“Minsan, sa isang simpleng mensahe sa app, nag-uumpisa ang pag-ibig na susubok sa distansya, pangarap, at pagtitiwala.”

Mainit ang hapon nang mag-cruise ang landas nina Silina at Ronald—hindi sa kalsada o coffee shop, kundi sa isang dating app. Isang simpleng “Kamusta?” ang unang mensahe ni Silina, ngunit tila iyon ang simula ng kwentong puno ng pag-asa at pangarap.

Si Ronald Cruz, 30 taong gulang, ay isang freelance worker sa Pilipinas. Kahit anong rocket ay pinapasok niya—mag-deliver ng pagkain, mag-ayos ng cellphone, magtinda online, at marami pang iba. Basta makakakitaan siya. Hindi man siya mayaman, puno siya ng pangarap. Nang makilala niya si Silina, pakiramdam niya ay nagkaroon ng direksyon ang bawat paghihirap niya.

Samantala, si Silina Ramos, 28 taong gulang, ay isang OFW sa Qatar. Nagtatrabaho bilang crew sa isang kainan na pag-aari ng isang Pilipino. Lumaki siyang masipag at matulungin sa pamilya. Sa mga unang linggo ng kanilang pag-uusap, napuno ito ng tawanan, harutan, at kwentuhan, pati na rin malalambing na salita tuwing gabi. Madalas nilang pag-usapan ang pangarap na magkaroon ng maliit na bahay, simpleng kasal, at buhay na magkasama—malayo sa gulo ng mundo.

“Araw-araw excited akong makausap ka,” sabi ni Ronald sa video call. “Parang ikaw yung pahinga ko pagkatapos ng lahat ng trabaho.”

Ngumiti si Silina. “Ganun rin ako, mahal. Alam mo bang kapag pagod ako sa kainan, ikaw lang ang naaalala ko? Para bang kahit malayo, may tahanan akong inuuwian.”

Doon pa lang ramdam ni Ronald na iba si Silina. Hindi siya tulad ng ibang babaeng nakilala niya noon. Seryoso, responsable, at marunong umintindi. Araw-araw ay nag-iipon siya ng mga screenshot ng mga sweet messages ni Silina, pati na rin ng mga paalala ng kanilang pangarap.

Lumipas ang mga buwan. Lalo pang tumibay ang kanilang relasyon. Kahit minsan ay nagkakaroon ng tampuhan dahil sa oras o selos, lagi naman silang nagkakabati. Lagi ring ipinapaalala ni Silina na tiwala lang si Ronald sa kanya at ang lahat ng ito ay para sa kanilang kinabukasan.

Hanggang sa dumating ang araw na sinabi ni Silina na magbabakasyon siya sa Pilipinas.

“Finally, makikita na rin kita sa personal!” masiglang sabi ni Ronald.

“Excited na ako, mahal, pero kinakabahan din,” sagot ni Silina.

“Bakit naman?” tanong ni Ronald.

“Eh kasi baka hindi mo ako magustuhan sa personal.”

“Wala ‘yan, mahal. Kahit anong itsura mo, mahal na mahal pa rin kita.”

Pagkatapos ng ilang buwan ng paghihintay, dumating ang araw ng kanilang unang pagkikita. Nakatayo si Ronald sa labas ng arrival gate, may dalang bulaklak at kaba sa dibdib. Nang makita niya si Silina, morena at may simpleng ngiti, tila huminto ang oras sa kanilang pagkikita.

“Ronald!” tawag ni Silina.

“Silina?” Halos hindi makapaniwala si Ronald. Lumapit siya at niyakap ito ng napakahigpit, parang ayaw bitawan.

“Totoo ka pala,” bulong ni Ronald.

“Sabi ko naman sa’yo, hindi ako isang multo,” natawa si Silina.

Sa sandaling iyon, tila nakalimutan ni Ronald ang lahat ng pagod, hirap, at pangungulila. Ang simpleng apat noon sa screen, ngayon ay totoong pag-ibig na. Ngunit sa likod ng ngiti ni Silina, may lihim na hindi alam ni Ronald—isang lihim na magpapabago sa kanyang buhay magpakailanman.

