“Minsan, ang pagmamahal na tahimik at walang pasiklab ay hindi sapat—lalo na kapag may ibang presensya na dumarating sa araw-araw mo.”

Tahimik ang umaga sa maliit nilang inuupahang bahay nang magising si Joras Guara, kilala sa kanilang kumpanya bilang masipag at hindi marunong tumanggi sa trabaho. Sanay na siyang gumising ng mas maaga kaysa karamihan. Limang umaga pa lang ay nakaligo na siya at handa nang pumasok. Hindi dahil gusto niya, kundi dahil kailangan.

Para kay Ruby, para sa kinabukasan nilang sabay niyang pinapangarap. Hindi man marangya ang buhay nila, mas pinipili niyang magsumikap araw-araw para mabigyan si Ruby ng maayos at komportableng pamumuhay. Sa paglabas niya ng bahay, pilit niyang tinatago ang hapdi ng katawan mula sa puyat at overtime, ayaw niyang marinig ni Ruby ang kanyang pagod.

Halos hindi na siya nakakauwi ng maaga nitong mga nakaraang buwan dahil sa dagdag na proyekto sa trabaho. Ngunit para sa kanya, sulit ang lahat. Madalas siyang umuwi ng may pasalubong, kahit simpleng pagkain lang, para mapangiti ang babaeng ilang taon na niyang kasama. Pinili niyang akuin ang bigat ng responsibilidad kapalit ng nakakasilaw na ngiti ni Ruby.

Limang taon na silang magka-leave in ni Ruby Garcia. Limang taon ng pagtitiis, pagmamahalan, at pag-aayos ng buhay na akala niya ay patungo na sa kasal. Malambing si Ruby noon; palaging nag-aabang kapag pauwi na si Joras, at palaging nagpapaalala na proud siya sa kasipagan ng lalaki. Sa puso ni Joras, sapat na ang kasimplehan ng mga iyon. Hindi niya kailangan ng magarbong relasyon. Ang gusto niya lang ay isang babaeng tatanggap sa kanya at mananatili kahit gaano pa kahirap ang buhay.

Kaya kahit gaano siya ka-busy, hindi sumagi sa isip ni Joras na maghinala. Lagi niyang ipinagmamayabang sa katrabaho na si Ruby ang dahilan kung bakit siya mas masipag, at bakit kaya niyang tiisin ang puyat at pagod para sa pamilya nilang balang araw. Ngunit sa likod ng mga ngiting nakikita niya kay Ruby sa umaga, may unti-unting nabubuong lungkot at inis na hindi agad napapansin ni Joras.

Sa bawat gabing hindi siya nakakauwi ng maaga, sa bawat hapong hindi sila naghahapunan nang sabay, at sa bawat sandaling masinuunan niya ang trabaho kaysa relasyon nila, dahan-dahang lumalayo ang damdamin ni Ruby. Bagaman walang tampo, ramdam ni Joras ang unti-unting pagbabago.

Isang karaniwang hapon, habang naghihintay si Ruby ng pagkain na inorder niya online, kumatok sa pinto. Hindi pagkain kundi isang parcel na hindi niya inaasahan.

“Para kay Ruby Garcia,” sabi ng rider, batang-batang tinged. Medyo nag-alangan si Ruby, dahil hindi siya umorder. Nang i-check niya ang pangalan at address, tama naman. Una niyang inisip na baka regalo ni Joras, ngunit alam niyang sobrang busy ang lalaki.

Kinabukasan, may panibagong parcel. Nakita niya muli ang parehong rider—si Jonas Madela, 22 taong gulang, mahiyain ang ngiti, ngunit may kakaibang lambing sa boses. “Ma’am, parcel po ulit,” sabi nito habang inaabot ang kahon.

