“May mga bundok na hindi lang sinusubok ang lakas ng katawan, kundi pati ang tibay ng puso. At sa tuktok ng Makiling, isang babae ang nagpamalas na hindi siya basta-basta aapak sa takot.”

Sa katahimikan ng umagang iyon, naliligo sa gintong liwanag ng araw ang Bundok Makiling. Ang mga dahon ay sumasayaw sa ihip ng hangin, at ang mga ibon ay tila nagdarasal ng awit para sa kalikasan. Sa gitna ng luntiang daan, isang babae ang marahang umaakyat—si Major Alena Reyz, isang pangalan na tahimik ngunit may bigat na parang kulog na handang kumulog anumang oras.

Tahimik siyang naglalakad, bawat hakbang ay maingat, bawat hinga ay kalmado. Ngunit ang katahimikan ay biglang nabasag ng isang mapanuksong tinig.

“Hoy, Ining! Nag-iisa ka lang ba? Ganda ng tindig mo ah. Sama ka sa amin, para mas masaya!”

Ang boses ay bastos, ang tawa ay malagkit, at ang hangin ay biglang bumigat. Sa dulo ng daan, anim na lalaki ang nakatambay. Mga naka-sportswear na halatang hindi para sa pag-akyat kundi para sa gulo. Nakatayo sila sa tabi ng isang karatulang gawa sa kahoy—“Pribadong Lupa. Bawal Pumasok.”—isang paalala na hindi lang teritoryo ang gusto nilang panghawakan, kundi pati dangal ng sinumang dadaan.

Lumapit ang lider nila—si Ramil, isang lalaking halatang sanay sa pananakot. Ang kanyang mga mata ay dumulas sa katawan ni Alena, puno ng bastos na intensiyon. Nagtawanan ang kanyang mga kasamahan, parang mga uwak na naaamoy ang kahinaan ng biktima.

Ngunit ang babaeng nasa harap nila ay hindi karaniwang biktima.

Tahimik lang si Alena, ang mga mata ay malamig na parang yelong walang pakialam sa apoy ng pang-aalipusta. Sa loob ng kanyang dibdib, tahimik na nag-aapoy ang isang disiplina na hinubog ng taon ng pakikidigma—ang disiplina ng isang Scout Ranger.

Lalong lumapit si Ramil, naglakad nang parang hari sa sariling teritoryo. “Bingi ka ba? Kung gusto mong dumaan, magbayad ka. Pero dahil maganda ka, may discount ka—katawan mo lang ang bayad.”

Ang mga kasamahan niya ay nagtawanan. Isang tawa na agad ding naputol nang magsalita si Alena sa unang pagkakataon.

“Ibaba mo ‘yang kamay mo,” malamig niyang wika, “kung ayaw mong hindi mo na ‘yan magamit habang buhay.”

Natahimik si Ramil ng isang segundo. Pagkatapos ay tumawa nang malakas, pilit na ibinabalik ang yabang. “Aba! Astig! Gusto mo yatang matikman kung gaano ako kalakas!”

Itinaas niya ang kamay, handang sunggaban ang balikat ni Alena. Ngunit hindi na siya umabot.

Sa isang iglap, tumunog ang matinis na crack!—ang kanyang pulso ay nabali sa hindi maipaliwanag na bilis. Bago pa siya makasigaw, sinundan iyon ng isang malakas na tuod! mula sa tuhod ni Alena na tumama sa kanyang sikmura. Bumagsak siya sa lupa na parang pinutol na puno.

Ang mga kasamahan niya ay sabay-sabay na sumugod, ngunit para kay Alena, mabagal silang lahat—parang mga eksena sa pelikulang pinapatakbo sa slow motion.

Isang suntok mula sa kanan—sinagot ng siko.
Isang hampas mula sa likod—binalik ng mabilis na sipa.
Isang lalaki ang siniko sa panga, isa pa ang tinamaan sa tadyang.
Sa loob ng ilang segundo, anim na lalaking dati’y puno ng yabang ay ngayo’y nakahandusay, umiiyak sa sakit.

Tahimik na lumapit si Alena kay Ramil, na ngayo’y halos hindi na makagalaw. Inapakan niya ang nabali nitong braso.

“Sinabihan na kita, ‘di ba?” malamig niyang sabi. “Akala mo nagbibiro lang ako.”

Walang tugon si Ramil. Tanging daing at takot.

Mula sa paanan ng bundok, narinig ang tunog ng sirena. Dumating ang dalawang pulis—isang may edad at isang binatilyong mukhang baguhan. Sa sandaling iyon, may bahid ng pag-asa sa mukha ni Ramil. “Kapitan! Tignan niyo ‘to! May baliw na babae na biglang umatake sa amin!”

Ang pulis na tinawag niyang kapitan, si Leo Sandoval, ay walang bakas ng pagkagulat. Tila alam na niya ang kwento bago pa man magsimula. Tumitig siya kay Alena at marahas na nagsalita.

“Ipakita mo ang mga papeles mo. Inaaresto kita sa salang physical injuries.”

Tahimik si Alena sa loob ng ilang segundo. Pagkatapos ay ngumisi, isang ngiting puno ng pagkutya.

“Nakakatawa,” mahina niyang sabi. “Alam ko ang itsura ng hustisya, Captain. At hindi ikaw ‘yon.”

Lumapit si Leo, at sa kanyang bulsa ay kumislap ang badge—isang simbolo ng kapangyarihang matagal nang nabahiran. “Sige, sumama ka na lang. Mas madali para sa’yo.”

Ngunit bago pa siya makalapit, tinutok ni Alena ang kanyang tingin. Hindi kailangan ng sandata—ang kanyang mga mata pa lang ay sapat na para patigilin kahit sino.

“Kung kasabwat ka nila,” mariin niyang sabi, “wala kang karapatang magdala ng uniporme.”

Tahimik ang paligid. Tanging huni ng mga ibon at daing ng sugatang mga lalaki ang maririnig. Sa sandaling iyon, tila bumigat ang hangin.

Bumunot ng baril si Leo, ngunit mabilis na inagaw ni Alena ang kontrol. Isang iglap, at ang baril ay nasa kanya na. Hindi niya ito itinok, ngunit sapat na ang kilos para magpatigil sa lahat.

“Hindi ko kailangang patunayan kung sino ako,” aniya. “Pero tandaan mo ‘to—hindi ako ang dapat mong hulihin.”

Iniwan niya ang baril sa lupa, sabay lumakad palayo. Ang bawat hakbang niya ay matatag, parang musika ng lakas at dignidad.

Habang siya’y papalayo, dahan-dahang tumigil ang hangin. Ang mga ulap ay muling sumayaw sa tuktok ng bundok. Sa likod niya, naiwan ang anim na lalaking durog ang yabang, at dalawang pulis na hindi malaman kung matatakot o hahanga.

Sa dulo ng daan, bago siya tuluyang mawala sa liwanag, tumingin si Alena sa langit at marahang ngumiti.

“Makiling,” bulong niya, “isa na namang bundok ang nilampasan.”

At sa katahimikan ng kagubatan, tanging ang marahang pagaspas ng hangin ang nagpatunay—na minsan, ang tunay na lakas ay hindi kailangang isigaw.