Maagang gumising si Ronald kinabukasan. Buong gabi siyang hindi nakatulog. Tila hangin pa lang ni Silina ang humahaplos sa puso niya. Hindi siya makapaniwala na ang babaeng ilang buwan niyang kausap ay katabi na niya.

“Gusto kong ipakilala ka sa pamilya ko, mahal,” sabi ni Ronald habang nag-aalmusal sila sa karendaryang malapit sa terminal.

“Ha? Ganun kaagad?” Medyo nagulat si Silina.

“Bakit naman hindi? Matagal na rin tayong nagkakilala. Gusto kong makilala ka rin nila, lalo na si Inay.”

Tumango si Silina, bagaman halatang may kaba. “Sige, mahal, pero sana tanggapin nila ako.”

Pagdating sa bahay sa probinsya, sinalubong sila ni Aling Merley, ang ina ni Ronald, habang may tuwalya sa balikat at hawak ang sandok. Kasama niya ang panganay na anak, si Juliet, na may mapanuring tingin.

“Nay, ate,” bungad ni Ronald. “Si Silina po, yung sinasabi ko sa inyo.”

Ngumiti si Silina at magalang na nagmano. “Magandang hapon po, Nay, Ate.”

Napangiti si Aling Merley, ngunit may halong pag-aalangan. Habang kumakain, nagtanong si Juliet, “So ilang buwan ka dito sa Pilipinas?”

“Tatlong linggo lang po, Ate. Babalik ulit ako sa Qatar,” sagot ni Silina.

Nagkaroon ng pag-uusap tungkol sa kanilang plano ni Ronald na mag-joint account para sa bahay at kasal. Diretsong tinanong ni Aling Merley, “Sigurado na ba kayo diyan?”

“Opo, Nay. Para po sa future namin ni Ronald. Gusto po naming mag-ipon para sa bahay at sa kasal namin balang araw,” mahinahong sagot ni Silina.

Tumikhim si Aling Merley. “Anak, baka pag nagkahiwalay kayo, paano yung pera? Mahirap na.”

“Pero Nay, mabait po si Silina. Ramdam ko yung sincerity niya. Hindi siya katulad ng iba,” paliwanag ni Ronald.

Matapos ang ilang araw, nagulat si Ronald nang iniabot ni Silina ang isang susi.

“Ano ‘to, mahal?” tanong niya.

“Surprise! Motor ‘yan para sa’yo,” sagot ni Silina, nakangiti. “Para hindi ka na laging maglakad papunta sa trabaho mo, para mas madali kang kumita.”

Nalaki ang mga mata ni Ronald. Ngunit nang malaman ni Juliet na nakarehistro sa pangalan ni Silina ang motor, agad siyang nagtaas ng kilay.

“Pinilhan ka nga ng motor pero hindi nakapangalan sa’yo. Hindi mo ba naiisip iyon?”

Ngumiti lang si Ronald. “Okay lang, Ate. Ganyan rin naman ‘yan.”

Habang yakap ni Ronald ang motor at nakatingin kay Silina, bumulong siya sa sarili, “Hindi ko alam kung ano ang ginawa ko sa buhay ko para mapunta sa akin ng ganitong babae. Napakaswerte ko.”

Masayang-masaya siya, ngunit hindi pa niya alam na ang regalo pa lang iyon ay magiging simula ng mga pagsubok.

Lumipas ang tatlong linggo—para bang isang panaginip lamang ang lahat. Araw-araw, magkasama sila ni Ronald sa plaza, kumakain ng street food, at minsan ay nagmomotor pauwi habang humahalik ang hangin sa kanilang mga mukha. Ngunit dumating rin ang araw ng pag-alis ni Silina pabalik ng Qatar.

“Ang bilis ng panahon, mahal,” mahinang sabi ni Ronald sa airport.

Hinawakan ni Silina ang kamay niya. “Oo, pero hindi ito ang huli. Maghintay ka lang ha. Kakayanin natin ‘to. Mag-iipon tayo para sa ating kasal at sa pangarap na bahay.”

Sa bawat paghihiwalay, ramdam nilang parehong nagsisimula ang bagong yugto ng kanilang kwento—isang kwento ng pag-ibig, sakripisyo, at tiwala sa kabila ng distansya.