“May ilang kuwento na nagsisimula hindi sa pag-ibig, kundi sa kung paanong unti-unti nating natutuklasang may mga taong kayang palambutin ang pusong matagal nang naging bakal.”

Sa isang lungsod na hindi natutulog, sa gitna ng liwanag ng mga billboard at lakas ng trapik sa Makati, may babaeng tila perpekto ang lahat—isang babaeng hinahangaan, kinakatakutan, at madalas ay hindi maintindihan. Ang pangalan niya: Anna, 31, senior manager sa isang malaking kompanya. Marami ang nagsasabing napakasuwerte niya—mataas ang posisyon, malaki ang kita, may sariling condo sa prime location, at halos hindi matitinag ang reputasyon sa industriya. Ngunit ang hindi nila alam, ang bawat tagumpay na iyon ay nakaugat sa lupaing matagal niyang nilisan—ang lupaing pinag-ugatan ng lahat ng sugat, gutom, at pagbangon.

Lumaki si Anna sa isang maliit na inuupahang kwarto, kasama ang nanay niyang tindera at tatay na call center agent. Sa murang edad, alam na niya ang ibig sabihin ng pumili: pagkain o libro, gamot o pamasahe, tulog o pag-aaral. Tuwing may exam, kumakain siya ng instant noodles at maingat na umiwas magkasakit dahil alam niyang walang pera para magpa-checkup. Sa gabi habang ang mga kaklase niya ay nagpapahinga, siya’y gising, nakayuko sa second-hand na libro, hawak ang lumang ballpen na halos pumutok na ang spring.

Mahigit sampung taon niyang ginugol sa pagtatrabaho, pagpupuyat, at pagbangon mula sa bawat pagkatalo. At unti-unti, nakuha niya ang buhay na pangarap niya. Pero may kapalit. Ang puso niyang dati’y malambot at puno ng pag-asa, unti-unting tumigas—hindi dahil gusto niya, kundi dahil kailangan. Mabilis siyang magdesisyon, mahigpit sa emosyon, at sanay sumalo ng sunog kapag walang gustong humawak. Hindi nagtagal, tinawag siya sa opisina bilang Steel Anna.

At sa likod ng bansag na iyon, may bigat na hindi mabuhat kahit ng pinakamatapang. Hindi dahil masama siyang tao—kabaliktaran. Siya ang nauuna sa krisis, ang nag-aalsa ng responsibilidad, at ang babae na kapag bumigay ang iba, siya ang nananatili. Ngunit sa gabi, pagod mula sa trabaho at nakatingin sa salamin, may tanong na hindi mawala: “Ano bang mali sa akin?”

Hindi siya umiiyak. Hindi siya nagrereklamo. Pero sa katahimikan ng condo niya, ramdam niya—sa pag-ibig, madalas siyang talo.

Isang maulang gabi, galing sa sunod-sunod na board meetings, tinawagan siya ng kaibigan niyang si Ayn para sa birthday party ng asawa nito. Kung siya lang, uuwi na sana siya, maliligo, kakain, matutulog. Pero dahil hindi niya kayang tumanggi, nag-ayos siya at sumugod sa BGC na may tanong sa isip: “Bakit nga ba ako narito?”

At doon niya nakilala ang lalaking sisira—o magpapagaling—ng mundong itinayo niya.

Si Jude. Tahimik. Simple ang suot. Maganda ang ngiti, iyong hindi pilit. Walang yabang, walang pagpapakitang gilas. Lumapit ito habang nakatayo siyang mag-isa, hawak ang red wine.

“Ikaw si Anna, ’di ba?” tanong niya.

Nagulat si Anna. “Paano mo nalaman?”

Sabi raw ni Ayn, kung may makikita siyang magandang babaeng nakatayo sa sulok na parang nagre-regret pumunta—malamang siya iyon.

Napatawa si Anna. Totoong tawa. Isang bagay na ilang linggo na niyang hindi nagagawa.

Nag-usap sila nang matagal—tungkol sa trabaho, takot, pagkabigo, at mga paniniwala sa buhay. Walang pretensyon. Walang laro. At sa unang pagkakataon, naging sapat lang siya. Walang kailangang patunayan.

Pag-uwi niya, hindi niya inakalang may kasunod pa iyon. Pero kinabukasan, nag-message si Jude: Good morning. Kumain ka na? Simple, pero tapat.

Araw-araw siyang nagparamdam. Kumustahan, kwento, kulitan, pagpapadala ng dog videos. Dahil nalaman niyang may golden retriever pala si Anna noon. At unti-unti, ang babaeng tinawag na “Steel Anna”… naging Anna lang.