Hindi man niya alam kung bakit palagi siyang may natatanggap na delivery, napapangiti siya sa presensya ni Jonas. Magaan ang pakiramdam niya tuwing bumibisita ang rider, at hindi niya mapigilang mapatingin ng mas matagal kaysa normal. Sa tuwing aalis si Jonas, may kakaibang kiliti sa dibdib ni Ruby.

Nasanay si Ruby sa araw-araw na pagdating ni Jonas sa pintuan. Para bang naging routine ang pakikipag-usap sa rider kahit ilang segundo lang. Minsan tatanungin niya ito kung hindi ba napapagod. Minsan naman si Jonas ang magkokwento tungkol sa ganda ng tanim niya o sa ayos ng bahay. Sa bawat simpleng palitan, unti-unting nagkakaroon ng kulay ang araw ni Ruby—kulay na matagal na niyang hindi naramdaman dahil sa pagiging abala ni Joras.

Dumating ang araw na hindi na napigilan ni Ruby ang pagiging curious. “Bakit parang lagi kang may extrang bait sa akin?” biro niya kay Jonas habang sabay silang tumatawa. “Masaya lang po ako kapag nakakapag-deliver dito. Magaan po kasi kayo kausap,” sagot ni Jonas.

Nakaramdam si Ruby ng kakaibang init sa dibdib, isang init na parang matagal na niyang hinanap. Hindi niya alam kung totoo bang may espesyal na trato ang rider sa kanya o baka siya lang ang nag-iisip.

Unti-unti, napapansin ng kapitbahay ang sunod-sunod na delivery sa bahay ni Ruby. May mga nakatingin sa bintana, may nagbubulungan, at may nagtataka kung bakit halos araw-araw may rider na tumitigil sa harap nila. Isang kapitbahay ang nagtanong, “Uy, Ruby, ang dami mo yatang online shopping lately ah?”

Napangiti na lang si Ruby at umiwas sa tanong. Ngunit sa loob-loob niya, alam niyang iba ang dahilan. Sa bawat parcel na dumarating, kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso tuwing nakikita si Jonas. Hindi niya alam na iyon na pala ang simula ng paglayo niya sa lalaking tunay na nagmamahal sa kanya.

Habang lumilipas ang mga araw, hindi maipaliwanag ni Ruby kung bakit palaging sumasaya ang loob niya tuwing nakikita si Jonas. Ang dating simpleng ngiti ng rider ay unti-unting nag-iiwan ng kakaibang kilig na matagal na niyang hindi naramdaman. Kapag naririnig niya ang tunog ng motor na humihinto sa tapat ng bahay, kusa siyang napapatayo, inaayos ang buhok, at nagmamadaling buksan ang pinto.

Sa bawat pag-uusap nila, kahit napaka-ikli lang, parang mas nakikilala niya ang binata. Sa puso ni Ruby, unti-unting lumalalim ang emosyon—isang bagay na hindi niya inaasahan at hindi niya ginusto, ngunit hinayaan niyang mangyari.

Dito nagsimula ang pagkukumpara. Mas bata si Jonas, magaan kausap, mabilis tumawa, at tila laging may oras para sa kanya. Samantalang si Joras, kahit alam niyang ginagawa ang lahat para mabigyan siya ng magandang kinabukasan, halos hindi na niya nakakasama. Wala ng lambing, wala ng kwentuhan, at madalas pagod na uuwi ang lalaki. Sa isip ni Ruby: “Bakit si Jonas? Nagagawa akong kausapin kahit pagod? Bakit si Joras puro trabaho?”

Hindi niya namalayan na ang mga paghahambing na ito ay unti-unting bumabaon sa puso niya, bumubuo ng distansya kahit hindi sila nag-aaway. Si Joras, abala sa trabaho, palaging nag-o-overtime, nagtatago ng hirap para hindi mag-alala si Ruby. Sa halip na makita niya ang pagmamahal sa likod ng pagsusumikap ng lalaki, ang nakikita na lang niya ay kakulangan nito sa oras at lambing—isang bagay na napilit niyang hanapin kay Jonas.