“May mga pangarap na kayang pasiglahin ang puso mo, ngunit may mga lihim na kayang wasakin ang lahat ng iyon sa isang iglap.”

Sa liwanag ng umaga sa Villa Paraiso, tahimik ang paligid. Ang mga hardin ay puno ng sariwang bulaklak, at ang hangin ay may halong bango ng kapeng barako at bagong lutong tinapay. Ngunit sa loob ng malawak at malamig na banyo, huminto ang mundo ni Tala Sinagtaladiwa.

Dalawang pulang linya sa puting pregnancy test. Dalawang linya na tila isang pangakong matagal na niyang inaasam. Isang pamilya. Isang buhay na muling magpapatibok sa puso ng kanyang asawa, si Lakan Sandoval. Ang kanyang mga kamay ay nanginginig habang hawak ang test, at isang ngiti—matagal nang nawala sa kanyang sariling repleksyon—ay unti-unting sumilay sa kanyang mga labi.

Tatlong taon na nilang mag-asawa, at ito ang unang pagkakataon na nadama niya ang ganitong kalakas na pag-asa. Marahil ito na ang sagot sa lahat ng kanyang panalangin. Marahil ito na ang kumpletong piraso ng kanilang mundo.

Dali-dali niyang itinago ang test at lumabas ng banyo. Ang amoy ng agahan ay sumalubong sa kanya—sinangag, longganisa, at kapeng barako. Inihanda niya ang lahat ng paborito nila, tulad ng ginagawa niya araw-araw. Isinakripisyo niya ang kanyang career bilang isa sa pinakamagaling na si Rohano sa St. Ignacio Medical Center, upang maging fulltime na asawa. Binitawan niya ang pangalang Diwa, ang legacy ng pamilya, upang maging simpleng Mrs. Sandoval. Para sa kanya, sulit ang lahat.

Ngunit nang makita niya ang asawa niya sa hapag, nakaupo sa kanyang mamahaling suit at nakatutok sa cellphone, ang puso niya ay unti-unting namula. Walang bakas ng init, ngiti, o anumang emosyon sa mukha nito.

“Lak, kain na tayo,” malambing niyang sabi habang inilalagay ang platong puno ng pagkain sa harap nito. Isang tipid na tango lamang ang sagot. Palagi itong ganoon—malamig, malayo, at tila may pader sa pagitan nila na hindi niya kayang sirain.

Humugot siya ng malalim na hininga. Ngayon na ang tamang pagkakataon. Umupo siya sa tapat ni Lakan at pinagsalikop ang kamay sa ibabaw ng mesa. “Mahal, may sasabihin sana ako sa’yo.”

Itinaas ng kaunti ang kanyang tingin mula sa cellphone. “What is it, Tala? I have a board meeting at Sandoval Pharma in an hour.”

Kumabog ang puso niya ng mabilis. “Magiging tatay ka na, Lak.”

Tahimik ang paligid. Hinintay niya ang masayang reaksyon—isang yakap, isang ngiti, kahit ano. Ngunit ang nakita niya lang ay bahagyang paglapit ng mata na agad ding napalitan ng malamig na ekspresyon.

“Okay,” sabi nito bago muling ibinalik ang atensyon sa cellphone.

“Just make sure to see an OB-GYN. I’ll have my secretary schedule an appointment for you.”

Parang yelo ang bumagsak sa kanyang katawan. “Okay? Yun lang. What do you want me to say?”

Sabay kinuha ni Lakan ang kanyang coat at naglakad palabas ng pinto, walang lingon. Naiwan si Tala sa hapag, napapalibutan ng pagkaing pinaghirapan niyang ihanda. Ang luha ay unti-unting dumaloy. Kahit ang pinakamagandang balita sa mundo ay hindi kayang sirain ang pader sa puso ng kanyang asawa.

Habang nagliligpit, napansin niya ang coat na naiwan sa sofa. Nang isabit niya ito, may nahulog sa sahig. Isang hikaw—kumikinang, may disenyo ng ahas. Alam niyang hindi sa kanya iyon.

Pinilit niyang iwasan ang masamang iniisip, ngunit biglang tumunog ang telepono ni Lakan sa mesa. Ang pangalan sa screen: Daragin Kaling. Daragin, ang hipag ni Lakan. Bakit tumatawag siya ng ganito kaaga? Ngunit bago pa niya masagot, tumigil ang tawag.

Ngunit narinig niya ang pamilyar na boses mula sa labas ng bahay. Sila. Nagbabalik upang kunin ang telepono, ngunit may kausap sa sariling telepono. “Yes, mahal. I’m on my way,” ang malambing na boses na kailanman ay hindi niya ginamit sa kanya.

“Nabitawan ni Tala ang hikaw. Ang salitang ‘mahal’ ay parang punyal sa kanyang puso. Napalingon siya at nakita si Yaya Mayumi, ang matandang kasambahay. “Ayos ka lang, anak?” tanong nito, puno ng awa.

Ngunit kahit ang pagyakap ni Yaya ay hindi kayang alisin ang sakit sa puso ni Tala. Nang makalma siya, bumalik siya sa sala. Iniisip kung paano haharapin ang lahat. Paano niya sasabihin kay Lakan na alam na niya ang lihim?

Biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Isang mensahe mula sa unknown number. Nang buksan niya ito, bumagsak ang mundo niya. Isang litrato: si Lakan, masuyong hinahalikan ang hipag ni Daragin sa isang mamahaling restaurant.

Ang pekeng paraiso na kanyang binuo ay gumuho sa isang iglap. Sa ilalim ng mga guho nito, siya’y wasak, durog, at nag-iisa. Paulit-ulit siyang pinanonood ang larawan. Bawat pixel ay tila karayom sa kanyang kaluluwa.

Ang sahig ay tila gumuho sa ilalim niya, at siya’y nahuhulog sa kawalang-hanggan. Ang pagbukas ng pinto sa likod niya ang pumutol sa kanyang pagkatulala.

“I left my phone,” ang malamig na boses ni Lakan.

Dahan-dahang lumingon si Tala, itinaas ang cellphone at ipinakita ang litrato. “Ano ito, Lakan?” ang boses niya, basag at mahina, halos bulong na lamang.

Kumislap sa mga mata ni Lakan ang gulat, ngunit naglaho rin sa isang iglap. Walang pagsisisi, walang pag-aalinlangan. “It’s exactly what it looks like,” malamig niyang sagot, sabay kuha ng sariling telepono sa mesa.

Si Tala, sa gitna ng dilim at pagkabigo, ay nakatayo sa tanging liwanag ng cellphone, hawak ang patunay ng pagtataksil. Ang paraiso na kanyang pinasok ay isang ilusyon, at ang pangarap na pamilya ay naging isang malupit na panlilinlang.

Ngunit sa puso ni Tala, sa gitna ng sakit at pagkadurog, may isang liwanag na hindi mapapawi—ang lakas na harapin ang katotohanan at magsimula muli. Hindi na siya mananabik sa kasinungalingan, at sa isang mundo ng panlilinlang, natutunan niyang ang tunay na kapangyarihan ay nasa pagpili kung sino at ano ang mamahalin, at kung paano magpatuloy kahit wasak ang lahat.