Hindi naniniwala si Anna sa fairy tales. Lumaki siyang alam na walang prinsipe na magliligtas sa kanya. Kailangan niyang trabahuhin ang sariling kaligayahan. Pero nang sabihin ni Jude, isang gabi habang kumakain sila ng lugaw sa gilid ng kanto habang umuulan:

“Wala akong pakialam kung mas matagumpay ka. Gusto ko lang malaman kung masaya ka sa akin.”

Doon niya unang naramdaman na may taong hindi natatakot sa lakas niya. At para sa isang babaeng sanay ipagtanggol ang sarili, ibang klaseng ginhawa ang may taong handang tumayo sa tabi mo—hindi upang iligtas ka, kundi upang samahan ka.

Kaya nang magtanong si Jude kung pwede silang maging sila, sumagot siya ng oo. Walang pagdududa. Buong puso.

Ang kasal nila’y simple, payapa, puno ng init. Hindi engrande, hindi sosyal. Isang maliit na hardin sa Tagaytay, kung saan una silang tumigil sa ilalim ng ambon, sabay tumawa habang humihigop ng mainit na bulalo. Hindi perpekto, pero para kay Anna—pinaka-perpekto.

Habang naglalakad siya papunta sa aisle, hindi siya nag-isip ng gown, dekorasyon o gastos. Isa lang ang nasa isip niya: May pipili sa akin araw-araw.

At doon sa simoy ng hangin mula sa Taal, hawak ni Jude ang kamay niya—ang parehong kamay na hinawakan nito noong bagsak siya sa trabaho, pagod sa obligasyon, at nakaluhod sa banyo dahil sa rejection. At sinabi niya sa sarili: Hindi ko na kailangang mag-isa.

Hindi niya hinanap ang perpektong pag-ibig. Hinanap niya ang kasama sa breaktime, sandalan sa pagod, at taong hindi natatakot sa tagumpay niya.

At tila bonus, napakabait ng mga magulang ni Jude. Sina Andy at Diane—bukas ang palad, bukas ang tahanan, bukas ang puso. Isang araw, inabot ni Diane sa kanya ang hand-knit shawl. Hindi mamahalin, pero halatang puno ng pag-aaruga. Ramdam ni Anna ang init ng pagtanggap.

Si Andy naman, laging may biro na may halong papuri. “Swerte tayo, anak,” sabi nito minsan habang kumakain ng adobo. “Napangasawa mo ang ganitong katalino at katapang na babae.”

Tatawa ang lahat—pati si Anna.

Ilang beses siyang umuwi galing sa bahay ng biyenan na may ngiti, iniisip: Swerte nga siguro ako.

Pagkatapos ng kasal, si Jude ang lumipat sa two-bedroom condo ni Anna. Walang mamahaling chandelier, walang imported na furniture. Simple, payapa, at puno ng kanilang kwento.

At doon nagsimula ang panibago nilang yugto.

Hindi glamorous. Hindi perfect. Pero totoo.

Isang umagang maaliwalas, habang naghahanda sila ng almusal, napatingin si Anna sa salamin sa kusina—hindi na ang salamin na dati niyang katapat sa gabi habang tinatanong kung “Ano bang mali sa akin?” Kundi salamin na nagbabalik ng imahe ng babaeng hindi na mag-isa. Babaeng pinipili. Babaeng sapat.

Lumapit si Jude mula sa likod at mahina siyang niyakap.

“Tila tahimik ang isip mo ah,” sabi nito.

Ngumiti si Anna. “Siguro… ngayon ko lang naramdaman na wala akong kailangang patunayan.”

“Wala ka namang kailangan patunayan sa akin. Dati pa.”

At sa simpleng kusinang iyon, sa pagitan ng umuusok na kape at tahimik na umagang hindi nagmamadali, napagtanto ni Anna ang bagay na hindi niya inakalang hahawakan balang araw:

Hindi lahat ng matigas na puso ay isinara. Minsan, naghihintay lang ito ng tamang tao na hindi natatakot kumatok.

At nang marinig niya ang malambing na boses ni Jude: “Tara, kain na,” natapos ang isang nakaraan na punô ng pagod—at nagsimula ang isang bagong buhay na hindi perpekto… pero sa wakas, kanya.

At sa unang pagkakataon, hindi bilang Steel Anna, kundi bilang Anna—isang babaeng minahal, pinili, at sa wakas… nakahanap ng tahanan.