto na kayang makapagpabago ng seguridad ng bansa.

At ngayong nasa eroplano siya…
may humahabol sa kanya.

Hindi niya sinasadya.
Hindi niya alam.
Pero ang pagnanais niyang makita ang apo?
Iyon ang nagtulak para matuklasan siya muli.

At dito magsisimula ang totoong kuwento—

isang paglalakbay na magbabalik sa kanyang pamilya…
pero maglalagay sa panganib sa mas marami pang tao.