“May mga laban sa buhay na hindi nasusukat sa pera, kapangyarihan, o yabang—isang gitara at isang pusong sugatan ang magtatakda kung sino ang talagang panalo.”

Sa ilalim ng naglalagablab na init ng gabi sa New Orleans, Louisiana, bumabalot ang lungsod sa halimuyak ng jambalaya at sariwang tinapay sa kahabaan ng Bourbon Street. Ang mga ilaw ng kalye ay naglalaro sa basang semento, at ang tunog ng jazz mula sa maliliit na club ay humahalo sa ingay ng mga naglalakad at nagkakatuwaan. Sa isang tahimik na kanto ng St. Leis Street, nagtipon ang ilang tao sa paligid ng isang cobalt blue Mustang Shelby GT500.

Nakasuot ng mamahaling linen na kamiseta at relo na halos hindi magkasya sa braso, nakatayo si Marco Bellini, 20 taong gulang, kasama ang kanyang tatlong kaibigan. Ang kanilang ngiti ay puno ng kayabangan, ang kanilang postura ay nagbabadya ng kapangyarihan at kayamanan. Ngunit ang atensyon ni Marco ay nakatuon sa isang lalaking nakaupo sa harap ng lumang jazz club.

Si Leonardo Fontana, kilala ng mga taga-roon bilang “Anino,” ay isang palaboy na may pilak na buhok at magaspang na balbas, mga guhit sa mukha na halatang pinatanda ng hirap. Nakayuko siya sa isang luma at gasgas na gitara, ang mga kamay niya ay marahang dumadampi sa mga kwerdas, tila bumabalik sa nakaraan. Ang kanyang tunog ay malungkot, puno ng alaala, ngunit malinaw at may kaluluwa.

“Ang tingin mo, anino?” bulong ni Marco kay Jacobo. “Marunong daw. Pero dula lang ba o alam niya ang ginagawa niya?”

Ngumiti si Jacobo at inayos ang kanyang mamahaling salamin. “Huwag mo na siyang pansinin, Rafa. Hindi siya karapat-dapat sa atensyon mo.”

Ngunit hindi sumuko si Marco. Lumapit siya kay Leonardo, matapang, halatang inaasar. “Hoy, ikaw! Tumingin ka sa akin kapag kinakausap kita.”

Tumigil si Leonardo sa pagtugtog, ngunit hindi siya tumingin kay Marco. Katitig lang siya sa mga bitak ng semento sa harap niya.

“Tumingin ka sa akin kapag kinakausap kita,” utos muli ni Marco, marahang tinapik ang karton sa harap ng gitara.

“Musikero ka sa kalye,” patuloy si Marco, “magaling daw. Sige, ipakita mo. Tingnan mo ang kotse ko.” Tinuturo niya ang Mustang GT500, simbolo ng kanyang kayamanan at kapangyarihan. “Limang libo riay mula Amerika. Kung magaling ka, iyon ang sasakyan mo.”

Ngumiti si Leonardo, garalgal ngunit matatag ang tinig. “Ano ang kapalit kung mabigo ako?”

“Tawa lang, mawawala ang dangal mo kung meron ka pa niyan,” sagot ni Marco, punong-puno ng kumpyansa.

Huminga ng malalim si Leonardo. Inayos niya ang gitara, tiningnan ang Mustang, ang maputlang asul ng langit sa paligid, at ang mga daliri niyang may bakas ng hirap ay dahan-dahang dumampi sa kuwerdas.

“Tinatanggap ko ang pustahan,” wika niya.

“Para patas, bakit yan ang piyesa? Bakit ang Study in A Minor, Opus 35, Number 17 ni Fernando Sor?” tanong ni Marco, bahagyang nag-alinlangan.

Dahil mahirap ito. Isa sa pinakamahirap na piyesa para sa kahit anong gitarista, lalo na para sa isang musikero sa kalye. Isa itong binyag sa apoy para sa mga daliri—kailangan ng bilis, katumpakan, at kalayaan. Ang maling pag-indak, ang maling nota, ay agad makikita.

