Mahirap ang maging breadwinner. Ginagawa mo ang lahat para sa pamilya. Ngunit paano kung sa kabila ng lahat, niloloko ka lang pala ng taong pinakamamahal mo?

Ang amoy ng mamahaling pabango ni Clara ang unang sumalubong sa akin pagpasok ko ng pinto. Maluwag at malinis ang bahay namin. May bagong pintura, sariwang bulaklak sa mesa, ngunit mabigat ang hangin—parang may ulap na nakasabit sa itaas, nagbabanta ng ulan.

Galing ako sa opisina. Ang pawis sa aking likod ay patunay ng maghapong pagkayod. Ang anino sa ilalim ng aking mga mata ay marka ng bawat gabi ng pag-aalala.

“Nandiyan ka na pala, Leo,” bungad ni Clara. Hindi man lang siya umimik o tumayo mula sa supa. Nakatingin siya sa kanyang telepono, tila wala akong naririnig sa paligid.

“Oo, Clara. Galing sa trabaho,” sagot ko, pilit pinapagaan ang boses. Inilapag ko ang bag sa sahig. Tahimik lang. Ang bawat salita niya ay parang matatalim na kutsilyo:

“May nakita akong bag kanina, darling. Limitadong edisyon. Alam mo na. Bagay sa akin. Kung hindi ko bibilhin ngayon, baka maubusan ako.”

“Clara, kakasweldo ko lang. Hindi pa nga lumalabas ang kalahati ng buwan. Ang dami nating gastusin,” paliwanag ko. Ang pagod ay unti-unting napapalitan ng pagkabahala.

“Hindi mo ba ako mahal kung hindi mo kaya?” Matinding linya. Bumabaon sa puso ko. Tuwing pagtanggi ko, katumbas ito ng pagdududa sa pagmamahal niya.

Isang linggo ang lumipas, nabili ang bag. Ang pera ay parang lumipad sa hangin.

“Leo, nakita mo na ba ang bagong koleksyon ng Hermes? Ang ganda ng scarf nila. Perfect sa travel ko next month,” bulong niya.

“Travel? Saan naman tayo pupunta?” tanong ko, habang nag-aalangan.

“Ako lang sa Boracay kasama ang mga kaibigan ko. Nabook na nila ang flight at hotel. Ikaw na lang ang walang pambayad,” sagot niya, may ngiti sa labi na tila musika. Ngunit bawat nota ay may nakatagong gastos.

Napatingin ako sa kutsilyo na hawak ko sa paghihiwa ng gulay. Ang bigat ng realidad ay mas mabigat kaysa sa bakal.

“Clara, alam mo naman ang sitwasyon ko. Ang gastos sa bahay, pagkain, kuryente…”

“Kaya nga kailangan ko ng pera. Kung mahal mo ako, gagawan mo ng paraan. O baka hindi mo na talaga ako mahal,” sabi niya, mas matalim kaysa dati.

Nararamdaman ko ang paglamig ng aking mga kamay. Ang mundo ko ay nagdilim. Ang bawat salita niya ay sumisira sa natitirang pag-asa ko, nagtutulak sa akin sa desperasyon.

Kinagabihan, habang natutulog si Clara, kinuha ko ang lumang telepono. Nag-scroll ako sa mga job posting. Hindi ko kayang sabihin sa kanya ang totoo. Alam kong kung malalaman niya, gagamitin lang niya ang pera para sa luho.

Nagsimula ako bilang delivery rider. Ang lumang motorsiklo sa garahe ay muling nagkaroon ng buhay. Isang helmet, maskara, at delivery bag—ang bagong pagkatao sa gabi. Ang mga gabi at weekend na sana ay pahinga, ginugol ko sa kalsada.

Sa bawat paghahatid, may bahid ng kalungkutan sa mga mata ko sa ilalim ng helmet. Ang bawat sentimong kinikita ko ay may kasamang pagod, init, ulan, at trapiko. Ngunit sa isip ko, kahit hindi niya alam, ang sakripisyong ito ay para sa kanya. Para sa pamilya.

Isang gabi, may order sa pamilyang address namin. Ang puso ko ay kumabog. Sino ang mag-o-order sa sarili naming bahay? Bago pa man ako makapagsalita, sinigurado kong hindi ako makikilala. Helmet, mask, hood—lahat ay nakatago.

Tumunog ang kampanilya. Isang lalaki ang nagbukas, nakasuot ng bathrobe, buhok magulo. “Delivery lang, baby,” sabi niya.

At doon, lumitaw si Clara, nakasuot din ng bathrobe, walang pagkilala sa akin. Ang bawat patak ng pawis, bawat gabing puyat, bawat sentimong kinita ko—tila nawalan ng saysay. Ang order: mamahaling wine at dessert. Para sa pagdiriwang ng kanyang espesyal na gabi.

Ang puso ko ay nadurog sa ilalim ng helmet. Ang mga mata niya, ang ngiti niya, ang kawalan ng ideya sa sakripisyong ginawa ko—lahat ay tila isang patalim na bumabaon sa puso ko.