Ngunit hindi lang kasanayan ang nakataya. Ang piyesa ay naglalaman ng alaala, sakit, at damdamin na matagal nang sinubukang itago ni Leonardo. Isa itong multo mula sa nakaraan, isang sugat na hindi naghilom, na ngayon ay muling haharapin sa isang labis na mapait na pustahan.

Tumitig si Leonardo sa Mustang at sa kaabang-abang na mukha ni Marco, at sa mababang tinig, sinabi niya, “Bago ako tumugtog, Marco, nais kong malaman mo—wala na akong mawawala. Nawalan na ako ng lahat ng may halaga sa buhay ko.”

Tumingin siya sa maliit na madla na dumarayo sa paligid. Ngunit upang lubos na maunawaan ang pustahan, hinugot niya mula sa kanyang lumang jacket ang isang maliit na piraso ng puntas, luma at maayos na nakatiklop. Hinawakan niya ito na para bang banal.

“Tama ang pinili mong piyesa, Marco,” dugtong niya, ang tingin niya’y may lalim na higit sa sinuman sa paligid. “Ang pag-aaral ni Sor, hindi lang kasanayan. Isa itong awitin ng aking nakaraan, ng aking sakit, at ng lahat ng nawalan ako. Ito ang aking laban.”

Ngunit hindi alam ni Marco, at ng karamihan, na ang bawat nota ay paglabas ng damdaming matagal nang tinatago ni Leonardo. Ang bawat pindot sa kuwerdas ay pagpapalaya, pag-iyak, at paglaban sa mga multo ng nakaraan. Ang Mustang, ang kayamanan, ang kalsada—lahat iyon ay maliit na bagay lamang kumpara sa laban na ito.

Nagsimula si Leonardo sa mabagal, kontroladong mga nota, at unti-unti’y lumakas ang tunog. Ang kanyang mga daliri ay dumadaloy sa kuwerdas na parang umaagos na ilog. Ang mga mata niya, mapusyaw na bughaw, ay naglalarawan ng sakit, pagod, at pangarap na muling mabuhay.

Sa bawat paglipas ng minuto, namangha ang mga tao sa paligid. Ang mapait na pustahan ay nagiging isang kahanga-hangang pagtatanghal. Ang Mustang, na simbolo ng kapangyarihan ni Marco, ay tila naging pangalawang tauhan lamang sa kwento.

Nang matapos ang huling nota, tumahimik ang kalye. Ang Mustang ay nakatayo sa kanto, ngunit ang tunay na panalo ay nasa gitara at sa puso ni Leonardo. Tumayo siya, huminga ng malalim, at tumingin sa mga tao na halos hindi makapaniwala sa nakita nila.

Si Marco, dati’y puno ng kayabangan, ay nakaramdam ng kakaibang kaba. Ang kanyang mga mata ay nakatingin sa palaboy na tila tagumpay sa kabila ng lahat. Ang kanyang Mustang, simbolo ng kayamanan at kapangyarihan, ay naging maliit sa harap ng talento, damdamin, at determinasyon ni Leonardo.

Sa gabing iyon, natutunan ng lahat sa St. Leis Street na may mga laban sa buhay na hindi nasusukat sa pera o materyal na bagay. May mga laban na nasusukat sa tibay ng puso, sa tapang ng damdamin, at sa lakas ng isang pangakong ginawa sa sarili.

Leonardo Fontana, ang musikero sa kalye, ay nagwagi. Hindi dahil sa Mustang, hindi dahil sa kayamanan, kundi dahil sa tapang na harapin ang kanyang nakaraan at ipakita ang tunay niyang sarili sa mundo.

At sa gitna ng init at ingay ng New Orleans, nanatili ang musika—malakas, malinaw, at puno ng kaluluwa. Ang kwento ng isang palaboy at isang Mustang Shelby GT500 ay naging alamat sa kanto ng St. Leis Street.